Temperatura powietrza w pomieszczeniu

Temperatura powietrza w pomieszczeniu wynosiła ok. 23°C, a wilgotność względna 28%. Pomierzony współczynnik przenikania ciepła k dla tego stropodachu wynosił 1,1 kcal/m2 h°C. Wilgotność pumeksobetonu po 12 latach wynosiła ok. 27% v, zaś w ciągu następnych 5 lat wzrosła do ok. 30% v (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stropodach był ocieplony żużlem luźno usypanym 2 na płycie żelbetowej 1. Warstwa żużla wynosiła 20 cm; gładź wyrównawcza z chudego betonu 3-5 cm pokryta papą 4 (2 warstwy). Temperatura w poszczególnych halach wynosiła 22-28°C, ciśnienie pary wodnej 9-10 Tr. Żużel pobrany ze stropodachu po 13 latach był zupełnie mokry, gdyż jego wilgotność wynosiła ok. 35%, zaś gładź cementowa 3 o wilgotności 21,6% v była prawie całkowicie nasycona wodą. Następny stropodach był wykonany nad budynkiem mieszkalnym. Na płycie żelbetowej 1 ułożono luzem warstwę lekkiego kruszywa 2, produkowanego z gliny. Na kruszywie wykonano gładź z chudego betonu 3 o grubości 5 cm i pokryto papą 4 (2 warstwy) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po 12 latach, wilgotność warstwy ocieplającej wynosiła 6,6-5,2% v, a po dalszych 5 latach obniżyła się do ok. 2,5% v. Taką niską wilgotność tłumaczą wymienieni autorzy m. in. tym, że kruszywo było układane w stanie suchym i w czasie robót stropodach był przykryty specjalnym brezentem. Stropodach był wykonany nad jadalnią w stoczni. Na płycie żelbetowej 1 znajdowała się tu warstwa żużla pumeksowego grubości 10-15 cm. Na żużlu była wykonana gładź cementowa 4 i pokrycie papowe (uprawnienia budowlane).

Na stropodachu tym zostało zniszczone pokrycie i musiał on być przebudowany. Po całkowitym usunięciu papy położono warstwę 3 cm grubego kruszywa 3, na tym 1,5 cm asfaltu lanego 5 i folię aluminiową 0,3 mm 6. Warstwa kruszywa została połączona otworami z przestrzenią zewnętrzną, a więc zastępowała w pewnym stopniu szczelinę wentylowaną. Po 5 latach od przebudowy, wilgotność pumeksu znacznie obniżyła się i wynosiła ok. 9,3% v, a w roku następnym nie uległa prawie żadnej zmianie (9,8% v) (program egzamin ustny).

Badania i obserwacje

Badania i obserwacje wykonane przez W. Schiilc i R. Jenischa wykazują również duże zawilgocenie lekkich betonów kruszywowych w stropodachach niewentylowanych. Badaniom poddano wyłącznie stropodachy w budynkach mieszkalnych. Warstwy ocieplające były przeważnie wykonywane z pumeksobetonu i z płyt, wiórkowo-cementowych.

Konstrukcje stropodachów wyniki badań są podane w punktach A, B, C i D (opinie o programie).
Płytę żebrowaną zapełniono pumeksobetoncm i wyrównano gładzią cementową, na której przyklejono jedną warstwę papy jako paroizolację. Na papie ułożono warstwę pumeksu o wielkości ziarn 5 cm, następnie wykonano gładź cementową o grubości 4 cm i pokryto papą. Wilgotność pumeksu zbadana po 2 latach od chwili wykonania stropodachu wynosiła 28-43% m, zaś po 7 latach 15-38% m. Zmiany zawilgocenia pumeksu w czasie 7 lat (segregator aktów prawnych).

Na płycie żelbetowej ułożono płyty wiórkowo-cementowe o grubości 2,5 cm, następnie 5 cm pumeksobetonu, 2 cm gładzi wyrównawczej i 3 warstwy papy. Wilgotność pumeksobetonu po dwóch latach wynosiła 10-37% m, a po siedmiu latach - 7-20% m. Wilgotność płyt wiórkowo-cementowych po upływie pół roku wynosiła 50-70% m, zaś po siedmiu latach - 15-22% m.

Na żelbetowej płycie żebrowanej ułożono płyty wiórkowo-cementowe o grubości 2,5 cm, a następnie 3 cm pumeksobetonu oraz pokrycie z 3 warstw papy. Próbki pobrane w 2 miesiące po wykonaniu stropodachu wykazały zawilgocenie pumeksobetonu 10-45% m (promocja 3 w 1).