Stale węglowe

Stale węglowe są dostarczane w zasadzie w stanie surowym bez obróbki cieplnej. Blachy grube i uniwersalne grubości powyżej 20 mm mogą być dostarczane w stanie normalizowanym tylko dla stali o podwyższonej wytrzymałości. Ponieważ w normie stan dostawy jest określony alternatywnie, w dokumentacji należy zaznaczyć wymaganą obróbkę cieplną. Kształtowniki, niezależnie od grubości, są dostarczane w stanie surowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wyroby walcowane dla celów budownictwa stalowego nie mają żadnych oznaczeń, które umożliwiałyby rozróżnienie odmian różnych gatunków stali. Materiał wpływający na składowisko jest znakowany farbą przez pracowników wytwórni według awizów wysyłkowych, w których określono gatunek stali oraz numer zleceń wewnętrznych.
Wyroby walcowane atestowane mają wybite metalowym stemplem cechy, zgodne z atestem. Kontrola techniczna zakładu sprawdza właściwe zastosowanie materiałów atestowanych i wpisuje numery atestów do protokołów odbioru elementów konstrukcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wytwórnie mogą też wystawić świadectwo jakości materiału na podstawie badań laboratoryjnych własnych lub innych instytucji badawczych, które jest honorowane na równi z atestem hutniczym.

Żaden atest materiału nie może jednak wykluczyć występowania wewnętrznych wad, takich jak wtrącenia niemetaliczne, rozwarstwienia, segregacje składników stopowych itp. Oprócz hutniczych odbiorów materiałów i wystawianych atestów istnieją odbiory komisyjne. Badania i odbiory wyrobów walcowanych przeprowadza upoważniony komisarz instytucji zamawiającej konstrukcję stalową (uprawnienia budowlane).

Przykładowo, materiały na konstrukcje mostowe odbiera komisarz Ministerstwa Komunikacji, a na niektóre konstrukcje eksportowe przedstawiciel „Polkargo”, wystawiając protokoły odbioru.
W dokumentacji warsztatowej i w zamówieniach materiałów należy podawać rodzaj wymaganych odbiorów (program egzamin ustny)

Próby kontrolne wytrzymałościowe

Prace spawalnicze są prowadzone w wytwórniach konstrukcji stalowych według ogólnych ramowych instrukcji technologicznych. Zazwyczaj instrukcje ustalają metody prowadzenia prac oraz kwalifikacje spawaczy przy produkcji typowych zespołów konstrukcji, należących do programu produkcyjnego wytwórni. W przypadkach bardzo ważnych złożonych zespołów konstrukcyjnych mogą być postawione dodatkowe wymagania wykonania prób kontrolnych dla połączeń spawanych. Celem prób jest potwierdzenie założonych własności wytrzymałościowych połączenia (opinie o programie).
Próbkę kontrolną, wykonuje się z identycznego materiału, jaki został zastosowany na konstrukcję, oraz według takich samych parametrów spawania.

Zasady wykonywania prób kontrolnych są ujęte w normie. Z płyty kontrolnej wycina się odpowiednie próbki do badań wytrzymałości na rozciąganie, udarność lub zginanie. Zalecając w dokumentacji wykonanie próbek kontrolnych należy podać ich liczbę, wymagany rodzaj badań oraz wymagane minimalne wartości dla wyników badań. Należy również podać sposób interpretacji wyników i postępowania w przypadku wyników negatywnych. Próbki kontrolne mogą być również wykonane wraz ze złączem spawanym, a następnie wycięte.

Próby kontrolne wytrzymałościowe stosuje się głównie w budowie zbiorników ciśnieniowych (segregator aktów prawnych). W konstrukcjach urządzeń dźwignicowych stosuje się je w przypadkach wyjątkowych, natomiast na ogół nie stosuje się ich w konstrukcjach budowlanych. Wykonanie kontrolnych prób wytrzymałościowych jest kosztowne i należy je ograniczyć do przypadków szczególnie ważnych elementów, tym bardziej że dają one wyniki wzorcowe, a nie rzeczywistą wytrzymałość połączenia w konstrukcji. Jest to bowiem badanie pośrednie przez analogię (promocja 3 w 1).

Bezpośrednie badanie jakości połączenia spawanego wykonuje się metodami nieniszczącymi: przez prześwietlenie, utradźwiękiem lub metodą proszkowo-magnetyczną. Prześwietleniem bada się połączenia doczołowe, dostępne obustronnie, określając ze sposobu zaciemnienia radiogramu klasę spoiny od I do IV i klasę niedopuszczalną V.