Spoiwa hydrauliczne

Cement Sorela. Jest to spoiwo magnezjowe składające się z tlenku magnezowego (MgO) i wodnego roztworu chlorku magnezowego (MgCl₂ • t?H₂0), który odgrywa rolę roztworu zarobowego. Stosunek MgO do MgCl₂ w tym cemencie wynosi 3:1 do 4:1. Po zmieszaniu składników cementu początek wiązania obserwuje się po upływie 30 minut, zaś koniec wiązania po 8 - 12 godzinach (program uprawnienia budowlane na komputer). Cement Sorela dobrze łączy się z trocinami, odpadami korka itp. Otrzymuje się w ten sposób masę podobną do drewna, zwaną ksylolitem, nadającą się do wykładania podłóg, stołów laboratoryjnych itp.

Spoiwa hydrauliczne są to takie spoiwa, które wiążą, czyli zachodzą w nich przemiany chemiczne na powietrzu, a twardnieć mogą na powietrzu lub pod wodą. Po stwardnieniu praktycznie nie ulegają już działaniu wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cement portlandzki (PN-69/B-30000) marek 250, 350, 450 i 550 (marka danego cementu odpowiada liczbowo wytrzymałości na ściskanie normowej zaprawy z tego cementu badanej po upływie 28 dni, wyrażonej w kG/cm²). Cement portlandzki otrzymuje się przez wypalenie mieszaniny składającej się z 3 części kamienia wapiennego i 1 części gliny ceglarskiej. Otrzymany produkt, zwany klinkierem cementowym, miele się na drobny proszek z dodatkiem kilku procent gipsu dla regulacji czasu wiązania (uprawnienia budowlane).

Najważniejszym składnikiem cementu portlandzkiego jest krzemian trójwapniowy (3CaO • Si0₂). Zawartość do 70% CaO w cemencie portlandzkim umożliwia zastosowanie go w środowiskach zasadowych. Główną przyczyną niszczenia cementu jest wytrącanie się wolnego wapna, ponieważ wody naturalne, zawierające sole mineralne, reagują z wodorotlenkiem wapniowym. Cement ulega niszczeniu w środowiskach kwasów nieorganicznych i w większości kwasów organicznych, ponieważ tworzą one z cementem łatwo rozpuszczalne związki. Najbardziej niebezpiecznymi związkami dla cementu jest kwas siarkowy lub rozpuszczalne w wodzie siarczany (program egzamin ustny).

Cementy portlandzkie białe

Cementy szybko twardniejące (cement szybkotwardniejący wg PN-64/ /B-30006 marki 400 oraz cementy szybko twardniejące „Super” wg PN-67/B-30011 marek 400, 500). Są to cementy portlandzkie o zwiększonej ilości domieszek przyspieszających wiązanie i twardnienie (tlenki wapnia i magnezu, gips). Podczas wiązania wydzielają dużą ilość ciepła, co ułatwia roboty zimą. Stosuje się je w razie potrzeby uzyskania w ciągu krótkiego czasu konstrukcji o dużej wytrzymałości (opinie o programie).

Cementy portlandzkie białe (PN-66/B-30010) marek 250 i 350. Otrzymuje się je z bardzo czystych surowców nie zawierających tlenków żelaza. Wypalanie klinkieru cementowego odbywa się przy zastosowaniu paliw ciekłych lub gazowych nie pozostawiających popiołu. Cementy białe są stosowane do wyrobu imitacji marmurów i innych ozdobnych kamieni w budownictwie (segregator aktów prawnych).

Cement portlandzki 250 (PN-65/B-30013) o małym cieple uwodnienia i zwiększonej odporności na działanie siarczanów. Odznacza się on zwolnionym procesem wiązania w początkowym okresie. Po zarobieniu wodą początek wiązania objawia się nie wcześniej niż po 2 godzinach, natomiast koniec wiązania obserwuje się przed upływem 10 godzin. Znajduje on zastosowanie w budownictwie wodno-inżynieryjnym oraz drogowym.

Cementy hutnicze (PN-71/B-30005) marek 250 i 350. Otrzymuje się je przez zmielenie klinkieru cementu portlandzkiego i żużla wielkopiecowego granulowanego z kilkuprocentową ilością gipsu dodawanego w celu regulowania czasu wiązania. Cementy hutnicze charakteryzują się wyższą odpornością na działanie siarczanów i słabych kwasów od cementów portlandzkich (promocja 3 w 1). Stosowane są w budownictwie wodnym i podziemnym. Cementy glinowe (PN-67/B-30014) marek 400 i 500. Produkuje się je przez stopienie w temperaturze powyżej 1400°C (ok. 1700 K) mieszaniny kamienia wapiennego i boksytu, a następnie zmielenie wraz z dodatkiem korygującym warunki wiązania. Głównym składnikiem cementu glinowego są gliniany wapnia.