Kompozycja Krakowskiego Przedmieścia

Wszystko odpowiadało nastrojom i poglądom współczesnej epoki pierwszych kroków kapitalizmu przemysłowego i rozwoju burżuazyjnej kultury miejskiej wnoszącej w oblicze miasta nowożytne, demokratyczne elementy. Jednocześnie wyburzenia w myśl planu Kierbedzia wpisywały się w historycznie ukształtowaną sieć tego rejonu. Dlatego też konstrukcja przestrzenna Krakowskiego Przedmieścia, która powstała po wyburzeniach 1863 r., jest wynikiem nie tylko tych wyburzeń, lecz i całego dotychczasowego rozwoju historycznego traktu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szata architektoniczno-stylistyczna Krakowskiego Przedmieścia zmieniała się kilkakrotnie. W jej dzisiejszym stanic odnajdujemy już niewiele reliktów najwcześniejszych okresów dziejowych arterii. Barokowe skrzydła i kute bramy pałacu Potockich, rokokowa Poczta Saska, kamienice przy placu Zamkowym, wreszcie klasztor Wizytek i późno- barokowa elewacja kościoła stanowią najwybitniejsze pomniki okresu przedstanisławowskiego. Przejście do klasycyzmu znamionuje schroegerowska elewacja kościoła Karmelitów i przebudowana przez Aigncra elewacja kościoła św. Anny (pobernardyńskiego). W dobie Królestwa Kongresowego ten sam autor przebudowuje pozostałości rezydencji Koniecpolskich tworząc założenie pałacu Namiestnikowskiego (dzisiejszego pałacu Rady Ministrów). Poważny wkład w architekturę Krakowskiego Przedmieścia wnosi w latach 1818-1820 Antoni Corazzi (Tow. Dobroczynności, Pałac Staszica) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kompozycja Krakowskiego Przedmieścia pojmowana jako wynik historycznego i żywiołowego nawarstwiania się, nie pozbawionego jednak wpływu ciągłości tradycji, opiera się w dużym stopniu na zróżnicowaniu charakteru obu stron zabudowy (uprawnienia budowlane).

Generalne uskoki

Wobec bogato rzeźbionej wschodniej strony ulicy, której plastyka ujęta zostaje w 3 generalne uskoki - przeciwległa strona zachodnia odznacza się raczej płynnym i wyrówna i kościół Karmelitów, stojący niegdyś w głębi, za terenem cmentarzyka u jego elewacji głównej) oraz na zamknięciu całości (Pałac Staszica i stojący obok kościół św. Krzyża) (program egzamin ustny).

Takie usytuowanie dominant czyni z Krakowskiego Przedmieścia łańcuch wnętrz, z których każde stopniowo otwiera swą zawartość. Dziś idąc od placu Zamkowego wyczuwamy rozszerzającą się przestrzeń arterii, która musi doprowadzić do jądra architektonicznego tej części układu. Ale dopiero po przekroczeniu wybrzuszonego garbu zabudowy bloku od strony ulicy Koziej uwidacznia się kompozycja tego zamykającego wnętrza odciętego uskokiem zabudowy zachodniej przy Poczcie Saskiej i kształtowanego przede wszystkim przez wspaniałą bryłę kościoła Karmelitów. Mijając wylot ulicy Trębackiej osiągamy punkty frontalnej obserwacji monumentalnej barokowo-klasycystycznej elewacji kościoła, z którego dynamicznie wysuniętą w przód bryłą świetnie harmonizuje pion pomnika Mickiewicza (opinie o programie).

Następuje przewężenie, a za nim drugie z kolei ogniwo przestrzenne założenia, znów rozchylające się ku niewidocznej zrazu dominancie. Tym razem oczekiwanie jest krótsze, a zagłębione znów wnętrze zamykające - mniej złożone. Wyrasta tu barokowa elewacja kościoła Wizytek, oparta na poprzecznym korpusie pałacu Tyszkiewiczów kształtującego następny uskok założenia (segregator aktów prawnych).

Stąd jak na dłoni otwiera się perspektywa ostatniego odcinka Krakowskiego Przedmieścia. Nic ma tu miejsca na stopniowe otwieranie się widoków i nieoczekiwane wynurzanie się dominant. Zamknięcie założenia sygnalizować musi już z daleka swe istnienie przygotowując widza do finału. Od frontu na osi ruchu wyrasta Pałac Staszica z pomnikiem Mikołaja Kopernika przed gmachem. Z boku górują wieże kościoła św. Krzyża. Poruszając się w kierunku odwrotnym spostrzegamy z daleka nad dachami domów zwieńczenia kolejnych dominant - kościołów Wizytek i Karmelitów, po przekroczeniu zaś narożnika kolejnego uskoku stajemy nagle wobec bogactwa frontalnie ujętej fasady kościoła. Stąd przestrzeń ulicy zwęża się aż do krawędzi następnego wnętrza. Narożniki maksymalnych przewężeń wyposażone zostały przy tym w monumentalne budowle, które przygotowują wzrokowo do odsłaniających się za nimi dominant (promocja 3 w 1).