Nóż

Nóż z reguły bywa dostosowany kształtem do rzutu poziomego studni, a zadaniem jego jest przejmowanie naprężeń, jakie mogą wystąpić w czasie opuszczania studni przy natrafieniu na nieprzewidzianą przeszkodę. Zadaniem noża więc jest wzmacnianie i usztywnianie dolnej tnącej krawędzi studni. Wykonuje się go najczęściej z żelbetu, wzmacniając stalowym ostrzem z kątownika walcowanego lub spawanego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ze ścianami studni łączy go się pewną liczbą ściągów, dochodzących do najniższego wieńca i w nim zakotwionych. Niekiedy stosowane bywają również noże stalowe i drewniane. Gdy studnia jest betonowa lub żelbetowa, najczęściej stosowane jest rozwiązanie ze wzmocnieniem noża stalowym ceownikiem i z przyspawanym doń lub przynitowanym kątownikiem.
Wymiarowanie noża następuje zwykle na podstawie doświadczenia, ponieważ rzeczywiste naprężenia, które w nim mogą wystąpić, są bardzo trudne do uchwycenia rachunkowego. Jeżeli grubość ściany studni nie przekracza 0,5 m, to szerokość noża można przyjąć taką samą jak ta grubość (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jednakże przy ścianach grubszych nie zaleca się stosowania noży szerszych niż 0,8 m. Grubszą ścianę należy u dołu stosownie zwęzić, poszerzając nieco u dołu światło studni. Szerokość dolnej krawędzi noża nie powinna jednak być mniejsza niż 10 do 15 cm. Wysokość noża przyjmuje się zwykle równą grubości ściany, chociaż noże żelbetowe mogą być znacznie wyższe, a nawet przekształcić się w żelbetowy (ewentualnie prefabrykowany) element wiodący o wysokości paru metrów.
Wykonanie lub zmontowanie noża stanowi zwykle pierwszą fazę wykonania studni (uprawnienia budowlane).

Po wyrównaniu terenu w miejscu zapuszczenia studni, ewentualnie po wykonaniu płytkiego wykopu otwartego (nieco ponad poziom wody gruntowej, nie więcej jednakże niż na głębokość 4 m) i wyrównaniu jego dna, nóż układa się na powierzchni gruntu ściśle w miejscu oznaczonym, po czym przystępuje się do murowania ścian.

Grubość ściany studni murowanej

Ściany powinny składać się z elementów takich, by możliwe było ich przenoszenie i układanie ręczne albo za pomocą lekkich podnośników. Grubość ściany studni murowanej powinna być taka, aby studnia zdołała przejąć wszelkie naprężenia mogące w niej wystąpić w czasie budowy, a ponadto by ciężar jej był wystarczający do samoczynnego pogrążania się studni w grunt. Grubość ściany wyznacza się zwykle na podstawie doświadczenia (program egzamin ustny).
Zaletą studni murowanych jest to, że nadmurowywanie ich może postępować w miarę zapuszczania, tak że w czasie robót górna, chwilowa krawędź studni może pozostawać stale na tej samej mniej więcej wysokości. Ponadto wnętrze studni nie jest zajęte przez deskowania i rozpory, a wydobywanie urobku odbywa się bez przeszkód.

W czasie zapuszczania studnia może być narażona również na naprężenia rozciągające w kierunku jej osi (opinie o programie). Ponieważ mur nie przenosi naprężeń rozciągających, dla zapobieżenia możliwości urwania się dolnej części studni (np. po przejściu z warstwy zwartej do warstwy o konsystencji płynnej lub miękkiej) konieczne jest stosowanie pionowego uzbrojenia ścian, przechodzącego na wylot przez przewidziane w kształtownikach otwory lub przez spoiny pionowe, i dobrze zakotwionego w nożu i wieńcach (segregator aktów prawnych).
We wzorze tym współczynnik mniejszy należy przyjmować, gdy grunty są jednorodne, natomiast większy przy gruntach uwarstwionych o znacznych różnicach właściwości poszczególnych warstw. Uzbrojenie to wykonywane jest ze stali płaskiej lub okrągłej.

Wieńce żelbetowe uzyskują zwykle przekrój prostokątów o szerokości równej grubości ściany, a o wysokości równej około 0,6 tej szerokości (i większej). Przykład rozwiązania wieńca i zakotwienia w nim uzbrojenia (promocja 3 w 1).
Dla zmniejszenia tarcia o grunt studnie murowane otrzymują jeszcze zwykle od strony zewnętrznej gładzoną wyprawę z zaprawy cementowej.