Kleje z tworzyw sztucznych uprawnienia budowlane

Kleje z tworzyw sztucznych, używane do przytwierdzania materiałów porowatych do podłoży ssących o powierzchni nierównej oraz do złącz o niższych wymaganiach wytrzymałościowych, obciążone są mniejszym lub większym dodatkiem wypełniaczy aż do osiągnięcia konsystencji szpachlówek lub kitów, co ułatwia proces przyklejania jak również obniża cenę klejów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Spośród różnych metod przyklejania wyróżnić można: metodę klejenia „na mokro”, metodę klejenia „na gorąco” oraz tzw. klejenie kontaktowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W pierwszym przypadku jedną lub obydwie sklejane powierzchnie albo pokrywa się cienką warstwą kleju i łączy się je (dociska) w momencie, gdy warstewka kleju jest jeszcze wilgotna i tworzy przy dotknięciu palcem nitki, albo też powierzchnie po wyschnięciu kleju zwilża się lekko rozpuszczalnikiem i natychmiast łączy ze sobą i dociska. Metodę tę stosować można przede wszystkim w przypadkach podłoży porowatych (ssących).

Przy klejeniu „na gorąco” pozwala się warstewkom kleju nałożonym na sklejane powierzchnie całkowicie wyschnąć i sklejane elementy łączy się ze sobą i poddaje działaniu temperatury i ciśnienia. Spoina klejowa upłynnia się przy tym i wiąże po ochłodzeniu sklejane elementy. Metoda ta ma zastosowanie do sklejania materiałów nieporowatych i gładkich (np. metali) (uprawnienia budowlane).

Przy klejeniu kontaktowym obydwie sklejane powierzchnie pokrywa się klejem, pozwala się im podeschnąć i po ściśle określonym czasie, zwanym „czasem otwartym”, łączy się je przy zastosowaniu odpowiednio wysokiego nacisku na zimno. Wytrzymałość początkowa spoiny jest w tym przypadku odpowiednio wysoka i sklejane elementy mogą być natychmiast dalej przerabiane lub oddawane do użytku. Do przyklejania tą metodą nadają się specjalne kleje, przeważnie rozpuszczalnikowe na kauczukach naturalnym lub syntetycznym (np. polichloroprenowym). Jeżeli jednak przekroczy się okres odczekiwania (czasu otwartego), to zdolność tych klejów do mocnego wiązania zanika. Można niekiedy zdolność tą przywrócić przez krótkotrwałe nagrzanie spoiny, np. promiennikami podczerwieni (program egzamin ustny).

W pewnych przypadkach stosuje się kleje wykazujące długotrwałe właściwości lepiące, czyli wykazujące bardzo powolną zdolność wysychania. Stosuje się je do tzw. przylepców, np. przy produkcji folii lub tapet samoklejącyh, etykiet itp. Połączenia takie nie posiadają większych wytrzymałości i są na ogół czułe na działanie podwyższonych temperatur.

Kleje na żywicach

Kleje na żywicach fenolowo- i aminowo-formaldehydowych (opinie o programie). Kleje tego typu stosuje się w budownictwie przede wszystkim do klejenia drewna, jako spoiwo przy produkcji płyt z materiałów drewnopochodnych oraz przy produkcji wyrobów warstwowych (laminatów).

Produkty handlowe stanowią przeważnie roztwory wodne lub wodno-spirytusowe, chociaż występują też w postaci proszków, a nawet suchych błon na podłożu papierowym. Są to kleje reaktywne, utwardzające się w podwyższonej temperaturze (100-160°C) bądź też na zimno pod działaniem kwaśnych katalizatorów (utwardzaczy). Kleje fenolowo-formal- dehydowe otrzymuje się przez polikondensację fenolu z formaliną w obecności alkalicznych katalizatorów (wodorotlenków baru lub sodu). Wytwarzają one spoiny całkowicie wodo- i grzyboodporne o wytrzymałości przekraczającej np. wytrzymałość drewna iglastego. Wytrzymałość spoiny na ścinanie w złączu suęhym wynosi 130-160 kG/cm2, przy czym na mokro zmniejsza się ona nieznacznie. Ze względu na zawartość w tych klejach wolnego fenolu, praca z nimi jest szkodliwa dla zdrowia.

W kraju produkujemy następujące kleje fenolowo-formaldehydowe.
Klej AG - roztwór wodno-spirytusowy żywicy fenolowej typu rezolowego o lepkości 2000-M000 cP. Stosuje się go do klejenia drewna na zimno w obecności katalizatora KBS (kwas benzeno-sulfonowy). Żywotność kleju w warunkach prawidłowego przechowywania wynosi ok. 3 miesięcy, po zmieszaniu z katalizatorem 5 godz. Przy klejeniu drewna wymagane jest ciśnienie 2-P4 kG/cm2.

Klej na żywicy Wiam B - żywica fenolowo-formaldehydowa o lepkości 500 do 1000 cP, stosowana głównie do klejenia drewna na zimno przy użyciu utwardzacza (segregator aktów prawnych). Okres żywotności kleju po dodaniu utwardzacza wynosi 4 godziny. Rezolit F - roztwór alkoholowy żywicy rezolowej, stosowany głównie do nasycania papieru i tkanin przy produkcji wyrobów warstwowych formowanych na gorąco.

Kleje aminowe (mocznikowo- i melaminowo-formaldehydowe) - produkty polikondensacji mocznika, tiomocznika, dwucyjanodwuamidu i melaminy z formaliną. Podobnie jak kleje fenolowe są one termo- lub chemoutwardzalne (promocja 3 w 1).