Metody rozpoznawania pereł

Tylko wprawne oko może odróżnić perłę naturalną od hodowanej. Nieraz jednak i doświadczony znawca pereł może się pomylić w ocenie. Zasadnicza różnica polega na tym, że w powstawaniu perły hodowanej człowiek bierze udział przez wprowadzenie do perłopława jądra (ośrodka) perły. Pomimo zewnętrznego podobieństwa perły naturalne i sztuczne nie są jednak identyczne.
Przez wiele lat starano się opracować obiektywną metodę odróżniania pereł naturalnych od hodowanych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Istotna różnica między nimi polega na ich budowie wewnętrznej. W perle naturalnej wszystkie warstwy dookoła jądra układają się koncentrycznie. W perle hodowanej sztuczne jądro jest duże i składa się z warstewek masy perłowej prawie równoległych, a tylko nieliczne warstwy na zewnątrz są koncentryczne. W pewnych tylko przypadkach na podstawie zewnętrznych oględzin można określić pochodzenie perły. Perły naturalne mają gładką powierzchnię; natomiast na powierzchni pereł hodowanych można czasem zaobserwować małe, brodawkowate i niekiedy zaostrzone nabrzmienie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jest to blizna po szwie powstałym przy zaszywaniu sztucznego woreczka perłowego, na którym równomiernie osadza się masa perłowa.

W niektórych przypadkach można się również posłużyć metodą wglądu do przewierconego w perle kanalika za pomocą lupy albo mikroskopu, co umożliwia stwierdzenie różnicy & granicy między zewnętrznymi warstwami a jądrem w perle hodowanej. Na ogół w perle hodowanej jądro jest jaśniejsze od warstw zewnętrznych, a w perle naturalnej jest zwykle odwrotnie (uprawnienia budowlane).
W podobny sposób przeprowadza się obserwacje za pomocą specjalnego mikroskopu H. Michaela i G. Riedla, służącego do badania pereł. Jeszcze dokładniejsze wyniki dawały badania przy zastosowaniu francuskiego endoskopu.

Obrazy pereł hodowanych

Pochodzący z silnego źródła promień światła, wprowadzony do wywierconego w perle kanalika, przebiega wzdłuż równoległych warstewek sztucznego jądra, a następnie przebija osłonkę o warstewkach koncentrycznych. Na powierzchni sztucznej perły w miejscu przebicia przez promień powstaje wówczas plamka świetlna. Zjawisko tego rodzaju nie powstaje w perle naturalnej, ponieważ we wszystkich warstwach promień ma jeden kierunek przebiegu. Endoskop okazał się bardzo cennym przyrządem w instytutach badawczych. Ujemną stroną jest nie tylko to, że pereł nie można w całości badać, lecz tylko po ich przewierceniu (program egzamin ustny).
Klasyczna metoda badania pereł polega na zastosowaniu promieni Roentgena; wyklucza ona wszelkie pomyłki. Poza tym można ją stosować do pereł całych i przewierconych.

Po przepuszczeniu promieni Roentgena przez perłę otrzymuje się obraz, który wskazuje, czy perła jest naturalna, czy hodowana. Obraz perły prawdziwej jest sześciobokiem utworzonym z czarnych punktów, hodowanej (sztucznej) zaś czworobokiem (opinie o programie). Te różne obrazy powstają wskutek różnego rozszczepienia przechodzących przez perły promieni Roentgena, co wiąże się z krystaliczną strukturą płytek aragonitowych. W kierunku prostopadłym do płytek atomy są uszeregowane według liczby 6 (stąd powstaje sześciobok), a w kierunku równoległym do płaszczyzny płytek układają się one w czworoboki. Obrazy pereł hodowanych mogą być wyjątkowo sześcioboczne. Następuje to wówczas, gdy promienie Roentgena przejdą prostopadle do warstewek jądra (segregator aktów prawnych). Gdy jednak obróci się taką perłę o 90°, powstanie wówczas obraz czworoboku. W przypadkach wątpliwych sposób ten jest rozstrzygający.

Bardziej ulepszona jest nowsza metoda rentgenowska, wprowadzona przez A. E. Alexandra i H. F. Sherwooda. Nazywa się ona radiografią, a otrzymane obrazy radiogramami. Przy prześwietlaniu prawdziwej perły na filmie powstaje jasna plama. W środku jest ona nieco jaśniejsza niż na brzegach, co ma związek z malejącą grubością perły przy jej brzegach. Przejścia jednego odcienia w drugi są jednak łagodne i bezkontrastowe (promocja 3 w 1).