Typowy cykl naparzania

Ważne jest, aby prędkość ogrzewania w czasie pielęgnacji w parze o wysokim ciśnieniu nie była zbyt wysoka, ponieważ mogą zaistnieć zakłócenia procesu wiązania i twardnienia w sposób podobny, jak to było omawiane w związku z pielęgnacją w parze o ciśnieniu atmosferycznym. Typowy cykl naparzania składa się ze stopniowego wzrostu temperatury do maksimum wynoszącego ok. 182°C (co odpowiada ciśnieniu 0,96 MN/m²) w okresie 3 h. Następnie utrzymywana jest ta temperatura przez 5-v8 h i w końcu następuje zredukowanie ciśnienia w ciągu 20-30 min. Gwałtowne zwolnienie ciśnienia przyspiesza wysuszanie betonu i dzięki temu redukuje jego skurcz (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szczegóły cyklu naparzania zależą od rodzaju zastosowanych urządzeń, jak również od wymiarów elementów betonowych poddanych naparzaniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Długość okresu normalnego dojrzewania poprzedzająca ułożenie w autoklawie nie wpływa na jakość betonu autoklawizowanego, a wybór odpowiedniego okresu zależy od sztywności mieszanki, która musi być wystarczająco silna, aby wytrzymać czynności związane z przygotowaniem do tego zabiegu. W przypadku betonów lekkich szczegóły cyklu naparzania muszą być określone doświadczalnie, aby dostosować je do zastosowanych materiałów. Autoklawizację powinno się stosować jedynie do betonów wykonanych z cementów portlandzkich, bowiem na cementy glinowe i supersiarczanowe wysoka temperatura ma wpływ ujemny (uprawnienia budowlane).

Różnice w wytrzymałości cementu

W grupie cementów portlandzkich rodzaj cementu podczas naparzania wpływa na wytrzymałość, lecz niekoniecznie w ten sam sposób, jak w temperaturach normalnych; na ten temat brakuje systematycznych badań. Wiadomo jednak, że żużel granulowany może stwarzać trudności, jeśli ma wysoką zawartość siarki. Autoklawizacja przyspiesza twardnienie betonu zawierającego chlorek wapniowy, lecz względny przyrost wytrzymałości jest mniejszy, niż gdy nie używa się chlorku wapniowego (program egzamin ustny).

Dotychczas wytrzymałość cementu nie była rozpatrywana jako zmienny parametr w wytrzymałości betonu. Nie chodzi tu o różnice we właściwościach różnych rodzajów cementów wpływające na wytrzymałość, lecz o różnice między cementami nominalnie tego samego rodzaju; są one dość znaczne i są one właśnie przedmiotem niniejszego podrozdziału. Rozrzut wytrzymałości cementu portlandzkiego zwykłego i szybkotwardniejącego, który wskazuje także, że istnieje znaczny obszar nakładania się wartości dla obu tych cementów (opinie o programie).

Jednak cementy te prawie zawsze spełniają minimalne wymagania normy brytyjskiej BS 12: 958, wytrzymałości zaś niektórych cementów osiągają niekiedy wartości przewyższające 2,5 razy określone minimum. Chociaż na budowie jest trudno wyodrębnić wpływ cementu, jest jednak pewne, że różnice w wytrzymałości cementu wpływają na wahania wytrzymałości betonu. Stąd zmienność cementu ma poważne praktyczne znaczenie, przede wszystkim dlatego, że mieszanka betonowa musi być zaprojektowana tak, aby uzyskać dostateczną wytrzymałość, nawet w przypadku zarobu na cemencie o niskiej wytrzymałości, znacznie wyższa średnia wytrzymałość nie daje żadnej korzyści (segregator aktów prawnych).

Jeśli cement ma niewielką zmienność (przy tej samej średniej wytrzymałości), można zredukować zawartość cementu w mieszance; dzięki temu pewne korzyści może przynieść stopniowanie wytrzymałości cementu, nawet jeśli towarzyszyłoby temu zwiększenie kosztu materiału. Różnice w wytrzymałości cementu wynikają głównie z braku jednorodności surowców używanych do jego produkcji i to nie tylko między różnymi źródłami zaopatrzenia, lecz również w ramach jednego wyrobiska lub kamieniołomu. Co więcej, różnice w szczegółach procesu produkcji, a przede wszystkim różnice w zawartości popiołu w węglu używanym w piecach do wypalania mają poważny wpływ na właściwości cementów znajdujących się na rynku (promocja 3 w 1).