Rozwiązania dalsze

Rozwiązania dalsze (przeważnie spółki autorskiej: Mehlhorna, Klitzinga i Asmussena) przewidują specjalne zamknięcia powietrzne i syfony, które mają usuwać wady poprzednio opisanych typów, przynosząc dalsze oszczędności w pracy pomp.
Urządzenia te zmniejszają naciski wody na ściany przez samoczynne sprężanie powietrza w niektórych komorach. Najkorzystniejsze jest może rozwiązanie, nadające się dla dużych doków (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy zanurzeniu się doku woda wchodzi naprzód do komór bocznych i do komór dennych.

Do tych ostatnich jednak dochodzi bez przeszkód tylko tak długo, dopóki zwierciadło nie podniesie się wyżej końca rury wylotowej, odprowadzającej wypierane z tej komory powietrze (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gdy to nastąpi, woda w komorach podnosi się nadal, natomiast w komorach spręża powietrze w nich się znajdujące (a dzięki syfonowi, także i powietrze komory) do ciśnienia odpowiadającego różnicy poziomów. Ciśnienie to przeciwdziała ciśnieniu wody wywieranemu na te komory od zewnątrz i w ten sposób je odciąża.

Przy podnoszeniu doku powietrze to rozprężając się pomaga pompom w wyczerpywaniu wody z pomieszczeń doku. Także i przy innych rozwiązaniach przebieg działania jest podobny.
Nie należy przeceniać korzyści płynących z tego czy innego rozwiązania, gdyż oszczędności uzyskane na pracy pomp są w porównaniu z kosztami ogólnymi dokowania i remontu nieznaczne, natomiast dodatkowe pogorszenie stateczności nie jest pożądane (uprawnienia budowlane).
Ważne jest, aby zapewniona była możliwość jednostronnego napełniania
doku, a właściwie tylko niektórych komór. Pozwoli to w razie potrzeby na ukośne zanurzenie doku w kierunku osiowym czy bocznym i na wprowadzanie statku przechylonego, co przy awariach jest wypadkiem częstym (program egzamin ustny).

Ciężar własny

Oprócz opisanych typów doków budowane bywają czasem doki pływające specjalne. Do takich, na przykład, należą doki do podnoszenia z dna zatopionych statków, łodzi podwodnych itp. Szczegółowe omawianie tych wyjątkowo spotykanych doków przekroczyłoby ramy podręcznika (opinie o programie).
Doki pływające oznaczane są zwykle według’ ich nośności. Na przykład dok 2000 t jest to taki dok, który potrafi podnieść całkowicie z wody statek o ciężarze 2 000 000 kG.
Na ogół budowane są dziś doki o pewnych charakterystycznych nośnościach, dostosowane do najczęściej na świecie spotykanych wielkości statków, a mianowicie doki: 500, 1000, 2000, 3800, 6500, 10 000, 25 000, 36 000, 50 000 i 66 000-tonowe. Doki o nośnościach pośrednich pomiędzy wyżej podanymi budowane są rzadziej, tylko w warunkach szczególnych, do obsługi mniej typowych jednostek. Spotykane są na przykład doki 12 000 t.

Wymiary doku pływającego zależne są od wymiarów i ciężaru Cs największego statku przewidywanego do obsługi przez dok.
Ciężar własny Cd małego doku stalowego jest z reguły nieco większy niż 50% nośności, w dokach większych waha się w granicach od 40 do 45% nośności. W dokach żelbetowych ciężar własny doku przekracza 150% nośności (segregator aktów prawnych).
W wynurzonym położeniu doku pozostaje jeszcze w jego komorach pewna ilość wody, której ciężar Cw przyjmuje się w projektach jako 10% nośności doku.

Długość doku Ld uwarunkowana jest długością L największego dokowanego statku i przyjmowana bywa w granicach od (0,8-0,9)L.
Doki, jak wspomniano, buduje się dla statków o określonym ciężarze, przy czym przy statkach handlowych uwzględnia się ciężar statku bez ładunku, przy okrętach wojennych zaś ciężar ich z pełnym uzbrojeniem (promocja 3 w 1). Wynika stąd, że statki handlowe wymagają na ogół większych długości doku niż okręty wojenne.

Mimo to zwykle nie robi się osobnych doków dla pierwszego rodzaju okrętów i osobnych dla drugiego, lecz ewentualnie wzmacnia się konstrukcję doku na obu końcach, co pozwala na utrzymanie statku o przewidywanym ciężarze, lecz o nieco większej niż dok długości.