Trzykrotny wzrost ceny

Główną chyba przyczyną takiego stanu rzeczy był wzrost cen piwa na przestrzeni właśnie pierwszej połowy XVII w. Nie wdając się w ceny hurtowe, można oprzeć się na bardziej miarodajnych cenach detalicznych, interesujących najbardziej zwykłego konsumenta. Tak więc o ile w końcu XVI w. litr piwa w Gdańsku kosztował 3 szelągi, a na Żuławach 4 szelągi, to w 1618 r. jego cena na Żuławach wzrosła do 5 szelągów. Po wojnie, w 1631 r., cena litra piwa na Żuławach wynosiła już 15 szelągów, a karczmarze pobierali nawet 18 szelągów, to jest o 3 szelągi więcej aniżeli w Gdańsku (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeśli weźmiemy pod uwagę tylko cenę 15 szelągów za litr, stwierdzamy aż trzykrotny wzrost ceny detalicznej piwa. Ceny na Żuławach były wyższe od cen stosowanych w Gdańsku i na Mierzei. Wynikało to z monopolu Gdańska na dostawę piwa na swoich terytoriach wiejskich, obowiązywała bowiem cena gdańska, a na Żuławach karczmarze musieli pokrywać dodatkowo koszt transportu lądowego. Z tego powodu cena 1 litra piwa na Żuławach mogła być wyższa o 1 szeląg, a w 1631 r. pobierano nawet, jak wiemy, 3 szelągi więcej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy trzykrotnym wzroście ceny piwa usprawiedliwiony mógł być w oczach karczmarzy również trzykrotny wzrost dodatku za dowóz piwa z Gdańska po kiepskich drogach żuławskich. Cena piwa na Mierzei natomiast była równa cenie gdańskiej, ponieważ dowóz odbywał się tam tańszą drogą wodną, a właściwie zapewniali go sami producenci piwa (uprawnienia budowlane).

Niestety, nie znamy dokładnie cen hurtowych piwa w beczkach. Wiemy tylko, że beczka nielegalnego na Żuławach piwa tczewskiego, czy produkowanego przez dzierżawcę Grabin, kosztowała w 1631 r. 10-12. Piwo gdańskie obłożone było ponadto akcyzą. Tu więc należy widzieć przyczyny uporczywego pojawiania się obcego piwa na terenie Żuław Gdańskich i nie można się dziwić, że przy tak znacznym wzroście cen, chłopi sami zaczęli na większą skalę warzyć piwo domowym sposobem (program egzamin ustny).

Kontrolerzy

Wspomniane już piwo z Grabin, produkowane tam nielegalnie przez dzierżawcę tego majątku, jak również piwo tczewskie, me wyczerpują listy konkurentów dla piwa gdańskiego. W latach trzydziestych spotykamy zwalczanie również piwa z Przejazdowa, a w latach czterdziestych - piwa z Kolnika (opinie o programie). Widzimy, że mimo zakazów i surowych kar nielegalny handel obcym piwem na Żuławach odbywał się nieprzerwanie. Przy omawianiu produkcji zbożowej wspomniano o przypadkach wywożenia zboża poza terytorium gdańskie. Informacja pochodząca z 1633 r. łączy to z jednoczesnym przywozem obcego piwa. Nie jest wykluczone, że wyjazdy do młynów leżących poza terytorium gdańskim były podyktowane również chęcią przywiezienia przy okazji tańszego piwa (segregator aktów prawnych).

Na terenie Żuław Gdańskich nie wolno też było uprawiać jakiejkolwiek działalności handlowej, ani też sprzedawać swoich własnych, chłopskich ziemiopłodów, koni i bydła ludziom przybywającym z zewnątrz. Jedynym legalnym miejscem wymiany handlowej był Gdańsk z jego miejscami targowymi. Już w końcu XVI w. sołtysi musieli śledzić ewentualną działalność wędrownych przekupniów i zgłaszać ich właściwym władzom. Nieliczne były przykłady łamania tych zakazów, a przynajmniej ich wykrycia przez właściwych kontrolerów (promocja 3 w 1).

Tak więc karany był handel bydłem i końmi, kupno bydła połączone z jego ubojem, przechwytywanie przed Gdańskiem drewna budowlanego spławianego Wisłą, jak również handel wszystkimi innymi produktami i towarami nie pochodzącymi lub nie przechodzącymi przez Gdańsk. Nad wszystkimi przejawami handlu na Żuławach sprawowały nadzór władze Gdańska. Jedynymi legalnymi punktami handlowymi Żuław były karczmy i kramy. Tolerowani też byli nieliczni Szkoci domokrążcy, handlujący specjalnym rodzajem towarów.