Rozpuszczalność

Jednym z zarzutów stawianych materiałom izolacyjnym na podstawie smół węglowych jest rozpuszczalność zawartych w nich fenoli w wodzie, co może być powodem zatruwania wód środowiskowych. Zarzut ten nie może być uważany za całkowicie słuszny, gdyż ilość fenoli znajdująca się w smołach preparowanych i paku jest tak niewielka w stosunku do ilości wody, z którą się stykają, że nie zachodzi tu obawa stężenia fenoli do granicy szkodliwości, która wynosi około 0,1-T-0,2 mg/1 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Naftalen jest składnikiem mającym bezwzględnie ujemny wpływ na jakość smoły. Z jednej strony obniża on silnie wiskozę smoły, z drugiej zaś krystalizuje i sublimuje.
Antracen również łatwo krystalizuje ze smoły, wykrystalizowane zaś ze smoły składniki obniżają znacznie zdolności wiążące smoły.
Na podstawie temperatury mięknienia paku można zorientować się, czy do produkcji smoły użyty został tzw. pak miękki, który zawiera jeszcze pewną ilość składników oleistych, czy też pak twardy, pozbawiony praktycznie całkowicie składników oleistych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zazwyczaj sprowadza się pak do tzw. paku umownego, średniotwardego o temperaturze mięknienia według Kraemera- -Sarnowa 67 lub 70°C. Jeśli badany pak ma niższą temperaturę mięknienia, wprowadza się poprawkę, którą oblicza się przyjmując obniżkę temperatury mięknienia paku w wysokości 1,5°C na każdy 1% zawartego w nim jeszcze oleju antracenowego. Wypadającą z obliczenia poprawkę ilości oleju antracenowego odlicza się od paku i dolicza do oleju antracenowego.

Jeśli pak ma zbyt wysoką temperaturę mięknienia, należy doliczyć do zawartości paku wypadającą z obliczenia ilość oleju antracenowego, którą odejmuje się od procentowej zawartości frakcji 300H-350°C (program egzamin ustny).
Temperaturę mięknienia paku oznacza się bądź to metodą „Pierścień i Kula” (opisaną przy metodach badania asfaltów), bądź też metodą Kraemera-Sarnowa.
Oznaczanie zawartości wolnego węgla jest właściwie oznaczaniem składników nierozpuszczalnych w chemicznie czystym benzenie. Istnieje pewne pokrewieństwo między wolnym węglem a żywicą „M”, otrzymywaną przy analizie grupowej smoły, jednak nie można ich identyfikować, gdyż zdolność rozpuszczająca pirydyny zmieszanej z olejem antracenowym jest większa niż zdolność rozpuszczająca benzenu.

Oznaczanie popiołu

Oznaczanie popiołu jest oznaczaniem zawartości składników nieorganicznych w smole.
Oznaczenia wykonuje się przez spalenie w tygielku odważonej próbki smoły (opinie o programie).
Próbkę badanego oleju, pobraną i przygotowaną zgodnie z PN-52/C-04333, ogrzewa się w łaźni wodnej do całkowitego rozpuszczenia osadu.

Następnie odważa się z niej w kolbie stożkowej ok. 50 g oleju z dokładnością do 1 g i kolbę z zawartością umieszcza się w termostacie na przeciąg 30 minut (temperatura termostatu powinna odpowiadać temperaturze, w jakiej prowadzi się badanie). Po upływie tego czasu badany olej szybko przesącza się przy użyciu pompki wodnej przez lejek Buchnera, zaopatrzony w sączek. Lejek Buchnera należy uprzednio doprowadzić do temperatury badania, przetrzymując go w termostacie w ciągu 30 minut. Po całkowitym odsączeniu oleju sprawdza się obecność osadu na sączku.
W przypadku braku osadu na sączku lub w przypadku obecności na sączku tylko pojedynczych cząstek osadu olej uważa się za wolny od osadu (segregator aktów prawnych).
Niewielkie ilości wody w smole, nie przekraczające granic dozwolonych normy, oznacza się przy destylacji, odbierając do cylindra miarowego, kalibrowanego do 1/10 cm3, frakcję przechodzącą do temperatury 170°C i następnie odczytuje objętość wody, która zbierze się pod warstwą składników oleistych.

Jeśli zawartość wody przekracza ilości dozwolone przez normy, należy zawartość wody w produkcie oznaczyć dokładnie metodą Schlapfera przez destylację badanej smoły z ksylenem (promocja 3 w 1).
Oznaczanie zawartości wody należy wykonywać w przypadku, gdy przy destylacji do temperatury 170°C procentowa zawartość wody przekroczy przepisane granice.