Okładziny kamienne

Okładzina kamienna jak i inne materiały podlega niszczącemu działaniu wietrzenia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jest kilka sposobów zabezpieczenia kamieni przed wietrzeniem, jak: nasycanie olejem, fluatyzacja (nasycanie kamienia fluorowymi związkami krzemianów), woskowanie itp. Wszystkie te środki mają na celu zamknięcie porów kamienia, a tym samym zabezpieczenie kamienia przed przenikaniem wody. Wywołują one jednak zmiany w naturalnym kolorze kamienia, co nie zawsze jest pożądane (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dobre wyniki osiąga się przez szlifowanie i polerowanie kamienia. Konserwację okładziny kamiennej zewnętrznej zasadniczo ogranicza się do zabezpieczenia przed zaciekami, spowodowanymi uszkodzeniem rynien, rur spustowych lub też płyt poziomych, przykrywających licówkę pionową. Oczyszczenie okładziny zewnętrznej budynków z brudu, pochodzącego z pyłu, sadzy i różnych czynników chemicznych najlepiej wykonać przez zmycie zimną wodą z hydrantu przeciwpożarowego. Ten sposób oczyszczania okładziny należy przeprowadzać raz na rok, nie rzadziej jednak niż raz na 2 lata, gdyż po tym terminnie oczyszczanie nie będzie skuteczne. Jeszcze lepszym, lecz kosztowniejszym, sposobem jest oczyszczanie okładziny wodą gorącą lub parą z przenośnego kotła parowego albo też przez strumień piasku z dyszy pod ciśnieniem.

Kamienie używane do licowania wewnątrz budynku, jak marmur, dolomit i alabaster, należy konserwować za pomocą pasty polerowniczej (uprawnienia budowlane).
Remont bieżący. Płyty okładziny zewnętrznej, które grożą odpodnięciem lub już odpadły, należy ponownie osadzić na zaprawie cementowej o stosunku 1 :3. Przedtem należy dokładnie sprawdzić są siednie płyty, czy również nie są obluzowane (odparzone). W tym celu płyty należy opukać narzędziem metalowym. Głuchy dźwięk wskazuje na to, że płyta jest obsadzona należycie; ostry zaś dźwięk wskazuje, że płyta jest z podłożem nie związana. Płyty odparzone również należy zdjąć.

Starą zaprawę na ścianie należy skuć aż do czystego podłoża. Podłoże z kolei należy zwilżyć dobrze wodą, wywiercić w krawędzi płyty rowrek na klamrę, po czym obsadzić płytę i zalać zaprawą cementową. Zalewanie zaprawą wykonuje się warstwami o wysokości 25 cm. Następną warstwę można zalać po związaniu poprzedniej.
Klamra z jednej strony spoczywa w rowku płyty, drugim zaś końcem — w wywierconym w ścianie gnieździe, które również zostaje zalane zaprawą cementową. Spoiny należy zabezpieczyć przed wyciekaniem zaprawy przez dokładne zatkanie papierem.

Płyty okładziny wewnętrznej z marmuru, dolomitu i alabastru osadza się w identyczny sposób, jak okładzinę zewnętrzną, z tą tylko różnicą, że do tego celu używa się zaprawy cementowo-wapiennej o stosunku 1:1:6 (program egzamin ustny).

Okładziny ceramiczne i prefabrykowane

Okładzina ceramiczna, jako długotrwała, nie wymaga specjalnej konserwacji. Brud i kurz najlepiej zmywa się ciepłą wodą z mydłem. Kwasów do tego celu używać nie należy.
Remont bieżący okładzin ceramicznych czy też prefabrykowanych polega na umocowaniu zruszonych płytek lub ułożeniu brakujących. Płytki zruszone czy też odparzone należy zdjąć. Przy rozbiórce pierwszą płytkę rozbija się, następne zdejmuje się za pomocą dłuta, którego ostrze przykłada się w miejscu zetknięcia się płytki z zaprawą. Płytki, które odpadły razem z zaprawą, oczyszcza się za pomocą dłuta lub małego stalowego młoteczka. Czyszczenie płytek, do których mocno przy- • lega zaprawa, jest kłopotliwe, gdyż przy odbijaniu zaprawy łatwo można uszkodzić samą płytkę. Płytki uszkodzone mogą być użyte jako połówki (opinie o programie).

Płytki polewane (glazurowane) oczyszczone czy też nowe moczymy w wodzie co najmniej 4 godz. przed ich ułożeniem. Remontowaną powierzchnię ściany należy dokładnie oczyścić ze starej zaprawy i opukać młotkiem, miejsca nietrwałe należy odbić. Na przygotowanej powierzchni ściany robi się rysy i nacięcia, a następnie pokrywa się jednolitą warstwą zaprawy cementowej tak, aby uzyskać równą powierzchnię.
Płytki układa się na zaprawie cementowej o stosunku 1 : 2,5—1 : 3.

W celu zwiększenia plastyczności zaprawy cementowej należy dodać mleka wapiennego w ilości 20% objętości cementu. Należy zwracać uwagę, aby cała przestrzeń pod płytką była wypełniona zaprawą. W miejscach gdzie okładzina z płytek narażona jest na znaczne wahania temperatury (za grzejnikami, przy trzonach kuchennych itp.), należy użyć zaprawy chudszej, o stosunku 1 : 4, i dodać piasku gruboziarnistego, a nawet żwirku (segregator aktów prawnych). W miejscach suchych lub niezbyt wilgotnych do ułożenia płytek można użyć zaprawy cementowo-wapiennej o stosunku składników 1:1:6 lub 1 : 2 : 10. Po ułożeniu płytek spoiny należy zatrzeć cementem białym lub kolorowym — w zależności od barwy płytek.

Niedopuszczalne jest wypełnienie spoin gipsem lub kredą. Powierzchnię okładziny należy zmyć wodą za pomocą pędzla łykowego, a następnie zarysować spoiny cienką zaostrzoną pałeczką. Wszelkie izolacje przeciwwilgociowe prawidłowo wykonane muszą być zabezpieczone przed uszkodzeniami mechanicznymi i w tych warunkach konserwacji nie wymagają. Natomiast w razie uszkodzenia izolacji, np. wskutek nadmiernego osiadania budynku, nadmiernego naporu wód lub wskutek odbicia powłoki przeciwwilgociowej, przebicia otworów w ścianach bądź posadzkach, pęknięcia części konstrukcji, należy przyjąć, że izolacja jest właściwie zniszczona i remont będzie polegał na wykonaniu nowej izolacji na tej części obiektu, która uległa zawilgoceniu.
Izolacje termiczne i przeciwgrzybowe nie wymagają specjalnej konserwacji (promocja 3 w 1).

Remont tych izolacji jest łatwy i polega najczęściej na zamianie części izolacji, która została z jakichkolwiek powodów zniszczona. Jedynie powłoki przeciwgrzybowe należy co 3 lata wymieniać całkowicie, ponieważ niektóre preparaty wietrzeją, a następnie stają się mało skuteczne w przypadku zetknięcia z nowym grzybem.