Reakcje zagrażające zdrowiu

Perspektywa historyczna cywilizacji XXI wieku ma charakter zdecydowanie niejednorodny. Identyfikowane są opcje otwierające zupełnie różne ścieżki cywilizacyjne, a więc nuklearna, słoneczna (solar), wysokiej techniki, jakości życia, strukturalna (program uprawnienia budowlane na komputer).

Są one wyznacznikami kierunków rozwoju cywilizacyjnego o różnym poziomie zbieżności z celami ekorozwoju. Jednocześnie w każdej z tych opcji może postępować równoważenie rozwoju. (Nawet w opcji nuklearnej w nowej generacji technologii, która eliminuje reakcje zagrażające zdrowiu i życiu). Istotą procesu historycznego jest więc wkomponowanie ekorozwoju w procesy obiektywnie następujące, które nie mają swojego praźródła jedynie w chronieniu środowiska człowieka.

Dotychczasowe analizy i badania wskazują coraz wyraźniej, że ekorozwój ma realną szansę trwałej realizacji tylko wówczas, jeśli zdołamy oderwać się od wąskiego myślenia dotyczącego jedynie środowiska przyrodniczego. Istota tego problemu sprowadza się m.in. do odpowiedzi na pytanie: kto, jak i dlaczego oddziałuje na środowisko (program uprawnienia budowlane na ANDROID)?

Jest to więc sięgnięcie do przyczyn, a nie tylko skutków oddziaływania. L znając, że praźródłem jest świadomość społeczna kreowana m.in. przez wyprzedzające diagnozy i prognozy naukowe, należy dostrzec ogromne przemiany w tym zakresie na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci. Przemiany te układają się w cykle diagnoz i reakcji.

Należy stwierdzić, że Polska przeszła dopiero pierwsze dwa pełne cykle. Cykl trzeci rozwija się adekwatnie do możliwości finansowych (uprawnienia budowlane). Cykl czwarty jest wciąż słabo postrzegany (np. deficyt wody), natomiast cykl piąty jest żywy jedynie w wąskim kręgu naukowym bądź w płytkiej, nastawionej na sensację propagandzie.

Istnieje szansa diagnostycznego i prognostycznego poznania tego problemu w przypadku podjęcia badań i działań nad rozwojem zintegrowanym, społecznym i gospodarczym ekologicznie uwarunkowanym. Wynikiem byłaby naukowo umotywowana odpowiedź na pytanie: jak powinna przebiegać realizacja proekologicznej strategii restrukturyzacji (program egzamin ustny)?

Model maksymalizujący efektywność

W ramach pełnej zgodności (strong sustainability) wszystkie projekty razem nie mogą w żadnym momencie powodować zmniejszenia początkowego kapitału dóbr środowiskowych. Ten ostrzejszy warunek prowadzi do sytuacji, w której koszty ekologiczne projektów i nie mogą być większe od korzyści z projektów j (opinie o programie).

Z powyższego wynika, że zgodnie z koncepcją ekorozwoju środowisko może być tylko na tyle eksploatowane, na ile jest w stanie regenerować się na bieżąco. Przy założeniu częściowej zgodności z zasadami ekorozwoju możliwości wyboru dla niektórych przyszłych pokoleń mogą jednak być ograniczone. Lecz to ograniczenie nie jest aż tak duże, żeby wszystkie przyszłe pokolenia miały nieść brzemię szkodzących środowisku przedsięwzięć (gdzie: ^PV(Cei)> 0), których nie zdołają skompensować projekty proekologiczne (gdzie: SPV(Bet)> 0). Zatem, gdy ograniczona zgodność z zasadami ekorozwoju dopuszcza przejściowe pogorszenie stanu środowiska (zmniejszenie dóbr środowiskowych), wymogi pełnej zgodności takie pogorszenie wykluczają" (segregator aktów prawnych).

Dobrym uzupełnieniem modelu D. Pearce’a są - przybliżone przez T Żylicza - zasady użytkowania środowiska i zasobów naturalnych w sposób trwały, sformułowane przez H. F. Daly’ego. W odniesieniu do fizycznych rozmiarów nakładów w gospodarce świadome ograniczenie ogólnej skali użytkowania każdego zasobu i przekształcenie postępu technologicznego z obecnego modelu maksymalizującego przepływ fizyczny w model maksymalizujący efektywność rozumianą jako stosunek efektów ekonomicznych osiąganych przy danym przepływie (promocja 3 w 1).

W odniesieniu do zasobów odnawialnych - eksploatowanie tych zasobów na poziomie gwarantującym maksymalny trwały przychód i przeciwdziałanie ich wyczerpywaniu się. Oznacza to, że w odniesieniu do zasobów służących jako nakłady (np. rośliny, zwierzęta) stopa eksploatacji nie powinna przekraczać stopy naturalnej regeneracji; w odniesieniu do zasobów służących jako „odbiorniki" odpadów (takich jak np. atmosfera ziemska) emisja odpadów nie powinna przekraczać odnawialnej zdolności asymilacyjnej.