Krzemiany wapnia

Głównymi składnikami wiążącymi w cemencie są dwa krzemiany wapnia, a fizyczne zachowanie się cementu w czasie hydratacji jest podobne do zachowania się tych dwóch składników indywidualnie. Przebieg hydratacji poszczególnych składników będzie bardziej szczegółowo przedstawiony w następnych podrozdziałach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Produkty hydratacji cementu są źle rozpuszczalne w wodzie, czego wyrazem jest twardość stwardniałego zaczynu cementowego w kontakcie z wodą. Cement, który uległ hydratacji, łączy się mocno z cementem, który nie wszedł do reakcji, jednakże nie wiadomo dokładnie, w jaki sposób takie połączenie następuje. Jest możliwe, że nowo utworzone hydraty wytwarzają otoczkę, która narasta od wewnętrz, w wyniku działania wody przedostającej się przez otaczającą warstwę hydratów. Możliwe jest też, że rozpuszczone krzemiany przechodzą przez otoczkę i osadzają się jako warstwa zewnętrzna. Ponadto możliwe również jest, że roztwór koloidalny wytrąca się w całej masie po osiągnięciu stanu nasycenia, przy czym dalsza hydratacja przebiega już wewnętrz tak powstałej struktury (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jakikolwiek jest sposób wytrącania się produktów hydratacji, prędkość hydratacji stale spada, tak że nawet po długim czasie znaczna ilość cementu pozostaje nie zhydratyzowana. Dla przykładu po 28 dniach kontaktu z wodą ziarna cementu uległy jak stwierdzono hydratacji jedynie do głębokości 4 um i tylko do 8 urn po okresie roku (uprawnienia budowlane). Powers obliczył, że pełna hydratacja jest w normalnych warunkach możliwa tylko w przypadku cząstek cementu mniejszych niż 50 M-m. Hydratację pełną udało się uzyskać przy ciągłym rozcieraniu cementu z wodą w czasie 5 dni.
Badania mikroskopowe zhydratyzowanego cementu nie wskazują na to, aby woda wciskała się kanalikami w głąb ziaren cementu, tak aby mogła wybiorczo (selektywnie) hydratyzować bardzie aktywne związki, np. C3S, mogące si tam znajdować (program egzamin ustny).

Ilości wody

Wydaje się zatem, że hydratacja następuje przez stopniową redukcję wymiaru cząstki cementu. W niezhydratyzowanych, grubszych ziarnacł cementu znaleziono rzeczywiście C3S jak również C2S, nawet po upływie kilku miesięcy, przy czym jest prawdopodobne, że niewielkie ziarna C2S ulegają pełnej hydratacji, zanim zostanie zakończona hydratacja dużych ziaren C3S. Poszczególne składniki cementu są na ogół wymieszane we wszystkich ziarnach, a wyniki niektórych badań sugerują, iż pozostałość ziarna po danym okresie hydratacji ma taki sam skład procentowy, jaki był w tym ziarnie na początku (opinie o programie).

Jednak skład tej pozostałości ulega zmianom podczas hydratacji cementu, a w szczególności w okresie pierwszych 24 godz. może następować hydratacja selektywna. Główne produkty hydratacji można sklasyfikować ogólnie jako hydraty krzemianu wapniowego oraz hydrat glinianu trójwapniowego1). Przypuszcza się, że C4AF w wyniku hydratacji zmienia się w hydrat glinianu trójwapniowego oraz w fazę amorficzną, przypuszczalnie CaO • Fe203 • woda. Jest również możliwe, że pewna ilość Fe203 jest obecna w postaci roztworu stałego w hydracie glinianu trójwapniowego (segregator aktów prawnych).

Postęp w procesie hydratacji cementu może być określany różnymi sposobami, takimi jak pomiary zawartości Ca(OH)* w zaczynie, ciepła wydzielanego przy hydratacji, ciężaru właściwego zaczynu,, ilości wody związanej chemicznie, ilości nie zhydratyzowanego cementu (przez ilościową analizę rentgenowską). Tak więc w odniesieniu do masy oba krzemiany wymagają w przybliżeniu tej samej ilości wody, jednakże C3S wytwarza ponad dwa razy więcej Ca(OH)2, niż powstałego przy hydratacji C2S.

W rzeczywistości w cementach produkowanych przemysłowo krzemiany wapniowe zawierają prawdopodobnie niewielkie zanieczyszczenia w postaci niektórych tlenków obecnych w klinkierze (promocja 3 w 1). „Zanieczyszczony” C3S znany jest jako alit, a „zanieczyszczony” C2S jako belit. Zanieczyszczenia te wywierają silny wpływ na właściwości hydratów krzemianów wapniowych.