Stateczność cieplna pomieszczeń

Stateczność cieplną pomieszczeń w okresie letnim określa się przyrostem temperatury powietrza w pomieszczeniu (ponad temperaturę odniesienia) na skutek zysków ciepła od nasłonecznienia. Zyski ciepła w pomieszczeniu zależą przede wszystkim od powierzchni otworów przeszklonych, współczynnika przepuszczalności energii cieplnej oraz od orientacji elewacji z oknami względem stron świata. Gęstość strumienia cieplnego, przepuszczalnego przez okno, jest 10-20 razy większa od gęstości strumienia cieplnego na powierzchni przegrody lekkiej nieprzezroczystej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dla budynków masywnych, obejmujących większość budownictwa mieszkalnego i użyteczności publicznej można przyjmować p = 35°C, bez różnicowania w zależności od stron świata. Dla budynków o lekkiej konstrukcji ścian i stropodachach ciężkich, mniej lub bardziej izolowanych, współczynnik proporcjonalności najczęściej przyjmuje się następująco: dla orientacji W i E-fi = 70°C, dla orientacji S-/t = 55°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Suma wartości temperatury t_Ciir (temperatura odniesienia i przyrostu obliczeniowego At) nie powinna przekraczać wartości maksymalnej +27°C. Wzór został potwierdzony obliczeniami i badaniami doświadczalnymi. W celu zmniejszenia zysków ciepła od nasłonecznienia stosowane są specjalne gatunki szkła (refleksyjne lub absorpcyjne), żaluzje zewnętrzne, międzyszybowe i wewnętrzne oraz zasłony tkaninowe (uprawnienia budowlane).

Znaczny wpływ na zyski ciepła przez okna ma sposób ich osadzenia (w licu zewnętrznym lub wewnętrznym), stosowanie zewnętrznych osłon przeciwsłonecznych (daszki nadokienne). Podobne efekty można uzyskać przez odpowiednie ukształtowanie elewacji (np. zastosowanie loggii lub uskoków w elewacji) (program egzamin ustny).

Stosowanie biernych środków

Stosowanie biernych środków ochrony przeciwsłonecznej jest najtańszym środkiem zaradczym. Przy dużych otworach okiennych, tj. gdy F₀/F_p = 3,5, celowe jest stosowanie szyb ze szkła Antisol lub szkła refleksyjnego. Szczególną uwagę należy zwrócić przy doborze środków ochrony’ przeciwsłonecznej w budynkach o konstrukcji lekkiej (budynki administracyjne i przemysłowe z lekkimi ścianami). Do ścian jednomateriałowych zaliczyć można ściany murowane z cegły pełnej, dziurawki, kratówki, szczelinówki, z różnych rodzajów pustaków i bloczków (opinie o programie).

Jako minimalną izolacyjność termiczną tych ścian przyjęto dawniej izolacyjność ściany murowanej z cegły ceramicznej pełnej grubości dwóch cegieł i obustronnie otynkowanej, dla której współczynnik k wynosił 1 kcal/(m² -h -°C), a w obecnie obowiązujących jednostkach SI 1,16 W/(m²-K). Zastosowanie materiałów szczelinowych (np. cegły dziurawki, kratówki, pustaków itp.) pozwoliło na utrzymanie izolacyjności termicznej takiej, jak dla muru z cegły pełnej, lecz już przy grubości murów wynoszącej 1 1/2 cegły (segregator aktów prawnych).

Zastosowanie betonów komórkowych daje izolacyjność termiczną tego samego rzędu przy grubości ścian zaledwie 24 cm. Są to przykłady tendencji stosowania coraz to nowych materiałów budowlanych w celu obniżenia ciężaru budynku i grubości ścian, lecz jednocześnie z zachowaniem obowiązujących ówcześnie wymagań izolacyjności termicznej.

W świetle obecnie obowiązującej normy wymienione rozwiązania konstrukcyjne ścian nie spełniają wymogów normowych i w nowo projektowanych budynkach przy stosowaniu konstrukcji murowanych muszą być poczynione dość znaczne zmiany (promocja 3 w 1).

Pogrubianie ścian z cegły (np. z pełnej czy dziurawki) nie jest opłacalne, natomiast duże efekty można uzyskać przez zastosowanie ścian szczelinowych, ocienionych płytami z wełny mineralnej grubości 6 do 10 cm. Przykładem takiego rozwiązania może być ściana składająca się z warstwy konstrukcyjnej (nośnej), wykonanej z cegły pełnej grubości 25 cm, ocieplenie wełną mineralną 6 cm, i warstwy zewnętrznej wykonanej z cegły silikatowej grubości 12 cm. Współczynnik k dla tej ściany nie przekracza 0,55 W/(m²-K), co stanowi spełnienie wymagań cieplnych przewidywanych nawet w okresie późniejszym.