Redukcja współczynnika rozrzutu

Czynniki powodujące te różnice nie są jasne, lecz powodem ich może być prawdopodobnie mniejsza zmienność próbek walcowych w porównaniu z próbkami kostkowymi. Należy również zwrócić uwagę, że dla tej samej rzeczywistej wytrzymałości, wytrzymałość walcowa jest niższa niż kostkowa. Wszystkie te dane odnoszą się do badań w pewnym określonym wieku; dla betonu z tego samego źródła wzrost wieku prowadzi do redukcji współczynnika rozrzutu, przy czym wzrasta odchylenie standardowe; stąd istotny jest poziom wytrzymałości, a nie jedynie wykonanie betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mając na uwadze te spostrzeżenia wydaje się, że praktyka projektowania mieszanki na podstawie stałego współczynnika rozrzutu dla wszystkich betonów o stałym stopniu kontroli, wg zaleceń i Walkera w USA (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W dalszym ciągu podano prawidłowe podejście do do tego problemu. Gdy produkcja wytwórni zostanie ustalona na przynajmniej 40 oddzielnych zarabów betonu, margines między wytrzymałością średnią i wytrzymałością charakterystyczną (95%) powinien być przynajmniej 1,64 raza większy od odchylenia standardowego (co odpowiada prowdopodobieństwu zniszczenia 0,05), a właściwie 2 razy większy od odchylenia standardowego, przy czym powinien wynosić nie mniej niż 1/3 wymaganej wytrzymałości dla betonu o wytrzymałości poniżej 20 MN/m² i nie mniej niż 7,5 MN/m² dla mieszanek mocniejszych (uprawnienia budowlane).

Nominalny margines

Jeśli nie ma odpowiednio wiarygodnych danych o uprzedniej produkcji, podane wartości liczbowe zwiększą się dwukrotnie, tzn. nominalny margines wynosi 2/3 wymaganej wytrzymałości dla betonu o wytrzymałości poniżej 20 MN/ /m² i 15 MN/m² dla betonu o wytrzymałości powyżej 20 MN/m². Wytrzymałość uzyskana w badaniach niższa niż 80°/o wymaganej wytrzymałości może być podstawą do odrzucenia betonu. Norma amerykańska opracowana w 1971 r. przez ACI wymaga, aby dla określonego prawdopodobieństwa awarii odchylenie standardowe stosowane do oceny różnicy między wytrzymałością średnią i wytrzymałością „minimalną” było oparte na doświadczeniu wykonywanym w podobnych warunkach produkcji do tych, jakie są oczekiwane (program egzamin ustny).

Wyjaśnienia do normy sugerują, że „wraz ze wzrostem poziomu średniej wytrzymałości może wystąpić wzrost odchylenia standardowego, chociaż wzrost ten powinien być raniej niż proporcjonalny w stosunku do przyrostu wytrzymałości”. Interesujące jest, iż również badanie Laboratorium Badawczego Drogownictwa wykazuje, że im wyższa wymagana wytrzymałość betonu, tym większa jest proporcja betonu wadliwego. Stwierdzenie to pośrednio podtrzymuje sugestię, że zmienność (odchylenie standardowe) betonów mocniejszych jest większe niż zmienność betonów o niskiej wytrzymałości (opinie o programie).

Jest możliwe, że dla pewnych metod produkcji betonu stosunek między zmiennością wytrzymałości i jej wartością średnią jest tego rodzaju, że różnica między wytrzymałością średnią i minimalną jest prostą funkcją stosunku wodno-cementowego. Proponuje, aby przyjmować wytrzymałość średnią jako taką, która odpowiada określonemu procentowi stosunku wodno-cementowego wymaganego dla wytrzymałości minimalnej (segregator aktów prawnych).

Jak wynika z omówionej dyskusji, problem zmienności betonów o różnych wytrzymałościach nie został w pełni rozwiązany. O ile przepisy nie stanowią inaczej, najlepiej jest ustalić dla aktualnych warunków placu budowy doświadczalne zależności między wytrzymałością średnią i „minimalną”.

im niższa różnica między wytrzymałością minimalną i wytrzymałością średnią mieszanki, tym niższa zawartość cementu, jaki musi być użyty. Czynnikiem sprawdzającym tę różnicę dla betonu o określonym poziomie wytrzymałości jest kontrola jakościowa (promocja 3 w 1). Pod tym określeniem rozumie się kontrolę zmienności właściwości składników mieszanki, jak również kontrolę dokładności wszystkich tych czynności, które mają wpływ na wytrzymałość lub konsystencję betonu, tj. dozowania, mieszania, układania, pielęgnacji i badania.