Ogrzewanie bezpośrednie

Do ogrzewania bezpośredniego, zwanego także skrośnym, stosuje się obecnie głównie prąd zmienny, ale, jak wykazały liczne badania i praktyczna weryfikacja, znacznie ekonomiczniej jest stosować prąd stały ze zmienną okresowo polaryzacją, a także bardzo ekonomiczne jest stosowanie prądu o wysokiej częstotliwości, wykorzystując zjawisko nagrzewania dielektrycznego (program uprawnienia budowlane na komputer).

We wszystkich metodach elektrycznego nagrzewania zewnętrznego zużywa się znacznie więcej (często kilkakrotnie więcej) energii niż w metodach skrośnych, gdyż występują przy nich większe straty cieplne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Podgrzewanie parą w deskowaniu. System ten polega na przepuszczaniu pary wodnej przez specjalne kanały wykształcone w warstwach otulających beton. System ten jest tym ekonomiczniejszy, im ściślej spełnione są następujące postulaty:
1. Zewnętrzna powłoka otuliny powinna mieć dużą szczelność, małą nasiąkliwość i małą przewodność cieplną.
2. Warstwa przylegająca wprost do betonu powinna umożliwiać w sposób maksymalny wykorzystanie ciepła przez beton (uprawnienia budowlane).

Zamiast pary można stosować ciepłe powietrze, ale wtedy warstwą przylegającą do betonu powinna być blacha, aby chronić beton przed utratą wilgoci.
Wymiary kanałów są wymiarami typowymi. Kanały uzyskuje się przez skośne ścinanie krawędzi desek. Wlot nośnika ciepła (pary wodnej, ciepłego powietrza) do kanałów odbywa się przez wywiercone w dolnych partiach deskowania otwory, do których doprowadza się parę za pośrednictwem celowo nałożonej skrzynki. Wypuszcza się natomiast parę przez otwory w górnych końcach deskowania. W skrzynkach wykonane są specjalne spusty do okresowego usuwania wody, wydzielonej podczas kondensacji pary (program egzamin ustny).

Kanały dzieli się na odcinki o długości 3,5 m, do których oddzielnie doprowadzana jest para. Dłuższe kanały nie zapewniają równomiernego nagrzewania. System otulin parowych stosuje się tylko do ogrzewania elementów pionowych (opinie o programie).

Podgrzewanie w płaskich cieplakach

Płaskie cieplaki uzyskuje się przez odsunięcie od siebie poszczególnych warstw ocieplających, tworząc w ten sposób płaskie komory pozwalające na swobodny ruch przepuszczanej pary wodnej lub ciepłego powietrza. 

Odległość ścianki zewnętrznej od właściwego deskowania nie powinna być większa niż 15 cm. Wyjątkowo wartość ta może być większa, gdyż ze względów technicznych utrudnione jest wykonanie wąskich komór. Komory pionowe dzieli się przegrodami poziomymi, aby wysokości poszczególnych pól nie były wyższe niż 3-M m. Do wszystkich pól doprowadza się parę oddzielnymi przewodami (segregator aktów prawnych).

Podgrzewanie betonu od wewnątrz. W pracy W. N. Sizowa opisano sposób podgrzewania masy betonowej od wewnątrz. W tym celu wykształca się w betonowych elementach specjalne otwory, przez które przepuszcza się gorącą parę. Otwory o średnicy 13 do 32 mm uzyskuje się przez wbetonowanie rurek, np. z odpadowych rurek gazowych, lub przez wprowadzenie pręta stalowego, który po zabetonowaniu elementu zostaje usunięty. Dla zabezpieczenia podgrzanych elementów przed pękaniem należy unikać przyrostu temperatury betonu większego niż 5-6°C/godz, a maksymalna temperatura betonu nie może przekraczać 60°C. Beton powinien być ponadto izolowany, aby temperatura jego zewnętrznej powierzchni nie była niższa niż 10 do 15°C. Praktyka wykazała, że warunki powyższe uzyskuje się łatwo nawet przy temperaturze zewnętrznej równej - 20°C.

Beton wokół otworu zostaje z reguły wysuszony do głębokości 10 mm. Warstwa wysuszona nie ma odpowiedniej wytrzymałości i dlatego zabetonowanych rurek nie można zaliczać do zbrojenia (promocja 3 w 1).
Zamiast pary wodnej można stosować gorącą wodę, ale wtedy trzeba w podgrzewany element wbetonować ciągle rurki.
Wymienione metody są bardzo nieekonomiczne.