Rozwiązania monolitycznych konstrukcji żelbetowych

Rozwiązania monolitycznych konstrukcji żelbetowych są ograniczone jedynie właściwościami materiału, możliwością wykonania odpowiednich form, ewentualnego podstemplowania ich, ułożenia w nich zbrojenia i betonu (program uprawnienia budowlane na komputer). Uprzemysłowienie budownictwa zmusza do liczenia się z metodami i urządzeniami produkcyjnymi stosowanymi przez wykonawcę. Jeszcze większe ograniczenia w kształtowaniu całej bryły budowli, jak i poszczególnych jej elementów przyniesie prefabrykacja.

Wymiary prefabrykatów są limitowane przez skrajnie drogowe, wymiary i nośności środków przewozowych, udźwigi maszyn montażowych oraz względami ekonomicznymi. Długość prefabrykatów przy przewozie samochodowym jest limitowana bądź długością skrzyni, bądź też minimalnym promieniem drogowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ograniczenia grubości praktycznie nie istnieją, gdyż jest ono o wiele mniejsze od pozostałych wymiarów prefabrykatu. Grubość wynika zazwyczaj ze względów wytrzymałościowych lub izolacyjnych.

Podobnie rzecz wygląda przy rzadziej stosowanym przewozie kolejowym. Ograniczenie tu stanowią wymiary wagonu, wynoszące przeważnie 3,15 x 10,00 m. Górne ograniczenie stwarza skrajnia kolejowa wynosząca 3,50 m.

Praktycznie przy obu rodzajach przewozów limitowanie można ograniczyć do dwóch wymiarów: długości l i szerokości. Otrzymuje się w ten sposób siatkę prostokątów o oczkach l X a, która stanowi najprostszy podział elementów o dużych powierzchniach stosowanych do ścian, stropów, dachów itp. Oprócz podziału na prostokąty stosowane są też podziały na trójkąty lub wielokąty. Podziały takie dyktowane względami konstrukcyjnymi są jednak niekorzystne z uwagi na złe wykorzystanie powierzchni skrzyń środków przewozowych, składowisk i stanowisk roboczych wytwórni (uprawnienia budowlane). W elementach takich jak słupy, belki i dźwigary odpada zazwyczaj zagadnienie limitu szerokości i pozostaje tylko limit długości. Najprostszym podziałem jest tu rozczłonowanie po długości.

Elementy lżejsze

Rzadko elementy takie wykraczają poza limit szerokości. Występuje to najczęściej przy dźwigarach dużych rozpiętości, które wówczas dzieli się na szereg prętów dla ułatwienia przewozu, składowania i montażu. W pewnych przypadkach zachodzi potrzeba stosowania trzech ograniczeń (program egzamin ustny).

Ma to miejsce najczęściej przy podziale przekryć cienkościennych.
Oprócz bezpośrednich ograniczeń wymiarów prefabrykatów pośrednio limitują ich wielkość udźwigi środków przewozowych i dźwigów montażowych. Udźwig dostosowuje się do elementów najcięższych. Żuraw montując elementy lżejsze nie będzie w pełni wykorzystany i stąd powstaje zagadnienie dolnego limitu ciężaru elementu (opinie o programie). W przypadku robót montażowych czas trwania cyklu t będzie zależał od szybkości montażu elementu. Zależność czasu trwania montażu od ciężaru elementu można przedstawić krzywą. Została ona wykreślona na podstawie średnich ważonych czasu montażu elementów konstrukcji przemysłowych. Z wykresu tego widać, że najkrótszy czas montażu.

Gdy obliczymy wielkość n na podstawie średnich czasów montażu elementu przyjętych do wykreślenia krzywej i współczynnik Sw przyjmiemy równy jedności, będziemy mogli obliczyć wydajność maszyny montażowej założonej nośności, przy różnych współczynnikach wykorzystania tej nośności 1,5; 3; 6 i 12 T (segregator aktów prawnych). Otrzymana rodzina krzywych wskazuje, że w miarę wzrostu udźwigu żurawia optymalną wydajność maszyny osiąga się obniżając współczynniki wykorzystania nośności Sn.

Stąd wniosek, że przy żurawiach lekkich wszystkie elementy powinny być raczej jednakowego ciężaru, zbliżonego do udźwigu maszyny. Przy konieczności stosowania żurawi dużych nośności większość elementów powinna mieć ciężar równy połowie, a nawet jednej czwartej udźwigu żurawia. Oczywiście dla konkretnych warunków należy ten optymalny ciężar wyliczyć. Za stosowaniem raczej lekkich elementów przemawia też nośność samochodów i przyczep samochodowych (3-10 T) (promocja 3 w 1)..