Obecność jonu wapniowego

Odwrotnie obecność jonu wapniowego sprzyja cementowaniu, ponieważ wywołuje koagulację zoli i stwarza warunki dobrego wiązania cementu.
W miarę dodatku cementu grunty gliniaste zyskują na wodoodporności i trwałości. Przy domieszce cementu około 18% stanowią one materiał twardy i po dłuższym okresie wiązania (12 miesięcy) osiągają wytrzymałość na ściskanie 12-62 kG/cm2. Po siedmiu dniach wytrzymałość w stanie nasyconym wodą wynosi 2,5-13 kG/cm2.
W celu uzyskania gruntów nieprzepuszczalnych można nadać cząstkom gruntu i cementu właściwości hydrofobowe przez dodanie mydeł technicznych (0,3-5% ciężaru suchego gruntu).
Przykład ułożenia warstwy izolacyjnej z gliny stabilizowanej cementem w basenie kąpielowym.

Metoda ta różni się od uszczelniania cementem głównie zastosowaniem wapna zamiast cementu. Jest ona ekonomiczniejsza niż stabilizacja cementem, lecz okres wiązania i twardnienia jest dłuższy.
Proces twardnienia wapna polega początkowo na parowaniu wody i krystalizacji wodzianu wapnia. Z czasem wapno pod wpływem dwutlenku węgla zawartego w powietrzu podlega dalszym przemianom: część wodzianu wapnia zmienia się na węglan wapniowy (CaC03), druga część wodzianu wapnia w połączeniu z krzemianami gruntu tworzy substancje wiążące, które przyczyniają się do podniesienia wytrzymałości gruntu.

Przy obecności cząstek ilastych grunty mają dużą powierzchnię rozwiniętą ziaren, wskutek czego przy uszczelnianiu wapnem następuje poza wspomnianymi reakcjami chemicznymi wymiana pochłoniętych kationów.
Pod tym względem metoda ta ma tę przewagę nad metodą uszczelniania cementem, że może być stosowana do gruntów zabagnionych o dużej zawartości soli (program uprawnienia budowlane na komputer). Pochłonięty wodór w gruntach bagnistych i sód w gruntach zasolonych nie jest przeszkodą przy stabilizacji wapnem, zachodzi bowiem wymiana H ! i Na’f na Ca2+ i z tym związane wzmocnienie gruntu.
Wapno wprowadza się jednocześnie z roztworem mydła technicznego dla nadania gruntom właściwości hydrofobowych. Używa się wapna hydratyzowanego lub świeżo gaszonego. Ze względu na różnorodność składu gruntów proporcje mieszania należy ustalać na podstawie prób laboratoryjnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Błonki adsorpcyjne

Stabilizacja gruntu smołami powęglowymi i asfaltami ponaftowymi przez zmieszanie ich z gruntem jest szeroko stosowane w budownictwie drogowym. Stabilizacja ta ma dzisiaj również w budownictwie ogólnym podobne zastosowanie jak cementowanie. Istnieje możliwość wyzyskania materiału gruntowego jako budulca do ścian budynków, wałów ochronnych i kanałów (uprawnienia budowlane).
Współdziałanie materiałów stabilizujących z gruntem następuje wskutek wypełnienia porów, Sklejania cząstek gruntu i adsorpcji zachodzącej na powierzchni drobnych dyspersyjnych cząstek gruntu (program egzamin ustny).
Błonki adsorpcyjne powstające na cząstkach gruntu wykazują właściwości klejące i odporność na temperatury wyższe, na które asfalt i smoła nie są odporne.

Następuje tutaj podobne zjawisko jak przy stabilizacji izolacyjnych mas wodoszczelnych wypełniaczami pyłowymi i włóknami. Wypełniacze dodane we właściwej proporcji powiększają właściwości lepiące i powodują niespływność masy w wyższych temperaturach (opinie o programie).
Przy stabilizacji gruntów ilastych należy zwrócić uwagę na strukturę gruntu. Gliny piaszczyste mające porowatość do 50% są stabilizowane zwykle asfaltem lub smołą w ilości wagowej 10% w stosunku do ciężaru gruntu. Materiał wiążący nie wypełnia wszystkich porów ze względu na zawartość w nich powietrza.

Im większe jest rozdrobnienie składowych części gruntu, tym więcej wymaga on materiału wiążącego (segregator aktów prawnych).
Podstawą termicznej stabilizacji gruntów jest nadanie nieodwracalności ich koloidalnym frakcjom. Jak wiadomo, gliny odznaczają się wielką hydrofilowością. Przy temperaturach wyższych niż 300 °C gliny zatracają hydrofilowość, a ich układy koloidalne stają się nieodwracalne.

Gliny poddane termicznej obróbce nie pęcznieją, tracą właściwości plastyczne, stają się wodoodporne.
Najczęściej stosuje się powierzchniowe przegrzanie lub termiczne odwodnienie (dehydratację) gruntu (promocja 3 w 1).