Ruch turystyczny

W strukturze geograficznej międzynarodowego ruchu turystycznego charakterystyczna jest dominacja gości z wysokorozwiniętych państw Europy Zachodniej. I lak w najliczniej odwiedzanej Francji czołowe miejsca przypadały w udziale turystom z Wielkiej Brytanii (18% ogólnej liczby), Niemiec (I 5%) oraz Włoch (9%). W przypadku Hiszpanii najliczniejszą zbiorowość zagranicznych turystów stanowili obywatele Niemiec (24% ogólnej liczby), Wielkiej Brytanii (21% oraz Francji (11%). Zgoła odmienny obraz prezentowała Szwajcaria, gdzie obok dominujących pośród zagranicznych turystów Niemców (50%) dwa kolejne miejsca zajmowali goście ze Stanów Zjednoczonych (11%) oraz Japonii (8% ogólnej liczby) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Znamienną cechą struktury geograficzne) turystyki zagranicznej w Europie jest powszechna obecność" i najczęściej silna dominacja obywateli Niemiec. Niemcy są krajem o najwyższych globalnych wydatkach na zagraniczne wyjazdy turystyczne (46,9 mld USD, tj. 2. miejsce w świecie po Stanach Zjednoczonych, z 56,1 mld USD - 1998), którego obywatele spędzają wolny czas gł. we Włoszech (14% ogółu wyjazdów), Hiszpanii (1.4,6%). Austrii (1 1,6%) oraz Franc ji (7,7% - 1998) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dwubiegunowy układ Europy (Zachodnia versus Wschodnia) w zakresie zróżnicowanego stopnia rozwoju gospodarczego, znajduje wyraz w formowaniu przez kraje tej części świata dwu zupełnie odmiennych obszarów z punktu widzenia przepływów środków finansowych na różne formy pomocy oraz skali zewnętrznego zadłużenia (uprawnienia budowlane).

Dysproporcje w poziomie życia

Wysoko rozwinięte państwa Europe Zachodniej jawią się w skali całej Europy oraz świata jako najwięksi dostarczyciele środków finansowych przeznaczonych na rozwój (ODA - Official Development Assistance), kierowanych do najuboższych oraz średnio rozwiniętych państw świata. W ich składzie znajduje się I 7 krajów, z których aż I 5 to państwa europejskie (Austria, Belgia, Dania, Finlandia Francja, Niemcy, Hiszpania, Holandia, Irlandia Luksemburg, Norwegia, Szwajcaria, Szwecja Wielka Brytania i Włochy), które przeznaczają środki finansowe na oficjalną pomoc na rozwój (ODA) w wysokości od 0,11% (Włochy) do 0,97% (Dania) globalnej wartości PNB. W 1997 łączna suma tych środków wynosiła 28,8 mld USD, a największe kwoty pochodziły z Francji (6,5 mld USD), Niemiec (5,9 mld USD) oraz Wielkiej Brytanii (4,4 mld USD) (program egzamin ustny).

Kraje Europy Wschodniej tworzą region, do którego kierowana jest znaczna część pomocy finansowej. Jej największymi odbiorcami były: Rosja (718 min USD), Polska (64 I min USD), Bułgaria (206 min USD Rumunia (197 min USD) i Ukraina (176 min USD). Równocześnie podkreślić należy z cat.) ostrości.) fakt, iż na tle innych części świata poziom życia mieszkańców Europy jest względnie wysoki. Świadczyć o tym może choćby brak powszechnego zjawiska głodu czy niedożywienia, które jest tak znamienne dla wielu państw Afryki czy Azji (opinie o programie).

Jedne z miar wykorzystywanych współcześnie do określenia poziomu życia ludności jest tzw. wskaźnik rozwoju społecznego HDI (Human Development Index), którego elementy składowe stanowi grupa mierników natury społecznej i ekonomicznej dla poszczególnych państw (m.in. wysokość PKB na I mieszkańca, poziom analfabetyzmu, przeciętna długość życia). Dysproporcje w poziomie życia wyrażone s.) zróżnicowanymi wartościami wskaźnika HDI w przedziale 0,001-1,000, który stanowi podstawę przyporządkowania indywidualnych krajów do bardzo szczegółowych przedziałów klasyfikacyjnych. Zasada rozkładu wartości HDI polega na tym, że wzrost jego wartości odpowiada coraz wyższemu poziomowi życia mieszkańców (segregator aktów prawnych).

Na podobieństwo innych wskaźników społeczno-ekonomicznych przestrzenny rozkład wartości indeksu HDI wskazuje na głębokie różnice w poziomie życia mieszkańców Europy Zachodniej i Wschodniej. Wynika to z faktu, że w skali globalnej państwa zachodnioeuropejskie czołówkę krajów o najwyższym na świecie poziomie życia mieszkańców (promocja 3 w 1).