Jamki lejkowate

Jamki lejkowate mają kształt lejka zwróconego szerszą częścią do blaszki środkowej. Powstają one w ten sposób, że błona wtórna odchyla się od blaszki środkowej i sklepia się nad nią na kształt lejka zwężającego się w kierunku zewnętrznego otworu, zwanego okienkiem (porus) (program uprawnienia budowlane na komputer).
W jamkach lejkowatych dwustronnych lejki w ścianach dwóch sąsiednich komórek leżą dokładnie naprzeciw siebie. Oddziela je cienka blaszka środkowa mająca w środku zgrubienie, zwane zatyczką (torus).

U drzew liściastych w jamkach lejkowatych dwustronnych nie ma zatyczki. Jamki takie w widoku z góry wyglądają jak dwa współśrodkowe koła, z których mniejsze odpowiada okienku jamki, a większe konturowi podstawy jamki.
Jamki dwustronnie lejkowate występują w ścianach cewek i naczyń.
występują w miejscu styku naczyń lub cewek z komórkami miękiszowymi. Lejkowata otoczka jamki tworzy się tylko od strony naczynia lub cewki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jamki lejkowate dają w porównaniu z jamkami prostymi lepsze warunki przepływu wody, a nie osłabiają ścian komórki. Średnica jamek we wczesnym drewnie gatunków iglastych dochodzi do 0,027 mm, średnica okienka do 0,007 mm.
Błona otaczająca zatyczkę jest przenikliwa dla gazów i cieczy; u drzew iglastych ma ona szereg mikrokapilarnych otworów o średnicy 0,01-0,07 mikrona; najczęściej spotykany wymiar średnicy wynosi 0,028 mikrona. Jamki lejkowate odgrywają rolę wentyli regulujących krążenie cieczy i gazów między sąsiednimi komórkami. Przy normalnym położeniu zatyczki ciecze i gazy mogą przenikać przez błonę otaczającą zatyczkę z jednej komórki do drugiej (uprawnienia budowlane).

Komórki miękiszowe

Gdy natomiast zatyczka zostanie przyciśnięta do brzegów okienka, wówczas jamka zostanie zamknięta, a krążenie wody i gazów przerwane. Zachodzi to przy powstawaniu twardzieli; jamki zostają zamknięte, wskutek czego odpowiednie elementy ulegają wyłączeniu z procesów przewodzenia wody.
Jamki odgrywają dużą rolę w procesach nasycania (impregnowania), suszenia i parzenia drewna, gdyż przez nie odbywa się ruch cieczy i gazów. Ciecze impregnacyjne mogą przenikać przez mikrokapilarne otwory błony zamykającej (program egzamin ustny). Ze względu na małą grubość błony zamykającej jamki stanowią punkty najmniej odporne na działalność grzybów; strzępki grzybów przebijają błonę zamykającą i przenikają przez jamki z komórki do komórki.

Rozmieszczenie, wymiary i liczebność jamek stanowią jedną z charakterystycznych cech przy mikroskopowym określaniu gatunków drewna (opinie o programie).
Komórki miękiszowe są to cienkościenne, żywe komórki, które zachowują plazmę i pozostają w łączności zarówno z sobą, jak i z martwymi komórkami tkanki przewodzącej. Komórki miękiszowe spełniają dwojaką funkcję; w ciągu okresu wegetacyjnego przewodzą one materiały pokarmowe do miejsc zużycia (np. miękisz łykowy), w czasie zaś okresu spoczynkowego przechowują materiały zapasowe w postaci skrobi, cukrów i tłuszczów. Funkcję tę spełnia miękisz zapasonośny.
Obok miękiszu zapasonośnego występuje u drzew miękisz wydzielniczy, którego zadaniem jest wytwarzanie i gromadzenie substancji nie będących zapasami, jak żywice, gumy, garbniki lub alkaloidy (segregator aktów prawnych).
Miękisz występuje w drewnie w postaci miękiszu drzewnego oraz w postaci miękiszu promieni rdzeniowych.

Miękisz drzewny zbudowany jest z cienkościennych komórek w kształcie wydłużonych włókien, podzielonych poprzecznymi ścianami na szereg odrębnych komórek; błony komórek miękiszowych są poprzebijane jamkami prostymi. W związku z kształtem miękisz drzewny określa się mianem miękiszu włóknistego. Pośrednią formę między cewkami a miękiszem włóknistym stanowią cewki miękiszowe (promocja 3 w 1).. Są to wydłużone komórki w kształcie włókien zawierające treść plazmatyczną, lecz nie podzielone ścianami poprzecznymi na poszczególne komórki.