Podłoże w rejonie nabrzeża

Jako przykład typowego nabrzeża na studniach o przekroju kwadratowym, zapuszczanych jedna obok drugiej, może posłużyć nabrzeże w basenie Tilbury w porcie londyńskim, zbudowane w latach 1963-1965 (program uprawnienia budowlane na komputer).
Podłoże w rejonie nabrzeża składa się z warstw iłu zwartego o miąższości ok. 1,5 m, iłu miękko-plastycznego z wkładkami torfu o łącznej miąższości ok. 10,70 m, piasku i pospółki o miąższości ok. 5,0 m oraz zalegającej poniżej warstwy kredowej. Warstwą wodonośną jest warstwa piasku i pospółki, gdzie nawiercono wodę pod ciśnieniem.

Duże obciążenie użytkowe wymagało zaprojektowania konstrukcji masywnej i posadowienia jej na warstwie piasku i pospółki. Zastosowano studnie o przekroju kwadratowym o wymiarach w rzucie 9,15×9,15 m, podzielone na cztery komory o grubości ścian 91 cm. Studnie betonowano na miejscu budowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dla ułatwienia zapuszczania studni przez warstwy iłowe w ścianach zewnętrznych pozostawiono specjalne rurki z wylotami przy nożu, którymi podczas zapuszczania wtłaczano bentonit. Po zapuszczeniu studni, dwie komory od- lądowe wypełniono całkowicie betonem, natomiast dwie komory odwodne jedynie częściowo na wysokość ok. 3,7 m. Uszczelnienie przestrzeni między studniami uzyskano przez wbicie za każdą szczeliną 4 ośmiobocznych żelbetowych pali prefabrykowanych (uprawnienia budowlane).

Głębokość posadowienia studni była różna z uwagi na istniejące warunki geotechniczne, wynosiła od 15,0 do 21,0 m. Część nadwodną wykonano w postaci żelbetowych belek wspornikowych i płyt.
Opisane typy nie wyczerpują wszystkich możliwości rozwiązań nabrzeży na studniach. Możliwy jest szereg rozwiązań odbiegających w szczegółach od opisanych, a także - wiele rozwiązań nietypowych. Szczegółem, który niekiedy bywa wprowadzany dodatkowo także i do rozwiązań typowych, są pale, na których sadowi się studnię. Pale te wbija się w dno studni po dojściu jej do ostatecznego poziomu; można je również wbijać wcześniej, tj. przed przystąpieniem do zapuszczania studni, ale wówczas stanowią one przeszkodę w swobodnym wydobywaniu urobku (program egzamin ustny). Rozwiązanie takie jest jednak właściwie zaprzeczeniem istoty studni, która sama, a nie poprzez inne jeszcze elementy, ma przenosić ciężar budowli na warstwy wytrzymałe.

Nabrzeże

Uzasadnione jest zatem tylko w dwóch wypadkach: gdy pale mają za zadanie zagęścić grunt pod podstawą studni, a także gdy pale mają przenieść siły poziome działające na studnię. Z reguły jednak należy rozwiązań takich raczej unikać. Rozwiązanie z palami przy jednym z wyżej opisanych typowych rozwiązań nabrzeży (opinie o programie).
Przykład nietypowego rozwiązania nabrzeży na studniach, a zarazem nietypowych studni.

Zastosowano je w latach 1946-1951 przy odbudowie po wojnie 300 m nabrzeża H. du Pasquier w porcie francuskim Hawr (segregator aktów prawnych).
Nabrzeże rozwiązano jako rząd pionowych walcowych studni o średnicy zewnętrznej 9 m. Studnie te zapuszczono na 1 m w wytrzymałą warstwę piasku ze żwirem. Konstrukcję nadwodną stanowi płyta o szerokości 15 m, na której wzniesiono mur nadwodny. Płytę nadwodną wysunięto ku tyłowi w celu uzyskania przeciwwagi dla siły poziomej od cum statku. Poza tym płyta ta zmniejsza do pewnego stopnia parcie gruntu na studnie, podobnie jak to zachodzi w zwykłych nabrzeżach płytowych na palach.

Osobliwością tego rozwiązania jest sposób zapuszczania studni. Ściany studni o grubości zewnętrznej 82 cm są mianowicie wydrążone. W każdej studni jest po 36 szybików kolistych o średnicy 60 cm, rozmieszczonych w osi jej ściany, przechodzących na wylot na całą wysokość studni i u spodu nieco rozszerzonych. Wydobywanie gruntu następowało przez te szybiki przy zastosowaniu trzech czerpaków udarowych o średnicy 50 cm i o ciężarze 500 kG. Każdy czerpak był podnoszony i opuszczany osobnym lekkim dźwigiem obrotowym, przy czym wspólna oś obrotu dźwigów pokrywała się z osią studni (promocja 3 w 1).