Odporność na ścieranie

Przy wyborze typu podłogi .należy przede wszystkim uwzględnić wymagania wypływające z warunków eksploatacyjnych. Zwłaszcza odporność na ścieranie powinna odpowiadać intensywności ruchu (program uprawnienia budowlane na komputer). Poza tym należy brać pod uwagę ogólne wymagania produkcyjno-gospodarcze:

1. podłogi układane z płyt wymagają na budowie niewielkiej ilości pracy i mogą być oddane do użytku wkrótce po ukończeniu, dlatego należy dawać pierwszeństwo podłogom tego typu;
2. do posadzek, a zwłaszcza do podłoża, należy stosować miejscowe materiały budowlane;
3. trwałość podłogi powinna odpowiadać trwałości budynku; wydatki na remont i konserwację podłóg powinny być jak najmniejsze (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Płytki posadzkowe powinny być układane z zachowaniem następujących warunków:

• powierzchnia posadzki powinna być ściśle pozioma, bez wklęsłości i wypukłości (z wyjątkiem tych miejsc, gdzie projekt przewiduje spadki);
• płytki należy układać według pewnego rysunku na zaprawie cementowej 1:3;
• spoiny powinny być jak najcieńsze;
• płytki należy przecinać równo, unikając dostrzegalnych szczerb;
• powierzchnie licowe płytek powinny leżeć w jednej płaszczyźnie (uprawnienia budowlane).

Przed ułożeniem posadzki należy powierzchnię podłoża oczyścić z pyłu, brudu i śmieci oraz obficie zmoczyć wodą. Szczególnie dbać należy o usunięcie gipsu, gdyż obecność jego, nawet w niewielkiej ilości, powoduje pęcznienie posadzki (program egzamin ustny).

Po oczyszczeniu sprawdza się poziomość powierzchni za pomocą łaty i poziomnicy oraz zakłada się znaki kierunkowe. Sprawdzenie powinno być wykonane dwukrotnie, w dwu przeciwnych kierunkach. Stwierdzone przy tym wypukłości zakreśla się kredą lub kolorowym ołówkiem i następnie ściosuje się. Wgłębienia powyżej 3 cm wypełnia się chudym betonem. Wyrównywane miejsce należy uprzednio porysować. Mniejsze wgłębienia wyrównuje się zaprawą (opinie o programie).

Przy wykonywaniu drewnianego podłoża pod posadzki z płytek przestrzegać należy następujących wskazań:

• konstrukcja w całości i w każdym miejscu powinna być sztywna; nie wolno układać posadzki z płytek na uginającym się podłożu;
• deski ślepej podłogi należy układać z zachowaniem szczelin 3 - 5 mm; szerokie deski należy rozszczepić w kierunku podłużnym, a w powstałe szczeliny zabić kliniki;
• pod posadzki z płytek układa się warstwę izolacji przeciw- wodnej (dwie warstwy papy na lepiku albo warstwa asfaltu na pergaminie).

Najlepsze jest podłoże drewniane utworzone z dwu warstw. Górna warstwa składa się wówczas z wąskich łat o przekroju 20X50 mm ułożonych ukośnie w stosunku do warstwy dolnej. Na papie układa się warstwę betonu grubości około 6 cm, uzbrojoną siatką metalową oraz warstwę zaprawy cementowej, na której spoczywają płytki. Płytki kierunkowe układa się na podłożu za pomocą łaty i poziomnicy. Do podłóg układanych ze spadkiem używa się łaty ze ściętą dolną krawędzią (segregator aktów prawnych). Ścięcie musi ściśle odpowiadać żądanemu spadkowi. Łatę kładzie się ściętą krawędzią na płytki kierunkowe leżące w płaszczyźnie spadku; poziomicę stawia się na górnej, poziomej krawędzi łaty.

Po ustaleniu poziomu przyszłej posadzki następuje wytyczenie linii według rysunku projektu przez ułożenie na sucho płytek kierunkowych na ustalonym poziomie. Zazwyczaj układa się płytki kierunkowe za pomocą poziomnicy, w ważniejszych zaś wypadkach (w pomieszczeni ach o wielkiej powierzchni) - posługując się niwelatorem. Pierwszy narożny znak kierunkowy (wysokościowy) zakłada się według wskazówek kierownictwa technicznego (promocja 3 w 1). Do znaku wysokościowego nawiązuje się pozostałe narożne znaki kierunkowe rzędu przyściennego (fryzu) w kolejności. Po sprawdzeniu kątów, utworzonych przez sznury, układa się narożne płytki kierunkowe fryzu na zaprawie. Jednocześnie kładzie się na zaprawie sąsiednie płytki, tzn. przylegające z obu stron, do narożnych płytek kierunkowych rzędu przyściennego.