Ekologiczne zasoby

W wyniku tych procesów Polska, co najmniej do końca tego wieku, nie byłaby w stanie wykorzystać nowych jakościowo integracyjnych walorów swego położenia geograficznego. Wystąpiłoby wtedy zagrożenie deformacji jej struktury. Brak środków i popytu zewnętrznego uniemożliwiałyby budowę nowoczesnej infrastruktury produkcyjnej, technicznej i społecznej likwidującej olbrzymią lukę techniczną i cywilizacyjną Polski w stosunku do poziomu europejskiego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dyktowane koniecznością ekonomiczną przyzwolenie na zawłaszczanie cenniejszych gospodarczo i ekologicznie zasobów przez kapitał obcy przywieszałoby proces degradacji środowiska. Emigracja ludności zarówno z obszarów biedy i zacofania, jak i najbardziej rozwiniętych cywilizacyjnie aglomeracji uruchomiłaby procesy wyludniania się . drenażu mózgów" wraz ze wszystkimi tego skutkami społeczno-ekonomicznymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Napływanie z krajów wysoko rozwiniętych „brudnych" technologii, składowanie odpadów, rozwój przemysłu surowcowego i energetyki węglowej utrwalałoby, a nawet wzmacniało ukształtowane dotychczas obszary ekologicznie zagrożone oraz tworzyło nowe (uprawnienia budowlane).

Niskie tempo wzrostu gospodarczego (od 0-2%) przy znacznym (ale trudnym do określenia) wzroście kosztów gospodarowania w zdegradowanym środowisku powiększałyby ekonomiczną niewydolność działań proekologicznych; w ten sposób w końcu XX wieku wytworzyłoby się ekonomiczno-ekologiczne podłoże kryzysu gospodarczego Polski; jego istotą byłby lawinowy wzrost kapitałochłonności rozwoju z przyczyn ekologicznych bez możliwości jego neutralizacji przez niewydolną gospodarkę (program egzamin ustny).

Przcważająco niekorzystne uwarunkowania społeczno-gospodarcze racjonalnego kształtowania środowiska przyrodniczego, przewidywane w tym scenariuszu, wskazują na brak możliwości prowadzenia aktywnej polityki ekologicznej państwa realizującej idee ekorozwoju (opinie o programie).

Stabilizacja całego regionu bałtyckiego

Z powyższej grupy scenariuszy uwarunkowań zewnętrznych wyprowadzono trzy scenariusze przyszłości PRB:

1. scenariusz zrównoważonej integracji europejskiej (A]),
2. scenariusz integracji europejskiej niezrównoważonej (A₂),
3. scenariusz spolaryzowanej biegunowo dezintegracji regionalnej (B-C) (segregator aktów prawnych).

Dopiero tak skomponowana wiązka scenariuszy tworzy selektywne pole strategii rozwoju PRB w ujęciu: gorących problemów i gorących obszarów. Następstwem przyjęcia tej struktury problemowej strategii mogą być programy działań regionalnych. Scenariusz ten koncentruje wątki pozytywne mieszczące się zarówno w pojęciu „integracji" o przewadze kooperacji nad konkurencją, jak i w pojęciu „zrównoważenia". Zrównoważenie ma tutaj wymiar dwojaki:

• po pierwsze: w kontekście zrównoważonego rozwoju (sustainable development), a więc rozwoju gospodarczego i społecznego, którego skutki nie powinny mieć negatywnych konsekwencji dla środowiska;
• dostosowanie do skandynawskiego modelu integracji poprzez rozszerzenie wątku skandynawskiego o wątek bałtycki (np. ewolucja Rady Nordyckiej w Radę Bałtycką);
• dostosowanie do integracji europejskiej wraz z integracją bałtycką.

Oznacza to prowadzenie wspólnych inicjatyw bałtyckich w ramach Unii Europejskiej w celu niwelowania peryferyjności regionów bałtyckich; tworzenie cywilizacyjno-gospodarczej równowagi europejskiej wobec: „banana", obejmującego pasmo pomiędzy Londynem, Frankfurtem a Mediolanem oraz „pasa słońca", obejmującego wybrzeża od Walencji po Mediolan. Oznacza także wykształcenie Zielonego Pierścienia Bałtyku - jako peryferyjnego centrum Europy największych możliwościach utrzymania wysokiej jakości środowiska, zdrowia ludzkiego oraz lokalizacji rozwiniętej techniki wymagającej specjalnych warunków środowiskowych (promocja 3 w 1).

Na północy Polski powstaje sześć regionów samorządowych: szczeciński, koszaliński, gdański, olsztyński, elbląski i suwalski. Z regionu gdańskiego wyodrębnia się zespół metropolitalny: Gdańsk-Sopot-Gdynia, funkcjonujący w sieci silnych związków miast-aglomeracji Bałtyku. Miasta te, kooperując ze sobą poprzez uznanie nadrzędności wspólnych interesów, niwelują autorytarne i dominacyjne tendencje rządów. Wielkie miasta stają się czynnikiem bezpieczeństwa i stabilizacji całego regionu bałtyckiego, skutecznie opierając się centrystycznym lobbys militarnym.