Grunt roztworu szkła wodnego

Najbardziej rozpowszechnioną i dającą największe wzmocnienie mechaniczne gruntu jest metoda, znana w technice jako metoda Joosten I. Polega ona na wprowadzeniu do gruntu roztworu szkła wodnego, a następnie roztworu chlorku wapnia CaClo. Te dwa składniki chemiczne wiążąc się i twardniejąc doprowadzają po 6 godzinach piaski kwarcowe do wytrzymałości na ściskanie 29-38 at, piaski wapienne do 20-30 at, a dolomitowe do 2-43 at (program uprawnienia budowlane na komputer). Trzeba zwrócić uwagę, że wymienione dwa chemikalia łączą się natychmiast po zetknięciu (w ciągu niewielu sekund) wydzielając żel krzemowy SiOo o dużej wartości mechanicznej. Szybkość reakcji chemicznej stanowi dużą zaletę, gdy występuje znaczniejsze przesączanie się wody gruntowej i zależy na szybkim zamknięciu filtracji, natomiast zwykle szybkość tej reakcji utrudnia organizację zastrzyków,

ograniczając zasięg ich do promienia 50-r-100 cm. Biorąc pod uwagę, że stężenie zastrzykiwanych chemikalii musi być silne np. 35°-37°-38°Be, i że wobec tego lepkość ich jest duża, odstęp między zastrzykami stosuje się obecnie zwykle 50 cm. Z zastrzyków według metody Joosten I można korzystać, gdy grunt ma współczynnik filtracji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do wykonania zastrzyków używa się rur stalowych ciągnionych 0 35 mm; można je wbijać nieraz do głębokości 25 m. Na dole rura ma ostrze, ponad którym na długości 50 cm, znajdują się w rurze liczne otwory 0 2 mm do wstrzykiwania płynów w grunt. Obecnie dziurkowanie rury skraca się często do długości 10 cm ze względu na powstającą dużą przyczepność rury do gruntu nasyconego chemikaliami i trudność podciągania jej (uprawnienia budowlane).

Odcinki rur

Odcinki rur łączy się mufkami na gwint. Po dojściu do głębokości o 50 cm poniżej wierzchu projektowanego wzmocnienia gruntu wprowadza się pierwszy zastrzyk szkła wodnego, następnie posuwając się za każdym razem po 50 cm w dół wprowadza się dalsze zastrzyki szkła wodnego aż do spodu zaprojektowanego wzmocnienia. Następnie podciągając tę samą mrę po 50 cm do góry wstrzykuje się rozczyn chlorku wapnia (program egzamin ustny). Do tych dwóch płynów, ze względu na szybkość zachodzących między nimi reakcji chemicznych, używa się osobnych pomp i przewodów z wyjątkiem wspólnej rury zastrzykowej; toteż potrzeba dużej zręczności w postępowaniu, żeby uniknąć zatkania jej, a szczególnie małych otworów wytryskowych w dolnej jej części. Jeżeli wzmocnienie gruntu zaczyna się już od samego naziomu, trzeba najpierw położyć na nim warstwę chudego betonu, aby zapobiec wypływowi wstrzykiwanych cieczy wzdłuż rury na wierzch. Zużycie chemikalii wynosi 350 do 400 kg, czyli 260 do 300 1 na 1 m zeskalonego gruntu (opinie o programie).

Stosowanie metody Joosten I zapewnia największe wytrzymałości wzmocnionego gruntu (przeciętnie 30-1-60 at); prócz tego wzmocniony grunt według dotychczasowych obserwacji jest niewrażliwy na domieszki w wodach gruntowych, działające szkodliwie na betony (należy zwrócić uwagę, żeby unikać przy zastrzykach zastępowania CaCl2 przez MgCl2, co może działać szkodliwie na betony w sąsiedztwie). Metoda ta wymaga gęstego rozmieszczenia zastrzyków i dużej ich ilości, wobec tego już inż. Joosten, wynalazca tej metody, dążył do wprowadzenia niektórych zmian. Powstały dzięki temu metody Joosten II i Joosten III (segregator aktów prawnych).

W metodzie Joosten II zostały wprowadzone pewne nieujawnione domieszki do szkła wodnego, zmniejszające lepkość rozczynu przy małym tylko zmniejszeniu jego stężenia, a mianowicie do 32°-35°Be (promocja 3 w 1). Wytrzymałość mechaniczna wzmocnionego gruntu jest jednakowa przy zastosowaniu metod Joosten I i Joosten II, lecz ta druga metoda umożliwia zastrzyki w piaskach mających współczynnik filtracji czyli dziesięciokrotnie mniejszy w stosunku do dopuszczalnego przy metodzie Joosten I.