Stany gruntu

W wielu zagadnieniach geotechnicznych, jak np. projektowanie nawierzchni drogowych, nie ma wzorów dających jednoznaczne rozwiązanie danego zagadnienia. Z tych względów podział gruntów na grupy wykazujące podobne właściwości staje się bardzo przydatny (program uprawnienia budowlane na komputer). Taki podział nazywamy klasyfikacją gruntów. Polega on na zaliczeniu gruntu do grupy odznaczającej się podobnymi właściwościami. Zgodność zachowania się z grupą w systemie klasyfikacji określa się zazwyczaj empirycznie dzięki zdobytemu dużemu doświadczeniu. Klasyfikacja gruntów pozwala na rozwiązanie wielu prostych zagadnień gruntowych oraz wskazuje program dalszych badań, jeśli wymagają tego trudności i znaczenie zagadnienia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Większość metod klasyfikacji gruntów posługuje się bardzo prostymi badaniami wskaźnikowymi do ustalenia właściwości gruntu potrzebnych do zaliczenia go do danej grupy. Klasyfikacja gruntu traci swoją wartość, gdy badania wskaźnikowe stają się bardziej skomplikowane niż bezpośrednie określenie potrzebnych właściwości płynny. Wilgotność na granicach stanów nazywamy odpowiednio: granicą skurczalności, granicą plastyczności i granicą płynności. Cztery stany gruntu, ustala się z wartości tych granic (uprawnienia budowlane). Granicę płynności określa się przez pomiar wilgotności oraz liczbę uderzeń potrzebnych do zapłynięcia rowka o określonej szerokości i długości w standardowym przyrządzie. Granicę plastyczności określa się przez pomiar wilgotności wody w gruncie, gdy wałek o średnicy 3 mm utworzony z gruntu zaczyna się kruszyć przy wałkowaniu.

Granica skurczalności

Granicę skurczalności określa wilgotność gruntu, gdy woda dodawana do próbki gruntu dokładnie wypełni wszystkie pory. Dokładny opis wyznaczania wartości tych trzech granic podano w pracy Lambego (1951) (program egzamin ustny). Przypuszczenie, że grunt może znajdować się w różnych stanach w zależności od wilgotności jest słuszny. Im większa zawartość wody w gruncie, tym mniejsze będzie wzajemne oddziaływanie sąsiednich cząstek i grunt będzie zachowywać się podobnie do cieczy.

Ogólnie biorąc, możemy spodziewać się, że woda przylegająca do powierzchni cząstek nie zachowuje się jak ciecz. Jeżeli porównujemy dwa grunty A i 8 i gdy cząstki gruntu A wykazują większą zdolność przyciągania wody do swoich powierzchni niż cząstki 8, wtedy należy oczekiwać, że wilgotność, przy której te dwa grunty zaczną zachowywać się jak płyn, będzie większa w gruncie A niż w gruncie 8 (opinie o programie). To znaczy, że wartość granicy płynności gruntu A jest większa niż gruntu B. Przypuszczalnie taki sam tok rozumowania można zastosować do granicy plastyczności, między wielkością cząstki a przepuszczalnością oraz na danych doświadczalnych o układzie uziarnienia zapobiegającym sufozji cząstek przy przepływie wody przez grunt. Również najczęstszym sprawdzianem stwierdzenia skłonności gruntu na wysadzanie od mrozu jest wielkość cząstek (segregator aktów prawnych).

Prace A. Atterberga i A. Casagrandego (1948) przyczyniły się do wprowadzenia do mechaniki gruntów pojęć granic Atterberga, które stały się bardzo użytecznymi cechami zbiorów cząstek gruntu. Granice te opierają się na zasadzie, że grunt składający się z drobnych cząstek może znajdować się w czterech stanach w zależności od jego wilgotności. A więc grunt jest zwarty, kiedy jest suchy, w miarę dodawania wody staje się półzwarty, plastyczny i nawowych. Najpowszechniej przyjętymi właściwościami do klasyfikacji gruntu są uziarnienie plastyczność (promocja 3 w 1). Odkąd klasyfikacja gruntów rozwinęła się w dążeniu do ułatwienia rozwiązań różnych zagadnień, nastąpił rozwój wielu rozmaitych klasyfikacji odnoszących się do innych rodzajów zagadnień. I tak, w zagadnieniach przepływu wody przez grunty opisuje się współczynniki filtracji jako: duże, średnie, małe i bardzo małe lub uznaje się grunty jako praktycznie nieprzepuszczalne.