Linijka milimetrowa

Doprowadzenie płyty do wymaganej wysokości położenia polega na tym, że tuż przy śrubach ustawczych 3 wyznacza się wysokości niwelatorem technicznym. Oblicza się różnicę wysokości pomierzonej oraz projektowanej i wpisuje się kredą na płycie wielkości tych różnic. Linijką milimetrową mierzy się pionowo odległość górnej powierzchni płyty od powierzchni fundamentu i następnie kontroluje się zmianę wysokości płyty wywołaną śrubami ustawczymi płyty (program uprawnienia budowlane na komputer). Po ustawieniu płyty na żądanej wysokości z dokładnością 2±3 mm przystępuje się do dokładnego ustawienia płyty. Dokładne ustawienie płyty na wysokości projektowanej przeprowadza się w znany sposób za pomocą niwelacji precyzyjnej. Po zakończeniu prac niwelacyjnych wykonuje się łączenie płyty oporowej z płytą fundamentu. Po związaniu betonu wykonuje się kontrolę wysokości. Na podstawie pomiaru kontrolnego sporządza się szkic osadzenia płyt oporowych z wypisaniem projektowanych i zmierzonych wysokości środka płyty, nachylenia naroży płyty i typu płyty oporowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ad 3. Z kolei po wykonaniu końcowego pomiaru kontrolnego przystępuje się do wyznaczenia osi montażowych na górnej powierzchni płyty (uprawnienia budowlane). Czynność tę wykonuje się teodolitem ustawionym nad punktem utrwalającym oś i scentrowanym z dokładnością ±0,5 mm. Na drugim punkcie ustawia się statyw z tarczą celowniczą lub centrownik. Po wycelowaniu teodolitem w dwu położeniach lunety na końcowe punkty osi wyznacza się miejsca przecięcia się osi z krawędzią płyty oporowej (program egzamin ustny). Osie na płytach oporowych wraz z punktem centralnym zaznacza się punktakiem. Na zakończenie tych prac przeprowadza się pomiar kontrolny odległości pomiędzy punktami środkowymi płyt oporowych. Odchyłka od projektowanych długości nie może przekroczyć 2 mm. Po wykonanym pomiarze sporządza się szkic wyznaczenia osi, na którym wpisuje się odległości projektowane i zmierzone (opinie o programie).

Postęp prac budowlanych

Przeniesienie współrzędnych punktów osnowy geodezyjnej w płaszczyźnie pionowej. Postęp prac budowlanych przy montażu wysokościowców wymaga przeniesienia punktów osnowy utrwalonych w płycie fundamentu na wysokość kolejno budowanych kondygnacji. Położenie osi słupów konstrukcyjnych jak również innych elementów na wyższych kondygnacjach powinno być wyznaczone z dokładnością ± 2±5 mm. Błędy danych wyjściowych określających położenie wymienionych elementów nie mogą być większe niż ± l-h3 mm (segregator aktów prawnych).

Przy przenoszeniu punktów osnowy stosuje się tzw. metodę linii pionowych. Metoda wcięć do tych celów jest nieprzydatna ze względu na pracochłonność, ograniczoną możliwość celowania i różne inne trudności. Linie pionowe przechodzą wewnątrz budynku od najwyższego piętra do płaszczyzny fundamentu. Oczywiście nie wszystkie punkty utrwalone na płycie fundamentu można przenieść na wyższe piętra. Punkty, które będą przenoszone, będziemy nazywać punktami podstawowymi. Muszą one spełniać następujące warunki:

• powinny być tak rozmieszczone, ażeby duża ilość słupów znajdowała się między linami łączącymi te punkty,
• punkty podstawowe nie powinny być położone na kierunkach osi, lecz jak najbliżej osi montażowych, zwykle w odległości 50-^80 cm,
• linie łączące pary punktów podstawowych powinny być równoległe do osi.

Z uwagi na to, że po wzniesieniu dwu do trzech segmentów metalowego szkieletu, których długość wynosi 8-M0 m, przystępuje się do betonowania lub układania stropów, należy pamiętać o pozostawieniu otworów w stropach nad punktami podstawowymi. Otwory te powinny mieć wymiary 20 x 20 cm. Punkty podstawowe wyznacza się na płycie fundamentowej na podstawie danych odniesionych do punktów osnowy sytuacyjnej lub w odniesieniu do punktów wyznaczających osie. Dla kontroli wyznaczenie punktu podstawowego wykonuje się kilkakrotnie z różnych punktów osnowy (promocja 3 w 1).

Do przenoszenia punktów w pionie stosuje się specjalne przyrządy geodezyjne, takie jak np. pionowniki zenitalne i nadirowe. Pionownik zenitalny służy do pionowych obserwacji od dołu do góry, natomiast pionownikiem nadirowym wykonuje się obserwacje od góry do dołu.