Powierzchnia operacyjna

Drugi typ wyciągu wymaga tylko jednego wózka, który zarówno prowadzi statek na powierzchni operacyjnej, jak i odprowadza go na stanowisko. Wadą jego jest pochyłe położenie statku w czasie wyciągania z wody, równoległe do powierzchni operacyjnej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy typie pierwszym potrzebny jest jeden wózek dolny i tyle górnych, ile jest stanowisk, przy typie drugim tyle wózków, ile stanowisk. Liczba wózków może być zmniejszona nawet do jednego, jeżeli na stanowiskach przenosi się statki na podpory stałe, wspierające się na terenie. Obydwa typy mogą być rozwiązane z obrotnicą, z torem zwrotniczym lub z przesuwnicą.
W pierwszym wypadku wózek (dla typu pierwszego górny, dla typu drugiego dolny) po wydostaniu się na poziom terenu stoczniowego (najmniej 50 cm nad WW) zostaje przeciągnięty na obrotnicę o średnicy równej jego długości, skąd po dokonaniu obrotu o potrzebny kąt dostaje się na jedno ze stanowisk promieniście rozłożonych wokół obrotnicy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W drugim wypadku, który znajduje zastosowanie także wtedy, gdy stanowiska położone są z dala od wyciągu, wózek na poziomie terenu stoczniowego wyjeżdża na tor zwrotnicowy, z którego po zwykłych rozjazdach przeciągany jest na stanowisko. Położenie stanowisk może być dowolne, byleby tylko można było doprowadzić do nich tory po dopuszczalnych łukach, które zależą od rozmiarów wózka i rozstawu szyn w torze. Rozwiązanie to wymaga poza tym skomplikowanego układu lin ciągłych i krążków lub stosowania ciągników (uprawnienia budowlane).

W trzecim wypadku, w którym najczęściej stosuje się główne wózki trójkątne, statek po wynurzeniu się z wody przetaczany jest na wózku górnym z wózka dolnego na przesuwnicę o torze prostopadłym do toru wyciągu. Na przesuwnicy statek zostaje przetoczony naprzeciw stanowiska, a stamtąd na wózku górnym na stanowisko.
Przesuwnicą może znajdować się bliżej lub dalej od nabrzeża, zależnie od miejsca i rozwiązania urządzeń napędowych (program egzamin ustny).

Wymiary główne wyciągów

Ponadto nierzadkie są rozwiązania, w których przy układzie z wózkiem trójkątnym zapewniona jest możność przesuwania statku na stanowiska boczne. W takim wypadku wózek górny przetaczany jest w kierunku prostopadłym do swej osi wzdłużnej. Układ ten jednak albo pozwala tylko na dwa stanowiska, po jednym z każdej strony powierzchni operacyjnej, albo, gdy stanowisk tych chce się wykonać więcej, to muszą się one znajdować na różnych poziomach. Powiększenie liczby stanowisk w kierunku prostopadłym do osi wyciągu nie jest celowe, gdyż zmniejsza współczynnik przelotowości (opinie o programie).

Wymiary główne wyciągów podłużnych oblicza się tak samo jak dla wyciągów poprzecznych, z tym jedynie, że szerokość ich jest mała, nieco większa niż szerokość największego wyciąganego statku, a długość znacznie większa z uwagi na znaczną długość wózka, która musi stosować się do długości statku.
Powierzchnia operacyjna może być utrwalona całkowicie, tj. może stanowić płytę betonową lub żelbetową, posadowioną, zależnie od wytrzymałości gruntu, wprost na gruncie lub na palach, albo też mogą być skonstruowane jedynie belki podłużne podtrzymujące szyny wyciągowe (segregator aktów prawnych).

Belki te również mogą być fundamentowane dwojako, tj. na gruncie lub na palach i powinny być ze sobą odpowiednio stężone w kierunku poprzecznym.
Podobnie jak w pochylniach, największą trudność w wykonaniu sprawia podwodna część wyciągu, którą najczęściej wykonuje się jako pomost drewniany. Czasem podwodną część wyciągu układa się na wale kamiennym lub faszynowo-kamiennym, a niekiedy, gdy chodzi o większe wyciągi, buduje się ją w grodzy, co pozwala na wykonanie dowolnej konstrukcji na sucho.

W części nadwodnej boki wyciągu poniżej poziomu terenu stoczniowego, a w typie wyciągu poprzecznego ze stanowiskami bocznymi także ściany zagłębia muszą być ograniczone za pomocą niewysokich murków oporowych lub obrzeży (promocja 3 w 1).