Szerokość współpracujących pasm ściany

W przypadku szczególnym, np. gdy wszystkie (lub większość) ściany nośne obciążone byłyby jednostronnie siłami skupionymi P, moment zginający od tych sił należy potraktować moment od pewnego dodatkowego zastępczego obciążenia poziomego (równomiernie rozłożonego wzdłuż wysokości budynku) i odpowiednio zwiększyć naprężenia a_h (program uprawnienia budowlane na komputer).

Obciążenie p_P wywołane obciążeniem skupionym przyłożonym na różnych kondygnacjach sumuje się z uwzględnieniem długości odcinków, na których naprężenia te występują. W przypadku ścian różnie obciążonych, stykających się w narożu, wyrównywanie odkształceń na skutek działania siły T (z) nie następuje na całej długości ściany, a jedynie w bliskim sąsiedztwie połączenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W dalszej odległości od połączenia oddziaływanie siły T odpowiednio maleje z powodu deplanacji przekroju. Jeżeli stosunek długości ściany (szerokości pasma) do jej wysokości jest dostatecznie mały, rzędu 0,15-0,20, deplanację przekroju można pomijać w obliczeniach bez większego błędu, i przyjąć, że siła T oddziałuje równomiernie na cały przekrój ściany. Przy większej długości ściany założenie takie prowadzi jednak do nadmiernych wartości T.

Aby posługiwać się nadal uproszczonym modelem, potrzebna jest znajomość zastępczej szerokości b* pasma. Przyjmując szerokość b* otrzymuje się wartość siły T z obliczeń wg modelu uproszczonego równą wartości siły T wg modelu ściślejszego, uwzględniającego deplanację przekroju (uprawnienia budowlane).

Zamiast zmiennego w sposób ciągły wykresu odkształceń ściany, wyrażającego jej deplanację w kierunku długości, otrzymuje się wykres jednoschodkowy, upraszczający bardzo zjawisko, ale dostatecznie dokładny dla obliczenia sił w ścianie sprawdzenia jej bezpieczeństwa (program egzamin ustny).

Ciągłość odkształceń ścian

Modelem ściślejszym, na podstawie którego wyznaczyć można szerokość b* zastępczego pasma ściany, jest model stringerowy, złożony z dużej liczby wąskich pasm, połączonych fikcyjnymi złączami o sztywnościach wyznaczanych wg wzoru.

schemat ramy z odkształcalnymi złączami jako najbardziej zbliżony do rzeczywistych warunków pracy konstrukcji jest schematem podstawowym dla obliczenia nośności ściany i jako taki służy do uściślania (tzw. „kalibracji”) metod uproszczonych stosowanych w praktyce projektowej (opinie o programie).

Zasadniczym zadaniem przy obliczaniu ścian wg schematu ramy jest rozdział momentów zginających w węźle i wyznaczenie wielkości momentu (momośrodu siły podłużnej) przypadającego na rozpatrywaną kondygnację. Zgodnie z zasadami superpozycji, wartości momentów wywołanych obciążeniem z wyższych kondygnacji sumowane są z momentami od obciążenia przyłożonego na strop, a w szczególnych przypadkach również z momentami od temperatury i obciążenia przyłożonego bezpośrednio na ścianę.

W obliczeniach rozdziału momentów uwzględnia się redukcję sztywności elementów ramy, występującą w warunkach zbliżonych do stanu wyczerpania nośności rozpatrywanej ściany (która stanowi podstawowy element schematu) (segregator aktów prawnych). Redukcja ta uwzględnia również wpływ przemieszczeń poziomych rozpatrywanego elementu (teoria II rzędu), w związku z czym, oprócz warunków szczególnych, nie zmniejsza się już długości wyboczeniowej ściany, tak jak ma to miejsce w „normowej” metodzie obliczania ram, przy założeniu nieredukowanej sztywności elementów. Dodajmy, że „normowa” metoda obliczania ram dotyczy tylko ustrojów żelbetowych, podczas gdy przedstawiana tu metoda obliczania ścian wg schematu ramy dotyczy zarówno konstrukcji betonowych (prefabrykowanych), jak i żelbetowych (monolitycznych).

W celu ustalenia położenia siły N rozpatruje się ściany trzech kolejnych kondygnacji. Osie ściany i złączy na skutek usterek wykonawstwa są przesunięte ze swego położenia nominalnego (promocja 3 w 1). Mimośrody siły N wyznacza się względem osi obojętnej rozpatrywanej ściany. Wyjściowym założeniem obliczeniowym jest równość kątów obrotu y ściany i złącza w płaszczyźnie ich wzajemnego kontaktu, spowodowanych momentem zginającym od mimośrodowego działania siły N. Jest to równoznaczne z przyjęciem schematu ramy, w którym będzie zachowana ciągłość odkształceń ścian i stropów w złączu. Tok obliczeń podzielony jest na dwa etapy.