Całkowite zmechanizowanie robót

Całkowite zmechanizowanie robót w kesonie uzyskać można przez zastosowanie hydromechanicznej metody urabiania gruntu. Stosuje się ją w połączeniu z urządzeniami, za pomocą których grunt usuwa się na zewnątrz bez śluzowania (program uprawnienia budowlane na komputer).

Metoda ta polega na rozmyciu gruntu za pomocą silnego strumienia wody i usunięciu rozwodnionej masy (pulpy) na zewnątrz przez rury przeprowadzone przez mur nadkesonowy.
Do rozmywania gruntu używane są wodomiotacze zasilane v wodę pod
ciśnieniem 5-8 at n. Wodę dla wodomiotaczy dostarcza stacja pomp zainstalowana w pobliżu kesonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Rury doprowadzające wodę przepuszcza się przez mur nadkesonowy, a wewnątrz kesonu rozgałęzia się je na boki. Do wylotu rur podłącza się węże zakończone dyszami.
Wodomiotacz obsługuje jeden robotnik, który kierując strumieniem wody rozmywa grunt w kesonie. Grunt spływa do żąpia wykonanego pośrodku kesonu. Następnie dostaje się do rur, którymi zostaje wyrzucony na zewnątrz. Żąpie obsługiwane jest przez jednego robotnika. Całość więc instalacji wymaga obsługi zaledwie kilku robotników w zależności od liczby użytych wodomiotaczy.
Wydajność wodomiotaczy w metrach sześciennych rozmytego gruntu wynosi ok. 15 m-Vgodz. Przy tej wydajności instaluje się zazwyczaj jeden wodomiotacz na 100 m2 powierzchni kesonu. Pozwala to na opuszczenie kesonu w ciągu doby na głębokość ok. 2,5-3,0 m (uprawnienia budowlane).

Urządzenia do usuwania gruntu bez śluzowania. Bez śluzowania mogą być usuwane z kesonu grunty sypkie oraz rozwodnione spoiste.
Usuwanie gruntu z kesonu odbywa się w takich przypadkach za pomocą elewatorów: wodnego lub powietrznego, a także urządzeń wydmuchujących lub wypompowujących grunt.
Elewator wodny jest rurą pionową, do której wprowadza się od dołu strumień wody pod dużym ciśnieniem. Przewód doprowadzający wodę zaopatrzony jest na końcu w dyszę zwężającą jego wylot. Rura elewatora ma u dołu odgałęzienie, którego wylot umieszcza się w żąpiu z rozwodnionym gruntem (program egzamin ustny).

Elewatory wodne

Elewator podłącza się do rury, którą wyprowadza się na zewnątrz zazwyczaj przez mur nadkesonowy. Wódę do elewatora doprowadza się ze stacji pomp, położonej w pobliżu kesonu, przez rury umieszczone w murze nadkesonowym lub rurach szybowych.
Strumień wody w rurze elewatora gwałtownie rozszerza się, wskutek czego obniża się tam ciśnienie. Rozwodniony grunt porywany jest do strefy o zmniejszonym ciśnieniu, a następnie unoszony do góry przez strumień wody oraz pod działaniem ciśnienia powietrza na powierzchnię cieczy (opinie o programie).

Wydajność elewatorów w stosunku do zużytej mocy jest nieznaczna. Stosunek pracy pożytecznej, wykonanej przy wydobyciu gruntu, do mocy zużytej na doprowadzenie wody.
Tak mały współczynnik sprawności stanowi wadę urządzenia, które pod względem konstrukcyjnym ma duże zalety. Jest ono bowiem proste w konstrukcji i pewne w działaniu.
Przy zastosowaniu elewatora wodnego do wydobycia gruntu zmniejsza się znacznie zużycie robocizny i pracy stacji sprężarek na jednostkę wydobytego gruntu. W tablicy 7-9 zestawione są orientacyjne dane porównawcze, dotyczące zużycia robocizny i pracy stacji sprężarek na 1 m3 wydobytego gruntu przy wydobywaniu urobku za pomocą śluz i elewatorów różnych typów (segregator aktów prawnych).

Elewator powietrzny składa się z rury pionowej, odprowadzającej rozrzedzony grunt na zewnątrz kesonu, oraz przewodów powietrznych, doprowadzających do elewatora sprężone powietrze.
Wlot przewodu powietrznego do rury elewatora znajduje się w dolnej części rury. Powietrze może być doprowadzane do rury albo przez otwory w ściankach rury, albo wprost od dołu.

Średnica otworów w ściankach rury, przez które wpada do niej powietrze, wynosi zazwyczaj ok. 5 mm (promocja 3 w 1). Ogólna powierzchnia tych otworów powinna być ok. 1,5 razy większa od powierzchni przekroju przewodu doprowadzającego powietrze.