Konstrukcja podwodna monolityczna

Przed komorami falowymi od strony morza znajduje się konstrukcja kratowa, która dzięki porowatości rozprasza częściowo energię uderzającej fali przed dojściem jej do komory falowej, co znacznie powiększa skuteczność urządzenia.
Przekroje tego typu falochronów półażurowych, stosowane dla dużych głębokości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Skrzynie falochronów w przedstawionych rozwiązaniach mają pełną pływalność. Posadowione są na podsypce kamiennej lub kamienno-żwirowej, analogicznie jak falochrony stawiane o konstrukcji tradycyjnej (Mazurkiewicz [23]).
Konstrukcję podwodną można wykonać jako betonowy monolit, jedną z metod betonowania podwodnego {t. III), w deskowaniach, zmontowanych przy pomoście rusztowanio- wym. Wykonywane tym sposobem budowle mają następujące wady:
- wymagają znacznej liczby nieprzerwanie po sobie następujących dni spokoju, gdyż na wykonanie rusztowań i deskowań potrzeba dłuższego czasu, a są one bardzo wrażliwe na ataki fal;
- beton jest bardziej porowaty i mniej wytrzymały niż betony wykonywane na powietrzu; szczególnie łatwo ulega taki beton uszkodzeniom, gdy zaatakowany jest przez fale w okresie wiązania (program uprawnienia budowlane na ANDROID);
- na gruntach słabych budowla monolityczna źle dostosowuje się do nierównomiernych osiadań i łatwo pęka lub wymaga gęstego zakładania przerw dylatacyjnych, a wówczas traci w dużej mierze swą jedyną niemal zaletę, tj. dużą masywność.

Okoliczności te sprawiają, że konstrukcje tego rodzaju stosowane są w ostatnich czasach rzadziej, mimo że nowoczesne metody pozwalają na wytwarzanie pod wodą betonów wyższej jakości niż dawniej to było możliwe (uprawnienia budowlane).
Opisywane budowle znalazły zastosowanie na gruntach skalistych i na morzach pływowych. Część konstrukcji znajdującą się poniżej najniższego poziomu wody wykonywano często z worków wypełnionych plastycznym betonem, wyższą zaś część betonowano na miejscu w deskowaniach.

Szczątki budowli

W Polsce jako samodzielne budowle nie znalazły zastosowania i w warunkach Południowego Bałtyku, ze względu na rodzaj gruntu, nie są godne polecenia.
Jedynie przy naprawie zniszczonych falochronów, gdy chodzi o uzupełnienie szczątków budowli innego typu, opisany sposób może dać w naszych warunkach dobre wyniki i znalazł zastosowanie do odbudowy pewnego odcinka falochronu dla wypełnienia szczerb wytworzonych w nim wskutek wybuchów (program egzamin ustny).

Odbudowa polegała na tym, że po skuciu przez nurków zniszczonych ścian skrzyni żelbetowej aż do betonu zdrowego i nie popękanego, po obcięciu wystających wkładek i wyrównaniu do poziomu reszty piasku zalegającego w komorach skrzyń, kładziono na tak przygotowanych szczątkach falochronu płytę betonową OK. 2 m grubości, wykonaną metodą betonowania podwodnego w deskowaniach opuszczonych z pomostu roboczego. Na tej płycie postawiono obustronne mury, betonując je również pod wodą w deskowaniach.

Mury wyprowadzono nad średni poziom wody, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełniono piaskiem (opinie o programie).
Sposobu tego jednak po pewnym czasie zaniechano na rzecz odbudowy na blokach pustakowych, która okazała się mniej kłopotliwa i tańsza w wykonaniu.
Zadania konstrukcji nadwodnej falochronów są trojakie:
- zapobieżenie przenikaniu falowania do portu również i przy wyższych niż średni stanach wody oraz w miarę możliwości także i przelewaniu się fal do wnętrza portu;
- stężenie całej budowli w kierunku wzdłużnym, a czasem i poprzecznym (segregator aktów prawnych);

- pokrycie nierówności konstrukcji podwodnej spowodowanych czy to niedokładnościami wykonania (częstymi wskutek trudnych warunków pracy), czy też nierównomiemością osiadania poszczególnych jej elementów.

Stężenie budowli jest aktualne zasadniczo tylko w odniesieniu do konstrukcji podwodnych złożonych ze stosunkowo niewielkich elementów, a więc z bloków pełnych czy pustakowych (promocja 3 w 1).