Cement glinowy

Jednak obecnie, być może ze względu na działanie przemiany opisanej w p. 2.15.1, stosowanie wyższych stosunków wodno-cementowych wyszło z użycia i za bardziej wskazane uważane są mieszanki o proporcjach 1 :7, a nawet 1:9, o stosunku wodno-cementowym 0,35, a stosunek równy 0,5 stanowi maksimum zalecane dla betonów konstrukcyjnych. Konieczne jest zagęszczanie tego betonu przez wibrowanie. Cement glinowy wiąże więcej wody niż cement portlandzki, z czego wynika, że dla tej samej proporcji mieszanki cement glinowy powoduje w betonie niższą porowatość i dlatego wyższą nieprzepuszczalność (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jak już wspomniano, cement glinowy był najpierw opracowany jako odporny na korozję siarczanową i rzeczywiście spełnia on te wymagania. Odporność na siarczany spowodowana jest niewystępowaniem Ca(OH)₂ w zhydratyzowanym cemencie glinowym oraz zabezpieczającym działaniem stosunkowo obojętnego gelu tlenku glinowego powstałego podczas hydratacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cement glinowy nie jest atakowany przez C0₂ rozpuszczone w czystej wodzie i dlatego przydatny jest do produkcji rur. Cement ten nie jest odporny na kwasy, lecz może przenosić dość dobrze bardzo rozcieńczone roztwory kwasu pH większe niż 3,5-4,0), występujące w ściekach przemysłowych, z wyjątkiem roztworów kwasów chlorowodorowego, fluorowodorowego oraz azotowego (uprawnienia budowlane).

Z drugiej strony alkalia kaustyczne, nawet w rozcieńczonych roztworach, atakują cement glinowy, z dużą mocą rozpuszczając gel tlenku glinowego. Zachowanie się tego cementu w obecności wielu czynników zostało przedstawione przez Hussey’a i Roobsona. Chociaż cement glinowy jest wyjątkowo odporny na działanie wody morskiej, to woda ta nie powinna być stosowana jako woda zarobowa; wpływa ona szkodliwie na wiązanie i twardnienie cementu, być może ze względu na tworzenie się chloroglinianów (program egzamin ustny). Z podobnych przyczyn do cementu glinowego nie wolno nigdy dodawać chlorku wapniowego.

Prędkie wiązanie

Cechą charakterystyczną cementu glinowego jest bardzo duża prędkość przyrostu jego wytrzymałości; ok. 80% wytrzymałości końcowej osiąga on w ciągu 24 h, a nawet w ciągu 6-H8 h beton jest dość wytrzymały do zdjęcia bocznego deskowania i przygotowań do mającego nastąpić dalszego betonowania (opinie o programie). Krzywe zależności wytrzymałości od czasu dla walców betonowych o różnych stosunkach wodno-cementowych, pielęgnowanych w temperaturze pokojowej; zależność między wytrzymałością 1-dniową i stosunkiem wodno-cementowym. Beton wykonany z cementem glinowym i klinkierem cementu glinowego jako kruszywem, ze stosunkiem wodno-cementowym 0,5 może osiągnąć wytrzymałość ok. 100 MN/m² po 24 h i 120 MN/m² po 28 dniach. Taki skrajnie wysoki przyrost wytrzymałości występuje ze względu na właściwości wiążące kruszywa, lecz kruszywo to jest oczywiście bardzo drogie (segregator aktów prawnych).

Należy podkreślić, że prędkiemu twardnieniu nie towarzyszy prędkie wiązanie. W istocie cement glinowy wiąże wolno, lecz końcowe wiązanie następuje po wstępnym wiązaniu szybciej niż w przypadku cementu portlandzkiego. Typowe wartości dla cementu glinowego wynoszą: początek wiązania - 4-5 h, koniec wiązania - 30 min później.

Norma BS 915: 1947 wymaga, aby początek wiązania tego cementu występował w ciągu 2-6 h po wymieszaniu, a koniec wiązania nie później niż w 2 h od początku wiązania. Ze składników zawartych w cemencie glinowym C_SA₃ wiąże w parę minut, podczas gdy CA jest znacznie wolniej wiążące, tak że im wyższy jest stosunek C : A w cemencie, tym szybsze jest wiązanie (promocja 3 w 1). Z drugiej strony im wyższa jest zawartość szkliwa w cemencie, tym wolniej wiąże. Na czas wiązania cementu glinowego wielki wpływ ma dodanie gipsu, wapna, cementu portlandzkiego i substancji organicznych i z tego powodu nie powinny być stosowane żadne dodatki. Stosowanie mieszanin cementów glinowego i portlandzkiego do specjalnych celów.