Tekstura porowata

Gdy przestrzeń jest wypełniona całkowicie masą skalną, skała jest zwarta (zbita). W przypadku przeciwnym w skale pozostaje duża ilość nie wypełnionych masą skalną przestrzeni (próżni). Zależnie od ich ilości wielkości, kształtu i sposobu powstawania, rozróżniamy tekstury: porowatą, komórkową, pęcherzykową, gąbczastą i żużlową (program uprawnienia budowlane na komputer).

W skałach mających teksturę porowatą występują liczne, lecz drobne, puste przestrzenie (pory). Ten rodzaj tekstury jest właściwy skałom osadowym. Tekstura komórkowa. Tego rodzaju tekstura jest podobna do tekstury porowatej, przestrzenie puste są .jednak większe. Teksturę komórkową mają między innymi tufy wapienne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tekstura pęcherzykowa. Tekstura pęcherzykowa odznacza się tym, że puste przestrzenie (pęcherze) są duże i mają gładkie ścianki. Skały wylewne mają teksturę pęcherzykową. Tekstura gąbczasta. Ten rodzaj tekstury jest charakterystyczny dla pumeksu (uprawnienia budowlane). W teksturze gąbczastej ścianki między przestrzeniami pustymi są bardzo cienkie.

Tekstura żużlowa. Gdy w skale utworzą się nieregularne puste przestrzenie o różnej grubości ścianek, teksturę skały nazywamy żużlową. Płaszczyznami oddzielności (oddzielnością), zwanymi również ciosowymi łub płaszczyznami podzielności, nazywamy naturalną zdolność oddzielania się skały pod wpływem czynników fizycznych (nacisk, uderzenie) wzdłuż pewnego typu powierzchni.

Masy skalne wykazują różne płaszczyzny oddzielności, które powstały podczas tworzenia się skały lub pojawiły się wskutek późniejszego działania czynników fizycznych. W skałach osadowych płaszczyzny oddzielności powstają wtedy, gdy nastąpi przerwa w osadzaniu się materiału skałotwóiczego lub gdy nastąpi zmiana rodzaju osadzającego się materiału. Płaszczyzny oddzielności powstają również wskutek wysychania (program egzamin ustny).

W skałach osadowych między płaszczyznami oddzielności tworzą się prostopadle do powierzchni warstw szczeliny, klóre najczęściej, jeśli patrzeć na nie z góry lub z boku, mają przebieg nieregularny. Te szczeliny wraz ze-spękaniami wzdłuż warstw dzielą skałę na bloki, mniej więcej równoległościenne, lub co najmniej wskazują kierunek, w którym daną skałę można dzielić przy obróbce. W skałach osadowych płaszczyzny oddzielności mogą być: nieregularne, kostkowe lub płytowe. W skałach wybuchowych kurczenie zestalającej się magmy powoduje powstawanie płaszczyzn oddzielności. W skałach granitowych i pokrewnych występuje oddzielność równoległościenna (opinie o programie).

Kurczenie się mas skalnych

Ostyganie i kurczenie się mas skalnych rozpoczyna się tak, jak przy wysychaniu skał osadowych od zewnątrz i stopniowo postępuje w głąb. Oddzielność twardniejącej skały i tworzenie się szczelin postępuje tak samo, wskutek tego szczeliny mają kierunek prostopadły do powierzchni zewnętrznej skały. W skałach wybuchowych występują płaszczyzny oddzielności: słupowa, płytowa, kulista (segregator aktów prawnych).

Ten rodzaj oddzielności występuje w skałach rozprzestrzeniających się powierzchniowo, np. bazaltach. Długość i grubość słupów są zmienne, przekrój wieloboczny. Zazwyczaj słupy są proste, zdarzają się jednak pochylone lub wygięte. Grubsze słupy dzielą się często prostopadle do osi podłużnej na płyty. Występuje w skałach wybuchowych i osadowych. Płyty osiągają rozmaitą grubość i rozciągłość. Kierunek ułożenia płyt jest równoległy do powierzchni stygnięcia bądź wysychania (w skałach osadowych).

Występuje w granitach, diorytach, bazaltach itp. Oddzielność kulista powstała wtedy, kiedy w czasie krystalizacji magmy nastąpiło jej kurczenie dokoła pewnych ośrodków. Średnice powstałych w ten sposób kul wahają się w szerokich granicach. Podczas rozpoczynającego się procesu wietrzenia kule rozluźniają się i rozpadają na współśrodkowe skorupy (promocja 3 w 1).

W utworzonych już skałach płaszczyzny oddzielności powstają również, gdy dana skała zostanie poddana ciśnieniu górotwórczemu (dynamometamorfozie). Jeśli ciśnienie nie jest zbyt duże, tworzą się tylko rysy. Duże ciśnienie powoduje przesunięcie części skały wzdłuż powierzchni oddzielności. Wskutek takiego przesunięcia następuje niejednokrotnie roztarcie i rozgniecenie materiału skalnego. Szczeliny wywołane ciśnieniem przebiegają przeważnie stromo, mniej więcej równolegle względem siebie i sięgają nieznacznych głębokości.