Teren pogranicza przyrodoznawstwa

U podstaw ostrego przeciwstawienia wiary i nauki w XIX wieku legł paradygmat fizykalistyczny. Świat pojmowano jako mechanizm, o czym świadczy casus Paleya. a spór toczył się o to. czy jest to mechanizm samonapędzający się, czy też puszczony w ruch lub popychany przez Stwórcę (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zarówno nie znający przyrodoznawstwa teologowie, jak i nie rozumiejący wiary religijnej naukowcy sądzili, że przednaukowa wizja świata jest tożsama z religią, podczas gdy obraz świata inspirowany przez naukę czyni tezy religijne zbędnymi, nieaktualnymi. Naukowcy twierdzili, że całą rzeczywistość da się wyjaśnić przez badania „praw materii", a utopiści obiecywali rozwiązanie wszelkich problemów człowieka dzięki fizykalistycznie rozumianej nauce. Teologia, której zabrakło metafizyki, obwarowała się na pozycjach obronnych, podejmując beznadziejną próbę negowania odkryć naukowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dawkins, którego możemy traktować jako przedstawiciela naukowców kontynuujących dziewiętnastowieczny fizykalizm, świetny znawca i interpretator teorii ewolucji, staje się nieporadny w konfrontacji ze współczesną metodologią naukową. Z upodobaniem zapuszcza się na obrzeża biologii, tam, gdzie rozciąga się sporny teren pogranicza przyrodoznawstwa, filozofii i teologii. Metodologia tego pogranicza jest słabo rozpracowana, toteż łatwo tutaj o błędy (uprawnienia budowlane).

Dawkins jest żywo zainteresowany problemem istnienia Boga, a ściślej biorąc, dowodem na Jego nieistnienie. Ceni on poważną argumentację teologiczną, ale nie zna innej poza tą z epoki Zegarmistrza. Nic więc dziwnego, że dyskusja Dawkinsa z teologami robi wrażenie przestarzałej. Można tylko żałować, że Dawkinsowi nie są znani tacy teologowie-ewolucjoniści jak Pierre Teilhard de Chardin, Karl Rahner lub kardynał Jean Danielou (program egzamin ustny).

Fenomen kulturowy

Postawa Dawkinsa wobec religii przypomina poglądy Zygmunta Freuda. Podobnie jak twórca psychoanalizy, Dawkins deklaruje się jako ateista i wróg religii, a równocześnie nieustannie powraca do problemu istnienia Boga i często cytuje Biblię z wyraźnie emocjonalnym zaangażowaniem. Jednak religia. którą Dawkins zwalcza, jest określonym fenomenem kulturowym. w którym odzwierciedlają się zarówno folklor, jak i doktrynalne dywagacje wyrosłe ze sposobu myślenia minionych wieków. Krytyka religii prowadzona przez Dawkinsa pozwala na odróżnienie tego, co istotne w wierze, od elementów akcydentalnych (opinie o programie).

Wiara w Boga-Stworzyciela nie jest problemem naukowym. Natomiast dla naukowców dogłębna znajomość Ewolucji może przyczynić się do oczyszczenia ich wiary z naleciałości animistyczno-magicznych, a przez to do jej pogłębienia.

Profesor dr hab., psychiatra, emerytowany kierownik Katedry i Zakładu Dynamiki Grupowej i Psychoterapii na Wydziale Nauk Społecznych KUL. Mieszka w Lublinie (segregator aktów prawnych). To śmiałe, jeśli nie bezczelne pytanie zostało postawione jedenastu osobom, które spotkały się 17 maja w pięknej sali Ambasady RP w Paryżu na sympozjum zorganizowanym przez Instytut Polski w tym mieście i Fundację Kultury Chrześcijańskiej ,,Znak". Zebrali się tam: ks. kardynał Jean-Marie Lustiger. prof. Remi Brague. prof. Alfred Grosser, prof. Flenri Hude, prof. Jerzy Kłoczowski, Zygmunt Kubiak, Gerard Leclerc, prof. Rene Remond. Stefan Wilkanowicz, Henryk Woźniakowski i Krzysztof Zanussi.

 W zaproszeniach na tę debatę pytaniu głównemu towarzyszyły następne: kim ma być Europejczyk, aby mógł przeciwstawić się współczesnym zagrożeniom, aby sprostał wyzwaniom globalnego społeczeństwa XXI wieku? W jakim kierunku kształtować europejską kulturę? Jakie inspiracje czerpać z jej dziedzictwa? W jaki sposób mamy siebie kształtować? Co mogą robić nasze Kościoły (promocja 3 w 1)?