Płytki oporowe

W celu uniknięcia przekazywania się części reakcji na śruby należy stosować duże luzy między trzpieniem śruby a otworem. Ze względu na małą szerokość oparcia długość elementu powinna być zachowana z zawężoną odchyłką wykonania.
Ponieważ obróbkę mechaniczną płaszczyzn oporowych płytek wykonuje się na luźnych częściach, przy składaniu płytek z elementem konstrukcyjnym konieczne jest zachowanie właściwego ich położenia, określonego wymiarem a (program uprawnienia budowlane na komputer). Niezachowanie tego warunku może spowodować przeciążenie i ścięcie śrub zastosowanych ze względów konstrukcyjnych w celu przytrzymania elementu w czasie montażu.

Płytki oporowe łączy się spoinami, które powinny być obliczone na pełną siłę z reakcji elementu podpieranego, z uwzględnieniem mimośrodów, jakie występują w połączeniu. Płaszczyzny oporowe obrobione mechanicznie, przenoszące naciski, powinny być oznaczone na rysunkach warsztatowych. W elementach złożonych z kilku kształtowników, przenoszących czołowo naciski na płytki oporowe, stosuje się frezowanie płaszczyzn przylegania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przy opieraniu elementów belkowych na płaszczyznach oporowych o większej szerokości mogą być stosowane również pionowe żebra, które umiejscowiają osiowe reakcje podporowe. Dla przeniesienia sił poziomych na powierzchni oparcia daje się ograniczniki oraz zawsze stosuje się śruby montażowe.

Zasada liniowego oparcia może mieć zastosowanie nawet w bardzo dużych belkach, w których reakcje podporowe wynoszą kilkaset ton. W takich przypadkach szczególnie ważne jest centryczne przekazanie obciążenia w osi słupa i wyeliminowanie mimośrodów. Wobec konieczności zastosowania grubościennych części w miejscu skupienia sił, mogą być właściwe staliwne wstawki 1 i 2 włączone w przekrój belki i głowicę słupa za pomocą spawania (uprawnienia budowlane).

W płaskich zespołach kratowych, których tylko wymiar rozpiętości przekracza długość ładunkową skrajni kolejowej, stosuje się poprzeczne styki montażowe pasów. Styki te powinny być dopasowane w wytwórni, przy czym przynależne elementy wysyłkowe dopasowanego zespołu konstrukcji powinny być oznakowane w sposób zapewniający identyczne złożenie na budowie.

Styki montażowe pasów

W spawanym styku montażowym należy przewidywać pomocnicze śruby montażowe, które zapewnią właściwe wymiary zarówno styku, jak i całego zespołu konstrukcji (program egzamin ustny). Gdy scalanie elementów wysyłkowych będzie dokonywane przed podniesieniem zespołu konstrukcyjnego, liczbę śrub określa się z potrzeb konstrukcyjnych lub technologicznych. Natomiast gdy styki montażowe mają być spawane po zmontowaniu konstrukcji, liczbę śrub montażowych należy obliczać z warunków wytrzymałościowych dla obciążeń występujących w pośredniej fazie montażu. Spawanie styków montażowych powinno być wykonywane na nieobciążonej konstrukcji. Pomocnicze elementy montażowe i śruby mogą być usunięte dopiero wówczas, gdy połączenie spawane może przenieść pełną siłę z obciążenia konstrukcji (opinie o programie).

Otworów po śrubach montażowych nie należy zaspawać ze względu na niekorzystny wpływ naprężeń własnych, skupionych na małej powierzchni, chyba że jest to konieczne dla szczelności elementów skrzynkowych (segregator aktów prawnych).
Styki montażowe pasów dogodnie jest umieszczać w odcinkach między węzłami, w sposób umożliwiający łatwy dostęp do spawania. Styk wykonuje się najczęściej kolejno z obu stron płaszczyzny kraty, co zazwyczaj wymaga obracania zespołu konstrukcyjnego na stanowisku scalania.

W polu, w którym zastosowano styki montażowe pasów, pręty skratowania pozostawia się luźne do połączenia w węzłach, co ułatwia scalanie zespołu. Stosowanie dla krzyżulców poprzecznych styków montażowych nie jest wskazane ze względu na trudności złożenia przy scalaniu. Małe zmiany kątów nachylenia poszczególnych prętów prowadzą do niedopuszczalnie dużych zmian płaszczyzny styku i niedopuszczalnych wielkości luzów (promocja 3 w 1).