Beton w budowlach podziemnych

Beton w budowlach podziemnych pracuje w ciężkich warunkach. Jest on narażony na korozję, jeśli skład chemiczny gruntu lub wody gruntowej zawiera składniki szkodliwe dla betonu. Szczególnie niekorzystne warunki istnieją, kiedy budowla zagłębiona jest poniżej poziomu wody gruntowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Woda przesiąkająca przez obudowę zakłóca normalne warunki eksploatacji budowli, utrudnia utrzymanie urządzeń w tunelu (np. oświetlenia, urządzeń torowych - jeśli chodzi o koleje podziemne), wreszcie potęguje działanie prądów błądzących. Ponadto, jeśli woda jest choćby w nieznacznym stopniu agresywna, to przy przesiąkaniu i sączeniu się przez beton obudowy powoduje bardzo szybkie niszczenie się obudowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy dużych, masywnych budowlach możliwość wystąpienia korozji betonu jest mniejsza niż przy budowlach podziemnych o stosunkowo małej grubości obudowy, gdzie stale przesącza się świeża woda o własnościach korozyjnych, wymywająca przy tym ochronną zneutralizowaną warstwę w miejscu przepływu. O stopniu agresywności wody można sądzić z wyników analizy wody (uprawnienia budowlane).

Podstawowym badaniem jest tu wskaźnik kwasowości wody pH. Jeśli pH < 7, to przy budowlach podziemnych wodę należy uważać za agresywną. Należy również sprawdzić, czy woda gruntowa nie zawiera szkodliwych dla betonu związków siarki. Przesiąkaniu i przeciekaniu wody zapobiega się dwoma metodami. Jedną z nich jest dobieranie specjalnego składu betonu tak, aby był on odporny na agresję i był jednocześnie szczelny. Obudowa powinna posiadać (patrz p. 4.1) dostateczną grubość, aby szczelność jej była możliwa do uzyskania. Za najmniejszą grubość obudowy betonowej budowli podziemnej, zagłębionej poniżej poziomu wody gruntowej, uważa się 25 cm; przy zagłębieniu większym niż 3 m poniżej tego poziomu grubość obudowy nie powinna być mniejsza niż 30 cm (program egzamin ustny). Szczególnie ważne jest zastosowanie większej grubości obudowy, którą wykonuje się w trudnych warunkach, w ciasnych wyrobiskach, fazami czy fragmentami.

Izolacje powłokowe

Stosowanie w takich warunkach izolacji powłokowej zewnętrznej, tj. od strony gruntu, jest praktycznie niemożliwe, a izolacje wewnętrzne są zwykle mało skuteczne i woda znajduje sobie łatwą drogę do wnętrza budowli, szczególnie w miejscach przerw roboczych. Z wielu metod, które są stosowane w praktyce budownictwa podziemnego, należy wymienić przede wszystkim tłoczenie poza obudowę roztworu cementowego lub zaprawy cementowej (opinie o programie).

Metoda ta nie tylko chroni obudowę od wody gruntowej, ale również zapewnia lepszą współpracę obudowy z gruntem. Drugą z metod zapewnienia szczelności obudowy jest stosowanie izolacji powłokowych w postaci oklejania powierzchni betonu papami lub tkaninami bitumicznymi albo też pokrywania ich masami powłokowymi.

Izolacje powłokowe są zasadniczo skuteczne wtedy, gdy znajdują się na zewnątrz obudowy; wykonywanie ich wewnątrz w postaci wypraw wodoszczelnych lub powłok zewnętrznych nie zabezpiecza w pełni betonu przed korozją, a prócz tego wymaga zwykle wykonywania wewnętrznych konstrukcji przyciskowych (koszulek lub płyt) (segregator aktów prawnych). Zamiast powłok bitumicznych w budowlach podziemnych, wykonywanych przez opuszczanie gotowych odcinków, często stosuje się ochrony w postaci pokrycia obudowy z zewnątrz blachą stalową lub płytami metalowymi.

Blachę stosuje się zwykle wtedy, kiedy istnieje obawa, że powloką mogłaby być uszkodzona podczas transportu lub opuszczania odcinków (segmentów) obudowy. Jako sposób uszczelniania konstrukcji betonowej stosuje się również tor- kretowanie powierzchni budowli (promocja 3 w 1).

Tłoczenie zaprawy cementowej za obudowę ma na celu odcięcie dopływu wody gruntowej do budowli oraz zapełnienie próżni pomiędzy obudową i gruntem (ociosem). Jednocześnie zapewnia ono lepszą współpracę obudowy ze środowiskiem gruntowym, wpływając na równomierny rozkład ciśnienia gruntu.