Dalby odbojowe

Wysepkę odbojową zrealizowaną na Newie dla statków o nośności 5000 t. Wysepkę wykonano w postaci szybu prostokątnego ze ścianek szczelnych żelbetowych, wypełnionego niżej kamieniem, a u góry betonem. Szyb przykryto blokiem żelbetowym, z wnęką od strony linii cumowniczej. We wnęce skonstruowano amortyzator w postaci wydrążonego walca betonowego o ściankach z rur stalowych 0 1220 i 480 mm. Walec nasadzony jest na trzpieniu stalowym 150 mm i może pod naciskiem burty statku przesuwać się poziomo lub obracać wokół trzpienia, opierając się na pionowych gumowych wałkach o średnicy 400 mm, osadzonych we wnęce bloku nadbudowy wysepki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gdy dalby odbojowe ustawione rzędem przed nabrzeżem połączy się podłużnym belkowaniem, wówczas uzyskuje się ramy odbojowe. Dalby mogą również służyć jako części kierownic.
Dalby cumownicze o palach pionowych lub zbliżonych do pionu można obliczać jak dalby odbojowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Dalby odbojowe oblicza się zarówno na ciągnienie w pachołach, jak i na uderzenie statku.
Ciągnienie w pachołach przyjmuje się, jak do obliczeń dalb cumowniczych.

Wartość siły pochodzącej od uderzenia statku można w przybliżeniu obliczyć wychodząc z założenia, że energia kinetyczna statku powinna się zrównoważyć z pracą odkształcenia dalby (uprawnienia budowlane).
Prędkość statku v należy przyjmować zależnie od jego wielkości. Średnio wystarczy przyjąć 0,25 m/s.
W celu znalezienia poziomego przesunięcia się końca dalby d można posłużyć się znanym wzorem na ugięcie belki o długości r, utwierdzonej jednym końcem, przy czym początkowo przyjmuje się. że utwierdzenie znajduje się w przybliżeniu na V2-2h głębokości wbicia, mierząc od dna basenu (program egzamin ustny).

Punkt zaczepienia siły

Punkt zaczepienia siły powinien znajdować się na poziomie najniższego spodziewanego poziomu wody. Siłę pochodzącą od sumowania należy natomiast zaczepiać w połowie wysokości pachoła.
Obliczenie można przeprowadzać metodą, podobnie jak dla kolumn niezakotwionych, obciążonych siłą skupioną (opinie o programie).
Istnieje jeszcze szereg (co najmniej 20) innych metod obliczania nośności bocznej pali dalb i filarów.

Omówienie ich można znaleźć m. in. w pracy Barana, Dembickiego, Odrobińskiego i Szarańca.
Autorzy ci, zajmując się zagadnieniem stateczności fundamentów masztów, zaproponowali w swej pracy metodę opartą na badaniach modelowych prowadzonych w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku, która może być również zastosowana do dalb uważanych za sztywne. Wychodzi ona ze spostrzeżenia Biareza i Capelle’a, że element zagłębiony w gruncie, obciążony siłą poziomą zaczepiającą wysoko lub momentem (np. dalby) obraca się wokół punktu leżącego mniej więcej na 3/4 głębokości zapuszczenia w grunt, przy czym tworzy się sztywna obracająca się tarcza gruntu, a powyżej niej występuje z jednej strony parcie czynne, a z drugiej odpór gruntu (segregator aktów prawnych).

Odpór ten należałoby w obliczeniach przyjmować nie w wartości granicznej, lecz jako odpór zmobilizowany, odpowiadający dopuszczalnemu obrotowi dalby, ten zaś z kolei powinien być taki tylko, aby w obwodzie obracającej się tarczy przesunięcie nie było większe niż graniczne, a to z uwagi na tarcie.

Założenia takie jednak w obecnym stanie wiedzy trudno by było zrealizować i dlatego autorzy metodę swą oparli na rozważaniach teoretycznych, a mianowicie na opisaniu stanów równowagi granicznej gruntu w poszczególnych strefach oddziaływania, ujawnionych na drodze doświadczalnej (promocja 3 w 1). Przyjęto przy tym, że we wszystkich strefach naprężenia w gruncie muszą być zgodne z ogólnymi prawami teorii plastyczności, a naprężenia w ośrodku przestrzennym muszą przebiegać w kierunkach zgodnych z przemieszczeniami i stanowić ich funkcję.