Niedotrzymanie obietnicy

Niedotrzymanie obietnicy małżeństwa kończyło się nieraz wyrokiem sądowym. Nie wiemy jednak, jak wyglądało wyegzekwowanie sądowego nakazu małżeństwa. Jedynie pod rokiem 1687 znajdujemy wzmiankę, że narzeczony wprost z aresztu udać się musiał do ślubu w Gdańsku, bo narzeczona obawiała się, że w drodze na wieś mógłby się rozmyślić. W większości wypadków oskarżeni byli narzeczeni, jako nie dotrzymujący obietnicy zawarcia małżeństwa. Przeważnie sprawa kończyła się uregulowaniem zobowiązań finansowych. W jednym tylko wypadku oskarżono narzeczoną o niedotrzymanie obietnicy małżeństwa. Tym razem sąd wydając wyrok polecił ogłosić z ambony kościoła w Leszkowach, że narzeczona jest niewinna (program uprawnienia budowlane na komputer).

Burmistrz miał również władzę udzielania zezwolenia na zawarcie małżeństwa, gdy były wątpliwości, czy nie zachodzi zbyt bliskie pokrewieństwo między narzeczonymi. Orzekał też o unieważnieniu małżeństwa, gdy współmałżonek opuścił rodzinę i przebywał w niewiadomym miejsc. Orzeczenie takie poprzedzone było wezwaniem do stawienia się adresowanym do współmałżonka, który opuścił rodzinę (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ogłaszano je z ambon i przybijano na drzwiach kościołów, a gdy w przewidzianym czasie wzywany nie stawił się w sądzie, burmistrz orzekał unieważnienie małżeństwa i zezwolenie na zawarcie nowego. Najczęściej opuszczali swe rodziny mężowie, choć były też wypadki opuszczania rodziny przez żonę. Trudno powiedzieć, jakie kary przewidywano dla porzucających swe rodziny. Raz tylko dowiadujemy się, że w 1592 r. aresztowano żonę, która porzuciła rodzinę. Jedynie prośby starego i chorego męża oraz dzieci sprawiły, że skazano ją tylko na wygnanie z terytorium Gdańska (uprawnienia budowlane).

Wyroki wnioskowane

Ze sprawą niedotrzymywania obietnicy małżeństwa najsilniej związany był problem nieślubnych dzieci, jak również zbrodnie dzieciobójstwa (program egzamin ustny). W końcu XVI w. podrzutki należało zgłaszać władzom. Ustawa wiejska z 1598 r. przewidywała oddawanie ich, o ile w żaden sposób nie można było ustalić ich rodziców, do sierocińca w Gdańsku, gdzie wychowywane być miały na koszt całej wsi Dzieciobójczynie pochodziły głównie spośród służących zatrudnionych u chłopów. Ich zbrodnie wykrywane były nieraz całkiem przypadkowo, kiedy - jak na przykład w 1645 r. w Leszkowach - znaleziono zwłoki niemowlęcia jedzone przez świnie. Niekiedy śmierć dziecka mogła być tylko nieszczęśliwym wypadkiem, gdy matka, śpiąca razem z dzieckiem, przygniotła je nocą we śnie. Udowodnione zbrodnie karano śmiercią, a dzieciobójczynie ścinano mieczem (opinie o programie).

Nieliczne były sprawy o ustalenie ojcostwa. Ciekawe, że oskarżony był tu również magister Albert Ursinus, kaznodzieja z Bogatki. Nie znamy rozstrzygnięć w tych sprawach, zwłaszcza że skoro nie są one łatwe nawet dziś, tym bardziej trudne były w tamtych czasach (segregator aktów prawnych).

Zdrada małżeńska i cudzołóstwo tylko wyjątkowo karane były śmiercią. Znamy jedynie dwa takie wyroki wnioskowane przez instygatora. Jeden odesłano zresztą do Rady ze względu na zachowanie się skazańca i jego prośby. W drugim wypadku także nie wiemy, czy utrzymano wyrok wnioskowany przez instygatora. Nie znamy więc epilogu tych spraw. Rok przedtem, w 1634 r., podobne przestępstwo w Wiślince ukarane zostało 20 latami wygnania dla mężczyzny i rokiem pracy przy taczkach na wałach dla jego partnerki (promocja 3 w 1). Podobny rozdział kar dla mężczyzny i kobiety za identyczne przestępstwo utrzymywał się w dalszych latach XVII w. W 1668 r., gdy mężczyzna otrzymał tylko 3 lata wygnania, kobietę skazywano na 3 lata ciężkiego więzienia. W innym wypadku zastosowano kary łączone: dla mężczyzny chłostę 15 i 25 uderzeń za dwa przestępstwa i wygnanie na zawsze, przy czym jego partnerki otrzymały - jedna rok, druga zaś 2 lata ciężkiego więzienia.