Oznaczanie zawartości włókien wełnianych

Do badania przygotowuje się 5 niewielkich próbek wyciętych z różnych miejsc badanej tektury o łącznym ciężarze odpowiadającym 10 g zupełnie suchej i bezwodnej tektury po odliczeniu zawartości popiołu. Następnie rozrywa się je na drobne kawałki i gotuje przez 15 minut (program uprawnienia budowlane na komputer). Po ostudzeniu rozwłóknia się materiał ręcznie, umieszcza w butli z wodą i wstrząsa aż do całkowitego rozwłóknienia. Następnie przepuszcza się rozwłóknioną masę wraz z wodą przez sito plecione z drutu miedzianego o 4900 oczkach/cm2.

Pozostały na sicie materiał zbiera się, wyciska ręcznie z wody, zadaje 96-procentowym alkoholem, wstrząsa przez 10 minut i powtórnie sączy przez to samo sito. Zebraną na sicie pozostałość przenosi się do 2-litrowej butli z korkiem szklanym szlifowanym, zadaje 300 ml 80-procentowego kwasu siarkowego i wstrząsa na wstrząsarce przez 3 godziny. Po upływie trzech godzin wlewa się zawartość butli do 1 1 zimnej wody i po ostygnięciu cieczy sączy przez sito (o 4900 oczkach/cm2) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pozostały na sicie osad przemywa się wodą aż do uzyskania klarownego przesączu, następnie przepłukuje słabym roztworem amoniaku i powtórnie wodą aż do uzyskania obojętnego przesączu. Pozostałość suszy się początkowo na sicie, następnie przenosi do naczyńka wagowego i suszy w temperaturze 100H-105°C aż do stałego ciężaru, waży, spopiela w tygielku i waży powtórnie.

Zawartość wełny (w ‘Vo) oblicza się odejmując ciężar wełny nierozpuszczalnej w kwasie siarkowym po jej całkowitym wysuszeniu od ciężaru popiołu. Wyniki podaje się zaokrąglone, w całkowitych procentach (uprawnienia budowlane).
Jeżeli tektura zawiera trociny lub miazgę drzewną, to należy przy badaniu mikroskopowym ocenić zawartość drewna w papie, w procentach i na każde 10% drewna odjąć 0,6% od obliczonego procentu wełny (wg DJN 52118).
Przy wyrobie materiałów izolacyjnych rolowych stosuje się jako wkładki obok tektury zwykłej i tektury filcowej również i tkaniny (program egzamin ustny).

Tkaniny te mogą być wyrabiane z wszelkiego rodzaju włókien roślinnych, jak juta, konopie, bawełna, len itd. Obecnie przemysł izolacyjny stosuje prawie wyłącznie tkaniny jutowe, zarówno ze względu na ich niską cenę, jak i łatwość otrzymania tkanin jutowych odpowiedniej jakości.
Tkanina musi być wykonana jako plecionka z jednakowych nitek w wątku i osnowie.

Grubość włókien

Przepisy niemieckie zalecają używanie tkanin lżejszych, o ciężarze 300 g/m2, norma francuska dopuszcza tkaniny o ciężarze od 207 do 307 g/m2 (opinie o programie).
Stosuje się również jako wkładki z włókna szklanego tzw. welony o gramaturze do 200 g/cm2. Włókno tych welonów jest powleczone specjalnymi preparatami z żywic syntetycznych.
Obok tkanin z włókien roślinnych służących jako wkładki wprowadzane są obecnie do tych samych celów tkaniny z wysokowartościowej przędzy szklanej. Jak dotąd dla tkanin tych brak szczegółowych warunków technicznych, wymaga się jedynie, aby 1 m2 tkaniny szklanej ważył ok. 300 g.

Ciężar 1 m2 tkaniny ustala się przez zważenie wyciętych z roli 3-4-5 próbek o wymiarach 100 X 100 mm (segregator aktów prawnych). Przed zważeniem próbki te muszą być wysuszone do stałego ciężaru w temperaturze 105°C.
Średnią grubość tkaniny bada się za pomocą mikrometru umożliwiającego odczyty z dokładnością do 0,01 m. Mikrometr ten powinien posiadać płaskie okrągłe tarcze o 0 30 mm, między którymi mierzy się badaną tkaninę. Sprężyna dociskająca te tarcze powinna wywierać nacisk 0,5 kG.

Ilość nitek tkaniny liczy się za pomocą specjalnej lupy stosowanej we włókiennictwie, umożliwiającej bezpośrednie obliczenie ilości włókien w obu kierunkach na powierzchni 1 cm2 tkaniny. Grubość włókien mierzy się za pomocą lupy opatrzonej podziałką o dokładności skali do 0,1 mm.
Rodzaj i jakość włókien należy określać przy użyciu mikroskopu, stosując przy tym ewentualnie barwienie włókien (promocja 3 w 1).