Dno cieków

Dno cieków lub morza odtwarza się bądź jako stałe, używając do tego celu drewna albo betonu lub zaprawy cementowej, bądź jako ruchome przy pomocy piasku, naturalnego lub przesiewanego, węgla kamiennego lub brunatnego drobno mielonego, bakelitu granulowanego, mączki drzewnej, niekiedy kuleczek szklanych, a nawet śrutu (w małych modelach), w których chodzi raczej o zjawiska statyczne lub o filtrację (program uprawnienia budowlane na komputer).
Budowa modelu wymaga zwykle uprzedniego wykonania szablonów w odpowiedniej skali.

Modele drewniane i metalowe wykonuje się w warsztacie i przenosi do basenu lub kanału badawczego, betonowe zaś sporządza się najczęściej od razu na miejscu przeznaczenia. Jeżeli model ma być nieruchomy, należy zapewnić ścisłą łączność z uprzednio przygotowanym podłożem, w którym należy przewidzieć odpowiednie zakotwienia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Żmudne jest odtwarzanie w basenie naturalnej rzeźby koryta cieku lub dna morskiego. Wymaga to układania modelu podłoża warstwami odpowiednio do rysunku warstwicowego i stosownego modelowania „wychodni” tych warstw na powierzchnię modelu.

Model powinien być tak wykonany, aby wszystkie jego liniowe wymiary pozostawały w określonym stosunku do wymiarów odtwarzanego oryginału. Musi być zachowane zwykłe lub skażone podobieństwo między elementami na modelu i w naturze, a więc na przykład w badaniach, rozległych akwatoriów między zarysami akwatorium czy koryta cieku, zarysami w rzucie poziomym budowli morskich, ich kształtami zewnętrznymi, rzeźbą dna morskiego, a także między elementami fali (uprawnienia budowlane).
Ważna jest sprawa określenia zasięgu modelu. Granice modelu badanego obszaru morskiego muszą być tak dobrane, aby przebieg zjawisk nie ulegał zakłóceniu wskutek zbyt szczupłego lub niewłaściwego obrania granic.

Kierunki falowania

Basen taki ma zwykle w rzucie poziomym kształt prostokątny (lub kwadratowy), granice więc modelu najczęściej będą dostosowywane do położenia ścian basenu, przy czym istotną rolę odgrywa położenie i rodzaj falorobu (program egzamin ustny). Usytuowanie modelu dostosowuje się bowiem przede wszystkim do przewidywanego kierunku falowania. Jeżeli falorób jest nieruchomy, to położenie modelu należy dostosowywać do badanego kierunku fal, który względem ścian basenu jest zawsze ten sam. Chcąc więc w tych warunkach zbadać dane akwatorium przy kilku kierunkach falowania, trzeba model przebudowywać tyle razy, ile kierunków falowania chce się zbadać. Gdy falorób jest ruchomy (lub wężowy), model może (w pewnych granicach) pozostać nieruchomy.

Najbardziej elastyczne są urządzenia dysponujące zarówno obrotowym modelem, jak i ruchomym falorobem (opinie o programie).
Jedna z granic modelu linia brzegowa, jest granicą naturalną i najłatwiej wyznaczalną. Pozostałe granice badanego obszaru muszą być już obrane sztucznie. Dwie z nich będą równoległe do kierunku falowania, trzecia zaś prostopadła do niego, nie może być przyjęta zbyt blisko, gdyż może to mieć ujemny wpływ na czystość przebiegu zjawiska.

Gdy bada się falowanie wewnątrz portu, to minimalną odległość tej trzeciej granicy od wejścia portowego przyjmuje się co najmniej jako równą podwójnej długości rzutu wejścia na kierunek grzbietu fali. Sam falorób powinien być oddalony od tej granicy co najmniej na 3-5 długości fali. Na tej długości fala kształtuje się i ustala (segregator aktów prawnych).
Bardzo istotną sprawą jest zapobieganie odbijaniu się fal od ścian basenu. Zachodzi to wtedy, gdy w modelu występują elementy odbijające fale.

W tym celu konieczne jest układanie wzdłuż bocznych ścian basenu urządzeń gaszących fale w postaci pływających mat drewnianych lub faszynowych, ukośnej faszyny itp. Ściany basenu równoległe do kierunku rozchodzenia się fal powinny być założone w takiej wzajemnej odległości, aby gaszące urządzenia nie wpływały na kształt grzbietu fali na badanym obszarze. Jeżeli model nie ma elementów powodujących odbijanie się fal, wówczas zabezpieczanie ścian bocznych nie jest konieczne (promocja 3 w 1).