Strefa studzenia

Strefa studzenia składa się z trzech podstref: o temperaturze 1000-600°C - dla szybkiego studzenia zimną wodą, o temperaturze 600d-350°C dla powolnego studzenia gorącą wodą (150°C), o temperaturze 350d-60°C dla studzenia powietrzem za pomocą czterech małych wentylatorów. Na pozycji 35 pobiera się gorące powietrze i przerzuca do I strefy w celu obsuszenia szkliwa na rurach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pokazane: 1 wanna z parafiną do pokrywania nieszkliwionych końców rur, 2 wanna do zanurzania rur w zawiesinie szkliwa; obsługiwanie odbywa się za pomocą wózka podnośnikowego, 3 dźwig do chwytania rur i przestawiania ich na wózek piecowy, 4 dźwig do rozładunku, 5 wózek piecowy przed zatoczeniem do I strefy pieca, 6 wózek z wypalonymi rurami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wypalanie przyspieszone. W celu uzyskania przyspieszonego jednokrotnego wypalania rur, płytek podłogowych, wyrobów sanitarnych i płytek okładzinowych PKB Niistrojkieramika zaleca wykorzystanie w funkcjonujących piecach tunelowych wstępnej komory do podsuszania, uniemożliwiającej przenikanie zimnego powietrza do pieca w czasie przepychania wózków (uprawnienia budowlane).

Zaleca się ponadto odbieranie gazów spalinowych na pierwszych pozycjach pieca, wprowadzanie recyrkulacyjnych strumieni dymu pod sklepieniem na odcinkach, gdzie panuje temperatura 650°C, wzmocnienie podgrzewania spodu ustawki przez zastąpienie komorowych palenisk (o wysokości do 650 mm) szczelinowymi (o wysokości do 320 mm) i skierowanie produktów spalania do kanału pod wózkami (program egzamin ustny). Należy także zorganizować trzy odcinki chłodzenia przez zainstalowanie klap powietrznych w sklepieniu oraz bocznych otworów, wykorzystać w cyklu technologicznym komory rozładowcze i zwiększyć moc całego systemu wentylacyjnego. Wskazane jest również stosowanie żaroodpornych wentylatorów.

Technologia nakładania pierścieni uszczelniających

Technologia nakładania pierścieni uszczelniających składa się z następujących operacji: 1) nanoszenie za pomocą rozpylacza kleju, zapewniającego trwałe połączenie pierścienia metanowego z czerepem ceramicznym, 2) wkładanie pierścieniowej formy metalowej do kielicha rury, 3) nagrzewanie końców rury, 4) wtryskiwanie masy plastycznej w stanie ciekłym do formy, 5) utwardzanie masy plastycznej, 0) zdjęcie form i odprowadzenie rur, 7) oczyszczenie rur. Te siedem operacji zmechanizowano na przenośniku „Atonatik” o wydajności w ciągu 1 zmiany 1500 rur o średnicy do 400 mm (opinie o programie). Przenośnik obsługuje 11 ludzi.

Wypalanie płytek podłogowych. Ze względu na to, żo płytka musi być dobrze zagęszczona, szybkość jej wypalania powinna być przede wszystkim odpowiednia do szybkości odwadniania gliny jako spoiwa.

Badanie Berensztejna i Bojewy, dotyczące odwadniania dwóch mas do płytek: jednej do odlewania (00% gliny czasowiarskiej, 12% piasku i sjenitu nefelinowego), drugiej do półsuchego prasowania (mieszanina glin nikiforowskiej i czasowiarskiej po 50%), wykazało, że reakcja ta, w zależności od czasu i temperatury, może być wyrażona równaniem kinetyki pierwszego rzędu w szerokim zakresie temperatur (000d-900°C) (segregator aktów prawnych).

Sądząc na podstawie stałej szybkości dehydratacji, sposób przygotowania masy praktycznie nie wpływa na szybkość dehydratacji, poczynając od temperatury 500°C, jednakże wywiera wpływ na trwałość czerepu; masa odlewana daje po wypaleniu czerep o 10 MN/nr (100 kG/cm²) bardziej wytrzymały na zginanie rzędu 43 MN/m² (430 kG/cm²).

Ponieważ stosowane gliny dość często zawierają widoczne ilości Fe₂0₃, zatem przy szybkim wypalaniu płytek w piecu z przenośnikiem rolkowym obserwuje się powstawanie czarnego rdzenia. Badania Berensztejna wykazały, że w związku z tworzeniem się magnetytu intensywne powstawanie rdzenia (wg wniosku Grum-Grzymajly) zachodzi w temperaturze 1000-1200°C jako rezultat częściowej redukcji Fe₂0 ( do FeO w obecności domieszek organicznych (promocja 3 w 1). W celu uniknięcia czarnych rdzeni należy po osiągnięciu temperatury 700°C podnosić temperaturę powoli do 1()(K)°G w celu utlenienia FeO i zwiększenia przepuszczalności gazów przez masę, przez co uzyskuje się lepszą dyfuzję tlenu z powietrza do czerepu.