Nowa zabudowa osiedli

W celu spełnienia postulatu oszczędnego i racjonalnego wykorzystania terenów budowlanych na wsi, zapewniającego równocześnie warunki realności sieciowego uzbrojenia w przyszłości tych terenów, należy uwzględniać w planowaniu nowej zabudowy osiedli wiejskich następujące wytyczne:

1. tereny budowlane, przewidziane w okresie perspektywicznym do uzbrojenia sieciowego w zakresie co najmniej energetyki, urządzonych dróg i chodników oraz wodociągów osiedlowych, nie powinny obejmować większych powierzchni gruntów nie wymagających tych urządzeń, lecz ograniczać się w zasadzie do działek budowlanych i ciągów komunikacyjnych; większe ogrody i sady powinny być lokowane na obrzeżu terenów budowlanych, w bezpośrednim z nimi sąsiedztwie, ale nie w sposób wpływający na wydłużenie tras uzbrojenia sieciowego (program uprawnienia budowlane na komputer);
2. zabudowa pracownicza osób zatrudnionych w państwowych gospodarstwach rolnych oraz zabudowa ludności nierolniczej mieszkającej na wsi (np. pracownicy przemysłu i usług) powinna już obecnie przewidywać;
3. możliwie niewielkie działki budowlane (w granicach 300-600 m na rodzinę) z domami mieszkalnymi rozwiązanymi co najmniej w 2 kondygnacjach, przy układach w miarę możności bliźniaczych i szeregowych, jako bardziej ekonomicznych od parterowych budynków wolnostojących (program uprawnienia budowlane na ANDROID),
4. bloki wielorodzinne piętrowe bez wyodrębnionych działek indywidualnych. W odniesieniu do zabudowy osiedlowej spółdzielni produkcyjnych należy propagować również typ zabudowy jak najbardziej oszczędzający tereny budowlane;

Zabudowa siedlisk gospodarstw indywidualnych powinna być tak organizowana, aby możliwie ograniczać powierzchnię (w szczególności szerokość) działek budowlanych do niezbędnego minimum pozwalającego na zgodne z przepisami rozmieszczenie budynków, przy stosowaniu zabudowy ogniotrwałej, w miarę możności bliźniaczej, albo też rozmieszczać budynki przy jednej z granic w ten sposób, aby - po przejściu na gospodarkę uspołecznioną i wyeliminowaniu potrzeby stodół indywidualnych - działka mogła ulec podziałowi na dwie względnie cztery działki budowlane, z których część byłaby wolna dla nowej zabudowy w miarę koncentracji ludności w większych osiedlach (uprawnienia budowlane).

Etap najbliższy

Praca nad przeobrażeniem zabudowy wsi musi być podzielona na etapy. Etap najbliższy, uwzględniając obecny stan faktyczny i prawny na wsi, powinien koncentrować się przede wszystkim na planowym pokierowaniu zabudową realizowaną bieżąco, przy równoczesnym hamowaniu tych procesów, których dalsze pogłębianie się byłoby szczególnie szkodliwe tak z punktu widzenia społecznego jak i ekonomicznego (program egzamin ustny). W szczególności zachodzi tu konieczność: aj zachowania zasad planowej zabudowy zarówno wsi nowo zakładanych lub przenoszonych w związku z wielkimi inwestycjami, jak też wsi odbudowywanych po klęskach żywiołowych w koordynacji z siecią osadniczą danego terenu i z zachowaniem zasady koncentracji osadnictwa;

• określenia - w ramach powiatu lub jego części - wsi, które z racji swojej obecnej wielkości, położenia, zainwestowania i dotychczasowych funkcji powinny stanowić ośrodki usługowo-gospodarcze, a w perspektywie i mieszkaniowe; będą to oczywiście przede wszystkim osiedla gromadzkie;
• przewidywania w takich wsiach niezbędnych rezerw terenowych pod ich przyszły rozwój oraz koncentracji w nich już obecnie nakładów na poważniejsze inwestycje usług gospodarczych, socjalnych i kulturalnych oraz na urządzenia komunalne, co pozwoli uniknąć błędu rozproszenia wysiłku i petryfikacji nie korzystnych, rozdrobnionych form osadniczych (opinie o programie);
• wyboru - spośród wyżej określonych wiejskich jednostek osadniczych - osiedli, w których powinny być lokalizowane niektóre urządzenia usługowe wyższego rzędu, jak np. warsztaty technicznej obsługi rolnictwa itp., nie dające się jednak skoncentrować - ze względu na obsługiwany areał względnie liczbę ludności - jedynie w ośrodku powiatowym;
• określenia lokalizacji sieci ośrodków fermowych w oparciu przede wszystkim o istniejące formy osadnictwa;
• umiejętnego i rygorystycznego wykorzystania przepisów wydanej w 1961 r. ustawy o wyznaczaniu terenów budowlanych na obszarach wsi w kierunku zahamowania tendencji do rozpraszania się zabudowy indywidualnej nowych siedlisk (segregator aktów prawnych);
• zabezpieczenia - zgodnie z wydanymi w 1961 r. przepisami - odpowiednio szerokich pasów wolnych od zabudowy wzdłuż przelotowych szlaków komunikacji kołowej, z odciążeniem tych szlaków od masowego ruchu lokalnego pomocy dróg miejscowych (promocja 3 w 1).