Lonty detonujące

Lonty detonujące otrzymują, jak to już sama ich nazwa wskazuje, rdzeń nie z prochu, tylko z materiałów Wybuchowych detonujących, czyli kruszących (miażdżących). Jeżeli taki sznur zapalić z jednej strony przy pomocy spłonki, to zapłon przenosi się wzdłuż niego z chyżością charakterystyczną dla użytego do wyrobu sznura materiału wybuchowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pierwsze tego rodzaju lonty wykonywane były w siódmym dziesiątku zeszłego stulecia we Francji. Jako materiał wybuchowy używano bawełnę strzelniczą lub dynamit w osłonie z ołowiu, cyny lub gutaperki. Chyżość przenoszenia się wybuchu wynosiła 5.000 do 0.000 m/sek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najważniejsze z obecnie wykonywanych w różnych państwach tego rodzaju sznurów są: we Francji:        

• rdzeń: melinit (kwas pikrynowy), osłona: rurka cynowa bez szwu, szybkość detonacyjna: ok. 7.000 m/sek.; wrabiane we Włoszech:
• rdzeń: mieszanina cienko mielonego ballistitu z prochem strzelniczym,
• osłona: rurka ołowiana bez szwu zewn. średnicy ok. 5V2 mm, szybkość detonacyjna: ok. 5.000 m/sek.; wyrabiane w Belgii:
• rdzeń: trinitrotoluol (znany również pod nazwami - trotyl, tulol),
• osłona: rurka ołowiana lub cynowa o zewn. średnicy ok. 6 mm,
• szybkość detonacyjna: 5.000-6.000 m/sek. niemieckie - dawne austriackie:
• rdzeń: piorunian rtęci z domieszką parafiny, osłona: taśma bawełniana, osłona niciana, tkanina bawełniana, których kolejne warstwy bywają woskowane, szybkość detonacyjna: 5.000-6.000 m/sek. (uprawnienia budowlane).

Cenną właściwość wszystkich lontów detonujących stanowi 10, że do zapalenia przez nie ładunku kruszącego materiału wybuchowego, nie bywa już potrzebna spłonka. Jeżeli więc lont tego rodzaju połączyć z całym szeregiem otworów wiertniczych wystarczy tylko jedna spłonka na początku lontu do wywołania zapłonu, od którego już równocześnie zostaną bez użycia dalszych spłonek, zapalone wszystkie połączone z nim ładunki. Jest to duża oszczędność w zużyciu spłonek i równocześnie znaczne zwiększenie bezpieczeństwa robót strzelniczych (program egzamin ustny).

Unikanie załamań

Niewygodą używania tych lontów jest konieczność bardzo ostrożnego obchodzenia się z nimi, należy mianowicie unikać załamań i ostrych zgięć, które mogą być przyczyną wadliwego ich działania. Również cena lontu piorunującego wyrabianego w kraju jest obecnie jeszcze dość wysoka tak, że może się kalkulować tylko w pewnych wypadkach. Niższa cena pewnie by się przyczyniła do bardziej powszechnego jego stosowania ze względu na dużą wygodę i prostotę w użyciu, mimo to, że zaliczony on jest pod względem przepisów o przechowywaniu do tej samej kategorii co spłonki (opinie o programie).

Do robót górniczych pierwsze zostały wprowadzone sznury belgijskie fabrykanta L’Heure’a z trinitroluolern jako materiałem detonującym.

Stosowanie ich może być dwojakiego rodzaju:

• lont może być przeprowadzony przez centralny otwór we wszystkich nabojach załadowanych do określonego otworu -wiertniczego. Na jego górnym końcu od strony przybitki mieści się spłonka, której wybuch wywołuje się lontem zwyczajnym lub elektrycznie.
• lont może być wyprowadzony ma zewnątrz otworu i zapalony przez spłonkę poza nim, co znacznie zwiększa bezpieczeństwo strzału (segregator aktów prawnych).

Przeprowadzenie sznura przez środek wszystkich ładunków, ma tę dużą zaletę, że sznur działa zapalające prawie jednocześnie wzdłuż całego ładunku, czyli daje (tzw. bodziec detonacyjny liniowy), podczas gdy zapalenie ładunku spłonką w jednym końcu (bodziec detonacyjny punktowy) zapala resztę ładunku przy pomocy fali detonacyjnej, która musi dopiero przejść przez całą długość ładunku.

Pierwszy sposób ma szczególne znaczenie przy trudno zapalających się materiałach, jak np. amonitach oraz przy wielkich ładunkach wydłużonych i może dawać duże oszczędności w materiale wybuchowym aczkolwiek jest dość kłopotliwy. Przy zapalaniu kilku otworów wiertniczych równocześnie, oddaje lont detonacyjny bardzo duże usługi (promocja 3 w 1).