Nowe uziarnienie

Otrzymane kruszywo U34 łączymy analogicznie ze żwirem U2. Po kilku próbach zmieszania, przy których za każdym razem określamy doświadczalnie ścisłość, obliczamy analitycznie wartość U oraz smax = s234. Dla łączenia żwirów lub ogólnie kruszyw o małej zawartości piasku przyjmuje się to przybliżenie, przy którym ścisłość osiąga smax, jako zmieszanie najlepsze (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po znalezieniu s234 oraz obliczeniu odpowiedniego dla tego przybliżenia U284 traktujemy otrzymane kruszywo jako naturalne i w dalszym ciągu mieszamy je z pospółką Uv iterując podobnie jak poprzednio w celu znalezienia ścisłości maksymalnej smax = s1234. Graficznie schemat łączenia czterech kruszyw w najściślejszy stos okruchowy. Mieszając kruszywa U4 i U3 uzyskujemy nowe uziarnienie, któremu odpowiada U84 i s84. Analogicznie uzyskuje si? f^234> s234 oraz U1284 i s1284. Jako przykład przytaczamy iteracyjny dobór kruszywa z trzech składników, znajdujących się na budowie: tłucznia, pospółki rzecznej i piasku kopalnianego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do tłucznia dodawano stopniowo pospółkę. W przybliżeniu IV uzyskano największą ścisłość s12 = 0,678, stwierdzoną na podstawie przybliżenia V, w którym ścisłość zaczyna opadać. Ażeby wrócić do stosunku zmieszania z przybliżenia IV, dodano w przybliżeniu VI 1 kg tłucznia. Następnie rozpoczęto dodawać piasek. Przy wyborze uziarnienia optymalnego Wł. Kuczyński zaleca następującą zasadę: przy mieszaniu dwóch kruszyw ta kombinacja zmieszań jest najlepsza, kiedy ścisłość stosu okruchowego jest zbliżona do wartości maksymalnej, jednak przy wyższej wartości wskaźnika uziarnienia. Twierdzenie to obrazuje wykres zależności między s i U.
Należy znaleźć obszar największych ścisłości.

Wartości tabl. 9-8 należy traktować z reguły w odniesieniu do absolutnych objętości, ale przy jednakowym yk wszystkich składników’ odnoszą się one wyprost do ciężarów.
Jeśli jako dobre uziarnienie określać w ogóle uziarnienia praktycznie przydatne, to nie potrzebują one odpowiadać jakiejś optymalnej krzywej uziarnienia, a powinny tylko mieścić się w pewnym obszarze przydatności, ograniczonym krzywymi granicznymi (uprawnienia budowlane).

Krzywa uziarnienia

Obszar takich dobrych uziarnień ograniczony jest od dołu przez wymogi urabialności i granica ta daje się dość ściśle sprecyzować. Granica górna natomiast jest tylko względna, bo ostatecznie można wcale niezłe betony wykonywać również z piaskiem bez kamieniw’a (program egzamin ustny). Jednak dużą rolę odgrywa tu wzgląd na ilość cementu, która nie powinna na ogół przekroczyć ok. XC = 400 kg/m3. Biorąc te kryteria pod uwagę, po licznych pracach różnych autorów w okresie 1928-M932 r. (Graf, Dutron, Imberechts, Walsh, Hummel), ustalono tzw. krzywe graniczne, między którymi powinna przebiegać dana krzywa uziarnienia. Krzywe takie znajdują się we wszystkich normach światowych, choć oczywiście się różnią (opinie o programie). Przeważnie podaje się tylko krzywe dla całej mieszanki kruszywowej. Krzywe polskie w przeszłości ulegały kilkakrotnym zmianom, które podajemy na tymże rysunku.

Podane są dla porównania aktualne krzywe graniczne niemieckie i francuskie. Mamy propozycję B. S. Skramtajewa. [519] uogólnienia krzywych granicznych. W niektórych państwach opracowano analogicze krzywe dla samych piasków, ale są one miarodajne tylko dla samodzielnych zapraw lub ostatecznie dla betonów piaskowych. Krzywe niemieckie i radzieckie (segregator aktów prawnych).
Według definicji normowych każde kruszywo jest przydatne, które mie się między krzywymi granicznymi bez względu na to, czy krzywa wg r; 9-8 jest ciągła czy nieciągła. Na ogół jednak krzywa jest technicznie tj gorsza, im bliżej leży górnej granicy.

Przyczyną różnic jest oczywiście większa wodożądność, a więc przy stałym XC większe co bet nu o kruszywie bardziej miałkim (promocja 3 w 1).
Chcąc uzyskać jednakowe wytrzymałości Rw trzeba przy prze ściu z dolnej ku górnej krzywej granicznej dodawać cemen* AXC = 25-r-55 kg/m3, i tó tym więcej, im rzadsza jest konsystencja.