Dokładne obliczenie ustrojów płytowych

Ze sposobu wykonywania ustrojów żelbetowych wynika ich wielokrotna statyczna niewyznaczalność. Już najprostszy typ ustroju żebrowanego jest, ściśle biorąc, statycznie niewyznaczalny wyższego rzędu. Dla prostoty uważamy płytę za belkę ciągłą i nie uwzględniamy skręcenia żeber wskutek sztywnego połączenia płyty z żebrem. Konstrukcje szkieletowe, znajdujące często zastosowanie w budowlach przemysłowych, są z reguły wykształcone jako ustroje ramowe, niekiedy wielopiętrowe. W przypadkach ram wielopiętrowych posługujemy się zwykle obliczeniami przybliżonymi, uważając rozpory za belki ciągłe, oparte na słupach wahadłowych, a uwzględniamy tylko utwierdzenie belek w słupach skrajnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nowszy typ budowli żelbetowych stanowią ustroje płytowe, w których płyty są podparte lub utwierdzone wzdłuż wszystkich boków. Dokładne obliczenie ustrojów płytowych jest niejednokrotnie zagadnieniem bardzo skomplikowane, opierającym się, mimo ścisłości metody, z konieczności na danych doświadczalnych, mogących ulegać znacznym wahaniom (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przypadku płyty prostokątnej, swobodnie podpartej wzdłuż czterech krawędzi, obciążonej jednostajnie zupełnie, da się użyć, podana w części pierwszej przejrzysta metoda przybliżona Hub era, którą można dla pewnych celów dalej uprościć, pomijając stosunek momentów bezwładności przekrojów obu kierunków rozpiętości.

Jeszcze bardziej skomplikowanym zagadnieniem jest dokładne obliczanie płyt stropów t. zw. bezdźwigarowych lub grzybkowych, gdzie płyty oparte są bezpośrednio na słupach (uprawnienia budowlane). Dla celów projektowania można posługiwać się schematem momentów, podanym przez przepisy nowojorskie. Schemat ten opiera się na rozkładzie płyty na szereg stref, odpowiadających rozpiętościom i kierunkowi wkładek niosących. Przepisy Ministerstwa Robót Publicznych, dotyczące obliczeń statycznych w budownictwie lądowym, z r. 1928, a także dołączony w dodatku projekt zmiany przepisów podają dla poszczególnych stref wielkości momentów z oddzieleniem wpływu obciążenia stałego i zmiennego (program egzamin ustny).

Konstrukcja deskowania

Wytyczne do ustalenia kosztorysu. Podstawą kosztorysu jest zestawienie ciężaru żelaza i przedmiaru betonu. Zestawienie ciężaru żelaza, według przyjętego schematu, podać można na osobnych drukach lub przejrzyściej wprost na poszczególnych planach konstrukcyjnych, a wtedy również na planach zestawia się przedmiar betonu. Właściwy kosztorys poprzedza analiza cen, różna dla różnych środowisk, w których daną budowlę ma się wykonać (opinie o programie). Zwykle koszt żelaza oblicza się według wagi, koszt betonu według ilości m³, a koszt deskowania według ilości m² powierzchni rzeczywistej. W niektórych ustrojach wygodniej jest zestawić kosztorys według ilości m² rzutu poziomego lub według ilości metrów bieżących. I tak np. kosztorys prymitywnych stropów oblicza się, przyjmując za podstawę całkowity koszt 1 m² rzutu poziomego stropu, kosztorys słupów lub pali, przyjmując za podstawę całkowity koszt 1 mb słupa.

Konstrukcja deskowania, którego celem jest nadanie kształtu przyszłej budowli, zależy od ustroju. Najprostszy typ stanowi deskowanie płyt, opartych na dźwigarach. Nie potrzeba wtedy słupów podpierających, a zależnie od tego, czy płyta spoczywa na górnej czy na dolnej stopce dźwigara, odmiennie podtrzymuje się deski (segregator aktów prawnych).

Możliwe sposoby zawieszenia deskowania na stopkach dźwigarów. Gdy płyta spoczywa na stopce górnej, to deska na kant, podtrzymująca właściwe deskowanie, opiera się przy pomocy klinów na stopce dolnej. Podpory deskowania płyty, opartej na stopkach dolnych, zawiesza się za pomocą klamer krzyżowych lub stosownych prętów żelaznych z naśrubkami od spodu. Dla płyty powyżej dolnej stopki, jednak z dźwigarem obetonowanym, skonstruować można zawieszenie w całości z drzewa (promocja 3 w 1). Scharakteryzowane deskowanie płyt na dźwigarach nie wymaga żadnego rusztowania.