Trwałość i okres zachowania

Dla otrzymania komórkowej struktury mieszanki za pomocą środków pianotwórczych miesza się zaprawę z przygotowaną pianą. Struktura mieszanki zależeć będzie od jakości zastosowanej piany. Piana stanowi dyspersję o dużym stopniu koncentracji gazu (powietrza) w cieczy. Trwała piana tworzy się przy intensywnym mechanicznym mieszaniu cieczy i gazu w obecności utrwalacza - środka pianotwórczego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Trwałość i okres zachowania struktury piany zależą od właściwości i ilości środka pianotwórczego skupiającego się w wyniku adsorpcji na powierzchni międzyfazowej. W czasie mieszania piany z zaprawą twarde cząsteczki zaprawy wszczepiają się w błonki wodne piany. Następnie spoiwo zaprawy wiąże i twardnieje, przemieniając błonki piany w twarde skorupy. Im mniejsze były rozmiary komórek, tym trwalsze będą skorupy w innych identycznych warunkach. Krotność (uzysk porów) i trwałość stanowią podstawowe wskaźniki jakości piany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Krotność piany zależy od właściwości środka pianotwórczego - jego zdolności obniżania napięcia powierzchniowego roztworu wodnego. Krotność wzrasta wraz ze zwiększeniem rozmiarów porów i ze zmniejszeniem grubości błonek. Ze zwiększeniem do znanej granicy stężenia środka pianotwórczego krotność piany zwiększa się. Środek pianotwórczy stosowany do wykonywania pianobetonu powinien zapewnić krotność piany nie mniejszą niż 15 (uprawnienia budowlane).

Cząsteczki proszku aluminiowego

Przez trwałość piany rozumie się jej właściwość polegającą na zachowaniu przez długotrwały czas struktury bez zniszczenia. Trwałość piany charakteryzuje wielkość osiadania słupa piany w jednostce czasu. Na jej trwałość wpływa ciężar objętościowy, wymiar pęcherzyków powietrza, grubość błonek piany, ich skład i wytrzymałość strukturalno-mechanicz- na. W celu zwiększenia trwałości piany stosuje się utrwalacze zwiększające lepkość roztworu pianotwórczego. Zalicza się do nich szkło wodne, klej stolarski, żywice. Osiadanie piany w ciągu 1 godziny nie powinno przekroczyć 10 mm (pomiar w przyrządzie CNIPS-1) (program egzamin ustny).

Sposób wykonywania mieszanki o strukturze komórkowej - za pomocą środka gazotwórczego - oparty jest na właściwości zaprawy plastycznej zatrzymywania przy jej pęcznieniu wydzielającego się i równomiernie rozmieszczonego w niej gazu. W wyniku współdziałania proszku aluminiowego, wprowadzonego do zaprawy, z wodorotlenkiem wapniowym, tworzącym się przy uwodnieniu cementu lub znajdującym się w zaprawie.

Cząsteczki proszku aluminiowego stają się ośrodkami tworzenia się gazu, w miarę nagromadzenia którego powstają i zachowują się kuliste komórki rozrzucone w całej objętości mieszanki. Struktura komórkowa betonu danego rodzaju formuje się przy równocześnie działających procesach wywiązywania się gazu i zatrzymywania go w mieszance. Kinetyka tych procesów zależy od właściwości i ilości proszku aluminiowego, składu chemicznego i temperatury mieszanki, jej ciekłości początkowej i lepkości, jak również od szybkości formowania się struktury o określonych mechanicznych właściwościach (opinie o programie).

Od stopnia rozproszenia, czystości i ilości proszku aluminiowego zależy liczba ośrodków wywiązywania się gazu i wymiar komórek. Skład chemiczny mieszanki charakteryzuje się jej alkalicznością. Dla procesu normalnego wytwarzania się gazu alkaliczność zaprawy powinna odpowiadać wykładnikowi pH nie mniejszemu niż 11,5. Wprowadzenie wapna palonego do mieszanki zwiększa wartość pH (segregator aktów prawnych).

Temperatura mieszanki wpływa w sposób istotny na szybkość reakcji wywiązywania się gazu. Tak więc, przy podwyższeniu początkowej temperatury mieszanki z 40 do 50°C, czas wydzielania się gazu skraca się 1,5 do 2 razy. Mieszanka w czasie wydzielania się gazu powinna mieć taką ciekłość, aby powstające pęcherzyki gazu łatwo ją rozsuwały. Powinna ona mieć przy tym dostateczną lepkość, aby przeszkodzić łączeniu się i przemieszczaniu pęcherzyków (promocja 3 w 1).