Układ czterech wzdłużnie

Jeżeli zewnętrzna siła przechodzi dokładnie przez lewy punkt 6‘, wówczas 2″ znajduje się w lewym punkcie końcowym odcinka oznaczonego na rysunku. Jeżeli siła przesuwa się dalej w lewo, zewnętrzna wzdłużnica 3″ będzie posuwać się do 4 ku 3, a równocześnie 2″ będzie dążyć do 2. Gdy 3″ osiągnie 3, wtedy 2″ pokryje się z 2 i środek ścinania znajdzie się w 4′ po przebyciu drogi wg krzywej przedstawionej linią kreskowaną. Jeżeli dopuścimy do przejścia 3″ przez punkt 3, środek ścinania znajdzie się poza rdzeniem, zatem należy zastosować układ czterech wzdłużnie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wynik powyższych rozważań, dotyczących układu trzech wzdłużnie, można ująć jak następuje: układ trzech wzdłużnie ma zastosowanie tylko wtedy, gdy wypadkowa obciążenia zewnętrznego przecina przedział 1′-4′. Jeżeli poza tym wypadkowa ta przecina przedział 6-6, wówczas obydwie wzdłużnice zewnętrzne leżą w punktach końcowych przekroju (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przeciwnym przypadku jedna z zewnętrznych wzdłużnie, np. 1, powinna znajdować się w punkcie końcowym, podczas gdy druga 3″ w przedziale 3-4′. Odpowiednie położenie 2″ znajdujemy z warunku, że styczne w punktach 2″ i 3″ przecinają się na linii ścinania łuku 1-3″. Wzdłużnica 2″ leży w przedziale 2-3.

Zastosowanie teorii. Określenie optymalnego układu wzdłużnie oparte jest na założeniu, że występuje tylko jeden schemat obciążenia (uprawnienia budowlane). Ponieważ w praktyce, na ogół, mają miejsce różne schematy, toteż często może się okazać, że istnieje kilka optymalnych miejsc położenia wzdłużnie rozciąganych. Wobec tego usytuowanie zbrojenia ściśle wg układu optymalnego może doprowadzić do nieekonomicznych rozwiązań (program egzamin ustny). Przy usytuowaniu wżdłużnic w punktach pośrednich, uzyskujemy możliwość stosowania ich do różnych schematów obciążenia. Najbardziej korzystne położenie wzdłużnie należy określać oddzielnie dla każdej konstrukcji.

Zwykły dach pilasty

Ogólna teoria przekrojów niewypukłych może być sformułowana w analogii do teorii przekrojów wypukłych. Przekrój w kształcie litery S o czterech wzdłużnicach 1-2-3-4 (opinie o programie). Rdzeń 1′-2′-3′-4′ znajdujemy, jak zwykle, za pomocą sześciu linii ścinania odpowiadających poszczególnym łukom 1-2, 2-3 itd. Bokami rdzenia są odcinki, o skończonej lub nieskończenie małej długości, nie przecinającej się z innymi bokami, lub ich przedłużeniami. Na rysunku rdzeń oznaczony

Zwykły dach pilasty, przedstawiony szkicowo, jest przekrojem niewypukłym. Rozpatrując najpierw powłokę wewnętrzną widzimy, że konstrukcja znajduje się pod działaniem ciężaru własnego, śniegu oraz dwóch sił pochodzących od słupków okiennych. Gdy wszystkie wewnętrzne powłoki są jednakowo obciążone, to dwie te siły muszą być sobie równe. Muszą być one tak dobrane, aby uzyskać minimum zbrojenia podłużnego. Ponieważ zginanie ma podstawowy wpływ na przekroje poprzeczne równoległe do płaszczyzny okien, odległość między wzdłużnicami w tym kierunku powinna być możliwie największa (segregator aktów prawnych).

Jeżeli wysokość belki okiennej (jak na rysunku górnym) jest większa od strzałki właściwej powłoki, minimum zbrojenia otrzymujemy przy zastosowaniu jednej wzdłużnicy rozciąganej 2 u dołu przekroju, jednej wzdłużnicy ściskanej 1 u góry słupka okiennego i jednej wzdłużnicy ściskanej 3 w punkcie, do którego styczna przechodzi przez 1. Układ ten jest optymalny, gdyż nieznaczne przesunięcie 3 powoduje siłę styczną, która poprzez skręcanie słupków może przesunąć się do linii ścinania łuku 1-3, nie powodując zwiększenia ilości zbrojenia(promocja 3 w 1).

Jeżeli wysokość belki okiennej jest niewielka, większą nośność otrzymamy przez umieszczenie dwóch wzdłużnie na końcach łuku i jednej ściskanej w środku. Siłę ściskającą w słupkach okiennych wyznaczamy w taki sposób, aby wypadkowa całego obciążenia przechodziła przez środek ścinania 4′.