Metoda krótkich form

Naciąg odbywa się w ten sposób, że po ustawieniu ramy w położeniu odpowiadającym danemu trzpieniowi oporowemu wprowadza się w ruch wózek. Po osiągnięciu położenia skrajnego silnik zostaje automatycznie wyłączony, natomiast następuje ruch wózka głównego po szynach na odpowiednią odległość, po czym wózek ten zatrzymuje się, urządzenie hamujące i prowadzące przestawia się o 180° i ruch wózka rozpoczyna się w kierunku przeciwnym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy uzbrojeniu poprzecznym wózek główny (z ramą 7) wykonuje ruch ciągły, zwrotny, natomiast wózek ruch skokowy (role się więc odwracają). Pewne nierównomierności w naciągu strun mogą wyniknąć z lokalnych zmian współczynnika tarcia drutu nawijanego (np. lokalne zanieczyszczenie olejem, rdzą itd.) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Metoda krótkich form (w postaci rdzeni oporowych) znalazła zastosowanie do produkcji kratownic sprężonych. Schemat takiego urządzenia. Dwie kraty bliźniacze betonuje się na płask i dokonuje się naciągu uzbrojenia dolnych pasów (prostych), w oparciu o rdzeń wstawiony między wiązary za pomocą prasy hydraulicznej.

Stabilizacja naciągu odbywa się za pośrednictwem lewarów śrubowych, które zresztą mogą służyć również do bezpośredniego naciągu uzbrojenia. Uzbrojenie zakotwione jest prowizorycznie na belce oporowej (uprawnienia budowlane).
Metoda produkcji w krótkich formach była również stosowana w USA do produkcji dużych dźwigarów mostowych o rozpiętości 20-40 m i ciężarze 3(H-80 T. Jest rzeczą charakterystyczną, że przy produkcji seryjnej metoda krótkich form okazuje się często tańsza w warunkach amerykańskich niż zastosowanie betonu kablowego. Z drugiej strony jest ona ekonomicznie korzystniejsza od produkcji na długich torach naciągowych, ponieważ transport wewnętrzny jest tu łatwiejszy i tańszy.

Charakterystyczne urządzenia stanowiska produkcyjnego. Na podłożu betonowym umieszczone są elementy oporowe (pionowo wystające), o które opiera się naciągarki (por. metodę produkcji podkładów Freyssineta). Klinowanie prowizoryczne następuje w oparciu o formę, najczęściej betonową, wyłożoną cienką blachą (program egzamin ustny). Niekiedy stosuje się formy lekkie, rezygnując z kotwienia na nich drutów, wówczas sposób produkcji nabiera cech charakterystycznych dla metody długich torów naciągowych.

Sposób ustawienia

Sposób ustawienia i transportu form i elementów. Nie chcąc tracić korzyści wynikających z odgięcia trasy uzbrojenia stosuje się jego odginanie w kilku punktach w dół (w części środkowej) lub w górę (przy końcach) osiągając trasy łamane, zbliżone do parabolicznych. Do sprężania używa się najczęściej prętów o średnicach 10 mm układanych w wiązki. Taka technologia produkcji jest w USA dość szeroko rozpowszechniona.
Najnowsze metody cechuje dążność do nadania produkcji charakteru ciągłego przez zastosowanie stacjonarnych agregatów, podczas gdy elementy betonowe poruszają się w sposób ciągły na przenośniku. W Związku Radzieckim stosuje się technologię wibroprasowania (N. J. Kozłowa) (opinie o programie).

Całość urządzenia składa się z agregatu formującego wibroprasującego, urządzenia zasilającego (dozującego) z przenośnikiem podającym i urządzeń pomocniczych. Elementem formującym jest stalowy przenośnik osłonowy umożliwiający wytwarzanie przekrojów prostokątnych, żebrowych, kesonowych itp. Do przenośnika przyspawane są elementy oporowe, w których kotwi się oddzielnie pręty uzbrojenia zaopatrzone główkami kotwiącymi, wydłużone wstępnie przez nagrzanie sposobem elektrotermicznym. Zagęszczenie betonu odbywa się za pomocą brusa wibroprasującego.
Produkcja na stołach obrotowych
Metoda produkcji na stołach obrotowych została opracowana przez W. W. Michajłowa i znalazła zastosowanie w wielu wytwórniach w Rosji w innych krajach jest stosowana raczej tylko sporadycznie. Częste stosowanie jej w Rosji tłumaczy się dużym rozwojem budownictwa wielkopłytowego i tendencją do koncentracji produkcji elementów budowlanych w dużych zakładach o wysokim stopniu mechanizacji (segregator aktów prawnych).

Zaletą metody stołów obrotowych jest jej wszechstronność (sprężenie wielokierunkowe, realizacja strunobetonu jak i kablobetonu) oraz mała pracochłonność (wysoki stopień mechanizacji, a co za tynr idzie duża wydajność pracy), wadą zaś - wyższe koszty urządzeń, wymagające amortyzacji w większych seriach produkcyjnych (promocja 3 w 1).