Układ konstrukcji

W niektórych przypadkach może okazać się celowe umieszczenie głównych konstrukcji dźwigających (łuków, wiązarów kratowych itp.) od strony nie narażonej na bezpośrednie działanie środowiska agresywnego, a więc najczęściej na zewnątrz budynku ponad pokryciem dachowym lub poza ścianami zewnętrznymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

W budynkach przemysłowych niekiedy występują bardzo silnie agresywne środowiska gazowe. W takich środowiskach praktycznie trudno jest zabezpieczyć przed korozją za pomocą powłok konstrukcję zarówno stalową, jak i żelbetową. Jeśli praca zakładu przemysłowego odbywa się bez przerwy przeznaczonej na dłuższe remonty, to konserwacja zabezpieczeń powłokowych konstrukcji staje się wręcz niemożliwa i warunki dla trwałości konstrukcji jeszcze bardziej się pogarszają. W takich warunkach można konstrukcję zabezpieczyć w sposób pośredni, polegający na tym, że oddziela się ją od środowiska agresywnego specjalną inną konstrukcją, wykonaną z materiałów odpornych na działanie środowiska agresywnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W ten sposób podstawowa konstrukcja dźwigająca znajduje się w specjalnej, dostępnej do obsługi technicznej przestrzeni powietrznej, gdzie albo środowisko nie jest agresywne lub też słabo agresywne.

Układ konstrukcji oraz rozmieszczenie maszyn i urządzeń przewodów technologicznych i wszelkiej aparatury powinny zapewnić swobodny dostęp do dźwigających elementów konstrukcji, co ma na celu umożliwienie dokonywania okresowych przeglądów i remontów poszczególnych części konstrukcji bez konieczności wstrzymywania procesu produkcyjnego (uprawnienia budowlane).

Konstrukcje zbrojone

Rozwiązanie konstrukcyjne hal i pomieszczeń w zakładach przemysłowych powinno też zapewnić łatwe odprowadzenie ścieków przez wytworzenie dostatecznych spadków posadzek, kanałów, studzienek i rur spustowych. Na posadzkach nie powinno być miejsc, w których mogłyby się gromadzić bez odpływu woda lub ścieki (program egzamin ustny). Spadki w posadzkach w kierunku kanalików lub kratek ściekowych zaleca się stosować w granicach 2-5%, nie powinny być jednak mniejsze od 1%. Kanalików odprowadzających ścieki do kratek ściekowych nie zaleca się prowadzić w bezpośrednim sąsiedztwie ścian i słupów. Posadzki, na których mogą być rozlewane ciecze agresywne lub są zmywane strumieniem wody, należy wykonywać z materiałów wodo- i chemoodpornych i układać je na izolacji wodoszczelnej i chemoodpornej.

W podobny sposób należy zabezpieczać, w razie potrzeby, i inne konstrukcje (np. ściany i słupy), powlekając je powłokami wodoszczelnymi, chemoodpornymi lub wykładając wykładzinami na izolacjach ciągłych z folii z tworzyw sztucznych lub innych materiałów cieczoszczelnych. Konstrukcje belek, płyt, sklepień itp., narażone na działanie gazów i par agresywnych, często wymagają zabezpieczenia powłokami paroszczelnymi, chemoodpornymi (opinie o programie).

W pomieszczeniach, w których odbywają się mokre procesy produkcyjne, nie zaleca się stosowania do izolacji ciepłochronnych materiałów organicznych chłonących wilgoć i podlegających gniciu, jak też materiałów nieorganicznych podlegających korozji, np. betonów komórkowych, piano- i gazobetonów, betonów na kruszywach porowatych oraz żużlobetonów (segregator aktów prawnych).

Należy też mieć na uwadze, że zbrojenie w konstrukcjach gazobetonowych, nawet zabezpieczone powłokami lateksowo-cementowymi, w normalnych warunkach atmosferycznych podlega szybciej korozji niż w konstrukcjach z betonu żwirowego, a tym bardziej może szybciej korodować w środowiskach podwyższonej wilgotności lub gazów agresywnych (promocja 3 w 1). Zjawisko przyspieszonej korozji zbrojenia w tych warunkach tłumaczy się łatwym przenikaniem pary i gazów przez pory materiału do zbrojenia. Dlatego konstrukcje zbrojone z betonów komórkowych, nawet w normalnych warunkach atmosferycznych, należy szczególnie chronić przed zawilgoceniem z powodu nieszczelności pokrycia dachowego lub składowania prefabrykatów na wolnym powietrzu.