Tworzywa naturalne modyfikowane

Dla ułatwienia orientacji w tak olbrzymiej liczbie różnych tworzyw sztucznych stosuje się różne zasady ich klasyfikacji. Najczęściej za podstawę podziału tworzyw sztucznych przyjmuje się:

1) pochodzenie składnika podstawowego, tj. związku wielkocząsteczkowego,

2) metodę otrzymywania (program uprawnienia budowlane na komputer),

3) zachowanie się w podwyższonej temperaturze,

4) własności mechaniczne.

Najbardziej ogólny jest podział według pochodzenia składnika podstawowe g o. Wyróżnia się tu:

• tworzywa sztuczne syntetyczne (polimer otrzymany całkowicie syntetycznie),
• tworzywa naturalne modyfikowane (polimer wyodrębniony z surowców naturalnych, takich jak celuloza, kauczuk, białko, i poddany następnie obróbce chemicznej) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W zależności od metody otrzymywania, tj. od rodzaju reakcji chemicznych prowadzących do otrzymania składnika podstawowego (polimeru), rozróżnia stworzywa chemoutwardzalne. Tworzywa termo- i chemoutwardzalne noszą wspólną nazwę duroplastów (duros oznacza twardy, sztywny). Znacznie rzadziej stosowany jest podział według własności mechanicznych (uprawnienia budowlane).

Do elastomerów zalicza się te tworzywa, które w temperaturach zbliżonych do pokojowej mogą ulegać odkształceniom elastycznym dochodzącym nawet do 1000%. Typowymi elastomerami są kauczuki. Pozostałe tworzywa sztuczne ulegają znacznie mniejszym odkształceniom elastycznym (0,5-4-200%). Są to plastomery (program egzamin ustny).

Organiczne związki wielkocząsteczkowe

Zgodnie z podanymi podstawami podziału jedno tworzywo należy równocześnie do kilku grup klasyfikacyjnych. Np. polietylen jest tworzywem syntetycznym otrzymanym w reakcji polimeryzacji (tworzywo polimeryzacyjne) i zalicza się do grupy tworzyw termoplastycznych, ze względu zaś na własności mechaniczne należy do plastomerów. Tworzywa sztuczne noszą różne nazwy handlowe. Ich liczba dochodzi czasem do kilkudziesięciu dla tego samego materiału. Dotyczy to zwłaszcza państw o wysoko rozwiniętym przemyśle tworzyw sztucznych (Związek Radziecki, USA, Japonia i in.) (opinie o programie).

Na zakończenie należy wspomnieć, że podstawowym źródłem surowców do produkcji tworzyw sztucznych są ropa naftowa, węgiel kamienny oraz gaz ziemny. Odpowiednia ich przeróbka prowadzi do uzyskiwania bardzo wielu cennych substancji służących do syntezy polimerów. Wymienione są najważniejsze zakłady przemysłowe w Polsce zajmujące się produkcją tworzy sztucznych (segregator aktów prawnych).

Organiczne związki wielkocząsteczkowe (całkowicie syntetyczne lub pochodzenia naturalnego), noszące ogólną nazwę polimerów, wchodzą w skład wszystkich tworzyw sztucznych (na ogół czysty polimer nie jest jeszcze tworzywem sztucznym stanie się nim dopiero wówczas, gdy wraz z różnymi substancjami dodatkowymi zostanie poddany odpowiednim procesom przetwórczym). Związki wielkocząsteczkowe uzyskuje się w wyniku polireakcji, tj. reakcji chemicznych przebiegających między związkami o małej masie cząsteczkowej (tzw. związki małocząsteczkowe). Polimery powstają przez połączenie się wielu małych cząsteczek, w związku z czym mają na ogół bardzo dużą masę cząsteczkową (nawet do kilku milionów).

W wyniku reakcji następnych cząsteczek monomeru (zarówno kwasu adypinowego, jak i gliceryny) z otrzymanym produktem powstaje polimer o budowie usieciowanej. W polimerach silnie usieciowanych nie można wskazać poszczególnych makrocząsteczek, ponieważ cały produkt stanowi jedną olbrzymią cząsteczkę (promocja 3 w 1).

Typowymi tworzywami sztucznymi, w których składnik podstawowy ma budowę usieciowaną, są fenoplasty i aminoplasty. Przykładami polimerów liniowych są: polietylen, polichlorek winylu, polistyren. Przyjęto zasadę, że do związków małocząsteczkowych zalicza się te, których masa cząsteczkowa nie przekracza liczby 500. Substancje o masie cząsteczkowej 500-M0 000 nazywa się oligomerami, natomiast wszystkie związki, których masa cząsteczkowa wynosi 10 000 i więcej należą do związków wielkocząsteczkowych.